Όπως έκανε σαφές ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Στέλιος Πέτσας, η σταδιακή μετάβαση στην κανονικότητα «ξεκινάει συμβολικά από τη Δικαιοσύνη, καθώς από τις 27 Απριλίου θα ανοίξουν τα Υποθηκοφυλακεία έμμισθα και άμισθα, τα Ειρηνοδικεία και τα Πρωτοδικεία για συγκεκριμένες διαδικασίες, όπως π.χ. εκείνες των συναινετικών προσημειώσεων».
Η κυβερνητική επιλογή, μιας δράκας δηλαδή μικροεξουσιαστών, πολιτικών υπηρετών της κυριαρχίας, ξεκινάει με μπροστάρη τη «δικαιοσύνη». Τον θεσμό, δηλαδή, που αποτελεί εκτός των άλλων το νομικό οπλοστάσιο της εξουσίας και βασικό πυλώνα της καταστολής των μη συμμορφούμενων, προς ικανοποίηση των ακόρεστων εξουσιαστικών ορέξεων. Προς τί, λοιπόν, η σπουδή και η βιασύνη να ανοίξουν οι εν λόγω δικαστικές δομές;
Είναι γνωστό πως από 1η Μαΐου αίρεται κάθε νομικός περιορισμός, που υπήρχε για την λεγόμενη προστασία της πρώτης κατοικίας. Τί σηματοδοτεί, λοιπόν, ο συμβολισμός που θέλει να δώσει έμφαση η κυβέρνηση δια στόματος Στέλιου Πέτσα, που μας λέει ότι το μεταβατικό άνοιγμα της κοινωνίας και των υπηρεσιών ξεκινάει από τη δικαιοσύνη;
Κατ’ εμάς το μήνυμα που δίνει ο κυβερνητικός συμβολισμός, σηματοδοτεί την επερχόμενη λεηλασία ως μια συνθήκη της νέας πραγματικότητας, που έπεται μετά τον αναγκαστικό εγκλεισμό λόγω της πανδημίας. Μετά το πολυξακουσμένο κυβερνητικό τσιτάτο «μένουμε σπίτι», πάμε στο «σου παίρνουμε το σπίτι». Οι ορδές της βαρβαρότητας επελαύνουν και ξεκινούν χτυπώντας ένα από τα λίγα εναπομείναντα πράγματα, που παρέχουν μια μικρή αυτονομία, ενώ ταυτοχρόνως ικανοποιεί βασικές και πραγματικές ανάγκες για την επιβίωση· και αυτό δεν είναι άλλο από το σπίτι του καθενός.
Μετά από 11 χρόνια συνεχούς φτωχοποίησης, η κατασκευή του ξακουστού νόμου Κατσέλη υποτίθεται, ότι θα χρησιμοποιούνταν για την προστασία του σπιτιού των ήδη ολοένα και περισσότερο φτωχοποιημένων ανθρώπων. Αυτό που αποδεικνύεται περίτρανα είναι, ότι η κατασκευή του εν λόγω νόμου, αλλά και όσων ακολούθησαν χαρακτηρίζονταν από την σταδιακή αύξηση των κριτηρίων που απαιτούνταν για να υπαχθεί κάποιος στις παραπάνω διατάξεις, ενώ ταυτόχρονα μειωνόταν η οικονομική του δυνατότητα, με αποτέλεσμα όλο και περισσότεροι να ζουν υπό διαρκή απειλή να μείνουν στο δρόμο.
Πολιορκητικός κριός ήταν η παρείσφρηση μεγαλόσχημων λαμογιών, που το ίδιο το κράτος επέτρεψε. Έτσι, η κάθε νέα «ευεργετική» τους «παραχώρηση» στην πραγματικότητα χρησιμοποιείται για τον αποκλεισμό νέων κατηγοριών πλήθους από την «προστασία» και την αρπαγή του σπιτιού τους.
Είναι γεγονός, πως οι περισσότεροι άνθρωποι –προς στιγμήν τουλάχιστον ελπίζουμε- επιδεικνύουν αρκετά πειθήνια και υποτακτική συμπεριφορά, πράγμα που φάνηκε στον εγκλεισμό, που ήδη ζούμε. Παραχωρούν άκριτα σχεδόν, τα ψήγματα μιας εναπομείνασας ελευθεριότητας που τους χαρακτήριζε. Όμως, οι βίαιες μεταβολές στους όρους επιβολής που έχουμε υποστεί και θα συνεχίσουμε να υφιστάμεθα, δεν δηλώνει και μια απριόρι προσαρμογή σε αυτές.
Τέτοιου είδους κοινωνικά γεγονότα διέπονται από αντίρροπες δυνάμεις, η προσαρμογή και η αποδοχή της νέας «κανονικότητας», που μας επιφυλάσσουν οι εξουσιαστές αφορά ένα μέρος της κοινωνίας, ενώ ταυτόχρονα ένα άλλο κοινωνικό κομμάτι θα φουντώνει από οργή, θα επιδεικνύει απροσαρμοστικότητα και αμφισβήτηση της διαμορφούμενης κατάστασης.
Κι εφ’ όσον ξεκινήσαμε με συμβολισμούς εμείς παραθέτουμε αυτόν της 1η Μάη που αν και πολύ-εκμεταλλευόμενος και φθαρμένος δεν σταματά να εκπέμπει ως φάρος την εξεγερσιακή δυνατότητα, το θάρρος και την αυταπάρνηση.
Νίλοβ
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια