Του Σάββα Καλεντερίδη
Αν ο πολιτικός κόσμος συσπειρωνόταν το 2008 και εισακούονταν οι εκκλήσεις του Κώστα Καραμανλή για περικοπές, για να αποφύγουμε τα χειρότερα, η Ελλάδα θα είχε αποφύγει τα μνημόνια και την εθνική καταστροφή που ακολούθησε.
Όμως τότε ο Γ. Παπανδρέου προτίμησε να τορπιλίσει το πολιτικό κλίμα οδηγώντας τη χώρα σε πρόωρες εκλογές, εκμεταλλευόμενος το θέμα της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Την ίδια ανεύθυνη στάση τήρησε ο πολιτικός κόσμος το 2014. Ενώ η Ελλάδα ήταν στην κυριολεξία έτοιμη να βγει από το δεύτερο μνημόνιο, με ελάχιστες δεσμεύσεις, ο Αλέξης Τσίπρας έκανε τα ίδια με τον Γιώργο Παπανδρέου. Ακριβώς το ίδιο λάθος. Αποτέλεσμα; Τρίτο και… μακρύτερο μνημόνιο, δεκάδες δισ. επιβάρυνση της εθνικής οικονομίας, υποθήκευση της εθνικής περιουσίας για 99 χρόνια. Και όλα αυτά γιατί; Για να κυβερνήσουν. Η τρέλα της εξουσίας.
Εδώ και λίγες μέρες η Ελλάδα είναι αντιμέτωπη με έναν υβριδικό πόλεμο, μια επίθεση της Τουρκίας εναντίον της.
Ο στόχος του Ερντογάν ήταν να μας αιφνιδιάσει, να σπάσει τα σύνορα στις Καστανιές και στο φράχτη, αυτόν το φράχτη που ήθελε να γκρεμίσει η Νεολαία του Σύριζα και άφησε η προηγούμενη κυβέρνηση να πέσει. Αν έσπαζαν τα σύνορα εκεί, επειδή είναι εύκολη η πρόσβαση και δεν παρεμβάλλεται ο Έβρος, για μέρες θα περνούσαν αυτοί οι 136.000 που προπαγανδίζει ο Ερντογάν.
Και αν έσπαγαν τα σύνορα, δεν ήταν εύκολο να τα κλείσουμε.
Ευτυχώς λειτούργησαν γρήγορα και σωστά οι αρμόδιες υπηρεσίες και η κυβέρνηση και αποφύγαμε μια εθνική ήττα.
Και στο θέμα αυτό, το Μεταναστευτικό, ο πολιτικός κόσμος τήρησε για χρόνια ανεύθυνη στάση.
Μετά από τετραήμερη σιωπή ο Αλέξης Τσίπρας συμφώνησε με το κλείσιμο των συνόρων, εγκαταλείποντας μια ανεύθυνη πολιτική ετών. Ελπίζουμε να το έκανε γιατί αντιλήφθηκε την απειλή και τις πραγματικές διαστάσεις του ζητήματος και όχι για ψηφοθηρικούς λόγους, επειδή είδε το λαό ενωμένο να στηρίζει τις ενέργειες της κυβέρνησης.
Όμως, ενώ ο λαός είναι ενωμένος, ενώ ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ξεπέρασε το ταμπού ότι τα κλειστά σύνορα είναι ακροδεξιά πολιτική, βουλευτές και στελέχη της παράταξής του κάνουν πάλι τα ίδια λάθη. Αντί να στηρίξουν τη χώρα, με δημόσιες αναφορές, δηλώσεις και καταγγελίες που κάνουν, υπονομεύουν την πατρίδα και δίνουν επιχειρήματα στον επιτιθέμενο, στην Τουρκία, την ώρα που ο πόλεμος είναι σε εξέλιξη.
Για παράδειγμα, στηλιτεύουν τη συμμετοχή του απλού κόσμου στις προσπάθειες της αστυνομίας, των συνοριοφυλάκων και του στρατού, στη φύλαξη των συνόρων, μιλώντας για «τάγματα εφόδου».
Η συμμετοχή του λαού επιβάλλεται. Οι πολιτικοί πρέπει να ενθαρρύνουν τους πολίτες να συμμετέχουν στην εθνική προσπάθεια και όχι να τους αποθαρρύνουν. Απλώς, να ζητούν από τους πολίτες η όποια βοήθεια να γίνεται σε συνεννόηση με τις υπεύθυνες Αρχές.
Για παράδειγμα, οι πολίτες του Έβρου, που γνωρίζουν τα περάσματα του ποταμού και τα δρομολόγια των λαθροδιακινητών, μπορούν και πρέπει να βοηθούν τους αστυνομικούς που πήγαν από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη και δεν γνωρίζουν την περιοχή. Επίσης, όσοι έχουν τρακτέρ με ισχυρούς προβολείς, μπορούν και πρέπει να τα βοηθούν το στρατό και την αστυνομία, να φωτίζουν το ποτάμι και τα περάσματα, για να βοηθήσουν στο έργο τους.
Όταν όμως ακούν υβριστικά σχόλια από βουλευτές, στελέχη και κομματικά έντυπα, τότε διστάζουν να βοηθήσουν, τότε πλήττεται το εθνικό φρόνημα των Ελλήνων, που αποτελεί μέρος του εθνικού μας δυναμικού, της εθνικής μας ισχύος.
Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι λαός χωρίς εθνικό φρόνημα, σημαίνει ευάλωτη και ανίσχυρη Ελλάδα.
Κλείνοντας το άρθρο, κρίνω σκόπιμο να παραθέσω ένα σημείωμα του Imad Karim, Λιβανέζου αριστερού διανοούμενου και σκηνοθέτη που ζει στη Γερμανία. Το έγραψε με αφορμή την επίθεση που δέχεται η Ελλάδα και την αλλαγή στάσης του ΣΥΡΙΖΑ, που σηματοδοτήθηκε με τη δήλωση του Τσίπρα ότι στηρίζει το κλείσιμο των συνόρων.
Το σημείωμα είναι υποστηρικτικό της πολιτικής που ασκεί η Ελλάδα για να αντιμετωπίσει το Μεταναστευτικό, μετά την υβριδική επίθεση που δέχτηκε πρόσφατα από την Τουρκία.
Το σημείωμα του Καρίμ είναι ενδιαφέρον από μόνο του, γιατί ο ίδιος είναι μουσουλμάνος και γνωρίζει τις πραγματικές διαστάσεις του ζητήματος και ταυτόχρονα είναι απελευθερωμένος από στερεότυπα και ιδεοληψίες.
Επίσης, ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι απόψεις τέτοιες, σαν του Λιβανέζου σκηνοθέτη δεν «περνούν» σε κανένα μέσο στη Γερμανία –τηλεόραση, ραδιόφωνο και εφημερίδα– και ο μόνος τρόπος είναι αυτές να παρουσιάζονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ακολουθεί το κείμενο:
Η Ελλάδα του σήμερα είναι η Γερμανία του αύριο, του μεθαύριο και του παραμεθαύριο, ή δεν ξέρω, παραδίδομαι!
Αυτοί οι Έλληνες αριστεροί ξύπνησαν επιτέλους. Τώρα ξέρουν ότι σύντομα η πατρίδα τους και η ελεύθερη Δυτική κουλτούρα τους θα χαθούν αν εξακολουθήσουν να σκέφτονται και να λειτουργούν ιδεαλιστικά.
Ούτε εχθροί των ξένων είναι, ούτε ακροδεξιοί, άνθρωποι είναι που θέλουν να επιβιώσουν και δεν θέλουν να χάσουν την πατρίδα τους, τις παραδόσεις τους, τον πολιτισμό τους και τον ελεύθερο τρόπο της ζωής τους.
Η επονομαζόμενη «προσφυγική κρίση» μπορεί να λυθεί όταν σταματήσει ο κόσμος να την αποκαλεί «προσφυγική κρίση», παρά αποτέλεσμα της κακής οικονομικής διαχείρισης, του θρησκευτικού φανατισμού, και κυρίως ως καταστρεπτική συνέπεια ενός ηλίθιου υπερπληθυσμού.
Πρέπει να λέει κανείς τα πράγματα με το όνομά τους, για όσο καιρό μπορεί ακόμα.Δείτε τις πατρίδες αυτών των ανθρώπων πριν από 30, 40 ή 50 χρόνια. Υπήρχαν πλούσιοι και φτωχοί, αλλά επίσης και υγιείς μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Οι πόλεις δεν είχαν χάσει ακόμη τους πράσινους πνεύμονές τους. Τα ποτάμια και οι θάλασσες ήταν ακόμα καθαρά. Σήμερα κυριαρχούν πλατιά φτώχεια και μια διεφθαρμένη πλούσια ανώτερη τάξη, η οποία υποστηρίζεται από τον ισλαμικό κλήρο.
Υπάρχουν παντού παραγκουπόλεις, βρομιά, ελλιπείς συνθήκες υγιεινής, ασθένειες, καταπίεση των γυναικών και των αντιφρονούντων, θρησκευτικός φανατισμός, μίσος, και ο ψευδεπίγραφος ρόλος του θύματος.
Η εποχή εκεί μοιάζει με την εποχή στην Ευρώπη πριν από τετρακόσια χρόνια.Αν κανείς αφήσει τα σύνορα ανοιχτά, θα πάρει μαζί και τα τετρακόσια χρόνια, θα τα διαιρέσει διά του δύο (οι δύο πολιτισμοί, αυτός των νεοαφιχθέντων και αυτός της κοινωνίας που τους υποδέχεται) και παίρνει ως δώρο μια επιστροφή διακόσια χρόνια πίσω. Τα ανοιχτά σύνορα δεν είναι τίποτε άλλο από μια μηχανή του χρόνου που λειτουργεί με την όπισθεν.
Όχι, η Ευρώπη δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματα αυτών των ανθρώπων.Οι άνθρωποι πρέπει να βοηθηθούν στις χώρες τους και αυτό μπορεί να λειτουργήσει μόνο αν οι αποξενωμένοι από την πραγματικότητα αριστεροί και τα κακομαθημένα πλουσιόπαιδα στη Γερμανία και στην Ευρώπη σταματήσουν να μεταχειρίζονται τους ανθρώπους αυτούς σαν παιδιά, και κυρίως αν όλοι απαιτήσουν ανάληψη προσωπικής ευθύνης από αυτούς τους ανθρώπους.
Όποιος απαιτεί ανοιχτά σύνορα, είναι στην πραγματικότητα κάποιος ο οποίος πιστεύει ότι με την ανάληψη των «προσφύγων» έχει εφεύρει την πανάκεια.
Μετάφραση: Ελίνα Σκαρπαθιώτη.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια