Tα Ίμια δεν δίδαξαν κανέναν;
Ήταν μια κίνηση τουρκικής… αβροφροσύνης και λίγης “τρυφερότητας”, καθώς ήθελε να μας θυμίσει την κοινή μας επέτειο. Εκείνες τις μέρες της κρίσης στις βραχονησίδες Ίμια το 1996, όταν έφερε τις δυο χώρες στο χείλος του πολέμου. Μέσω αυτής της έμμεσης υπενθύμισης μέσω του πλου του ερευνητικού σκάφους Oruc Reis, οι αγαπητοί γείτονες μάλλον ήθελαν να μας διαβεβαιώσουν ότι η σχέση των δυο χωρών που λατρεύουν… να μισούνται (!) έχει πολύ και “λαμπρό” μέλλον!
Οι διαβεβαιώσεις από την πλευρά των υπευθύνων θέλουν τους Τούρκους να έχουν αναχωρήσει από τις περιοχές της ελληνικής υφαλοκρηπίδας με κατεύθυνση βορειοανατολική. Η Ελλάδα φυσικά ανταπέδωσε την τουρκική αβρότητα, στέλνοντας ολάκερη φρεγάτα να συνοδεύει, μη συμβεί και τίποτα κακό, αφού επικρατούσαν και συνθήκες θαλασσοταραχής.
Από τις εποχές της “σεισμικής διπλωματίας” οι γείτονες ξέρουν καλά, πως ό,τι και να γίνει, στη δύσκολή τους στιγμή, όποια κι αν είναι αυτή, έχουν έναν γείτονα που ξέρουν ότι θα προστρέξει να βοηθήσει με κάθε τρόπο. Αν αποφάσιζαν δε να συμπεριφερθούν στοιχειωδώς σύννομα, το μέλλον θα ήταν εντελώς διαφορετικό.
“Γνωρίζεται ότι το ερευνητικό τουρκικό σκάφος ORUC REIS, απογευματινές ώρες της 31ης Ιανουαρίου 2020, ανέστρεψε κινούμενο Ανατολικά, με κατεύθυνση εξόδου από το ελληνικό FIR. Εν λόγω πλοίο παρακολουθείται από Φρεγάτα του ΠΝ”, ανέφεραν από το ελληνικό Γενικό Επιτελείο Εθνικής Άμυνας (ΓΕΕΘΑ). Το ερευνητικό πλοίο των Τούρκων έπλεε περίπου 200 χιλιόμετρα νοτίως του Καστελόριζου.
Οι Τούρκοι με τη συμπεριφορά τους και μάλιστα στη συγκεκριμένη περιοχή, έδωσαν στην Ελλάδα μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να αξιολογήσει στην πράξη τι έχει μάθει και τι όχι από την εποχή των Ιμίων.
Εάν όντως αυτή η πρόκληση έχει λάβει τέλος, αντί να καθόμαστε και να “μηρυκάζουμε” είτε ότι δεν πέτυχε απολύτως τίποτα είτε να κομπάζουμε για την αποφασιστικότητά μας, ας προβούμε, διά των υπευθύνων, σε μια πραγματικά αυστηρή αξιολόγηση των επιδόσεων του “συστήματος” που θα κληθεί να διαχειριστεί μια κρίση αν ποτέ επιβληθεί από τις εξελίξεις.
Ήδη γράφτηκαν αρκετά. Ο καθένας έλεγε το κοντό του και το μακρύ του. Υπάρχει φαίνεται και ένα ζήτημα “ελληνικού DNA” που υπαγορεύει κάποιες συμπεριφορές παρορμητικές, χωρίς να υπάρχει ένας μηχανισμός να μαζέψει πρόσωπα και καταστάσεις προτού απειλήσουν την εθνική ασφάλεια, διά της άγνοιας και παραβίασης θεμελιωδών κανόνων του crisis management, του “χειρισμού” ή της “διαχείρισης” κρίσεων.
Ας δούμε λοιπόν το σουλάτσο του Oruc Reis, ως μια μεγάλη ευκαιρία να θεραπεύσουμε πράγματα με τα οποία θα έπρεπε να έχουμε ασχοληθεί πολλά χρόνια πριν και να τα έχουμε λύσει οριστικά. Ίσως την τελευταία ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί….
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια