Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
Ίσως το μεγαλύτερο στοίχημα παγκοσμίως στον τραπεζικό τομέα, είναι το αν θα καταφέρει τελικά να… την γλυτώσει η Deutsche Bank. Και το μέγεθος του συστημικού κινδύνου.
Έχουν γίνει τόσες προσπάθειες εξυγίανσης αλλά και καμουφλάζ των ισχυρά αρνητικών δεδομένων της μεγαλύτερης γερμανικής τράπεζας, χωρίς καμία ουσιαστικά επιτυχία, αλλά και τόσα... τρικ από πλευράς γερμανικής κυβέρνησης καθώς και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, που το διαθέσιμο οπλοστάσιο έχει αρχίσει να λιγοστεύει απειλητικά. Επιπρόσθετα οι υψηλότατου ρίσκου επιλογές προκειμένου να μπει η σκόνη κάτω από το χαλί αλλά και να επιτευχθούν κέρδη υπό μορφή... τζόγου και σπέκουλας, καθώς και η έκθεση σε ανατριχιαστικά επισφαλείς τοποθετήσεις, είναι τέτοιου μεγέθους που ουδείς πλέον, μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά, ότι η παρτίδα σώζεται. Βεβαίως, πάντα ισχύει το… ”too big to fail,” αλλά στην περίπτωση της Deutsche Bank φαίνεται πως εξίσου ισχύει πλέον και το… "toο big to rescue…”
Η πικρή αλήθεια είναι ότι ο γερμανικός κολοσσός αργοπεθαίνει. Δεν χρειάζεται να θυμίσουμε πρόστιμα δισεκατομμυρίων κλπ. Έχουν γραφεί τόσα πολλά άλλωστε για την πορεία της Deutsche Βank. Τις ζημιές, την αδυναμία ανασυγκρότησης παρά τη σωρεία των εξυγιαντικών κινήσεων, τη δραματική σύνθεση των χαρτοφυλακίων της, την απέλπιδα προσπάθεια να "παρκαρισθούν" υψηλού ρίσκου προϊόντα σε άλλες τράπεζες για να ελαφρύνει ο ισολογισμός, την απέλπιδα προσπάθεια συγχώνευσης... Όλα χωρίς επιτυχία, παρά το πρωτοφανές καθεστώς… "προστασίας" που χαίρει εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την συνυπευθυνότητα και του κυρίου Ντράγκι που παράλληλε κέρδιζε χρόνο και για τις ιταλικές τράπεζες.
Όμως πλέον τα σύννεφα μαζεύονται απειλητικά. Και αυτοί που παρακολουθούν στενά τις εξελίξεις ανησυχούν κυρίως για τις παρενέργειες που μπορεί να προκαλέσει ένα ηχηρό "κανόνι". Ασύμμετρα ηχηρότερο από εκείνο της Lehman Brothers προ δωδεκαετίας. Μία κατάρρευση που αν και όταν έλθει, θα προκαλέσει συστημικούς τριγμούς και ντόμινο στο παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα και στις στενά συναλλασσόμενες τράπεζες και επενδυτικούς οργανισμούς, αλλά και ενδεχομένως θα πλήξει συθέμελα το ίδιο το οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το μέγεθος του κινδύνου πραγματικά τρομάζει… Και δεν είναι προφανώς τυχαίο που το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο την έχει χαρακτηρίσει ως "ο μεγαλύτερος συστημικός κίνδυνος" για το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα. Μπορούν οι κεντρικές τράπεζες να αποτρέψουν το μοιραίο; Άγνωστο. Αν και οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος τους. Καλώς ή κακώς άλλωστε, το μπαλάκι δεν είναι στις κεντρικές τράπεζες και τον πακτωλό ρευστότητας που εξακολουθούν να ρίχνουν στις αγορές. Το μπαλάκι είναι στις πολιτικές. Κάτι ήξερε και ο Ντράγκι που το επισήμανε αποχωρώντας...
Να θυμίσουμε πάντως, ότι σύμφωνα με τον ισολογισμό του 2018, η έκθεση της τράπεζας σε προϊόντα υψηλού ρίσκου ήταν στα 43,5 τρισ. ευρώ! Και συνεκτιμήστε ότι πιο επικαιροποιημένες εκτιμήσεις τα ανέβαζαν πάνω από τα 50 τρισ., από 53 έως 57…! Εκείνο όμως που προκαλεί ίλιγγο είναι ότι τα άμεσα συνδεδεμένα με το ύψος των επιτοκίων προϊόντα… ομολογούνταν στα 35,5 τρισ. Είναι παραπάνω, να είστε βέβαιοι. Και τώρα ας αναλογιστεί καθένας τι έρχεται στο καθεστώς επιτοκίων παγκοσμίως. Όπου είναι απλώς θέμα χρόνου η άνοδός τους από τις μεγάλες κεντρικές τράπεζες που κρατούν άμυνα… με τα δόντια, ενώ ήδη περιφερειακές κεντρικές τράπεζες έχουν αρχίσει να τα ανεβάζουν. Τι θα συμβεί λοιπόν αν τα χαμηλότατα ή και μηδενικά ή και αρνητικά (κατά περίπτωση) επιτόκια σε ΗΠΑ ή Ευρώπη ή Ασία ανέβουν έστω και κατά ένα τέταρτο; Αλλά και βιβλίο παραγώγων 43,5 τρισ. (που είναι παραπάνω…) με total CCP 21,5 τρισ;! Και μετά λέμε ότι… σώζεται;
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια