 |
| Φωτο: AΠΕ-ΜΠΕ |
''... Έχω λοιπόν τήν τιμή, μέ τήν ιδιότητα μου ώς αρχηγού τής ελληνικής κυβέρνησης τό 1930... νά θέσω πρό τών εξεχόντων μελών τής επιτροπής του βραβείου Νόμπελ για τήν ειρήνη τήν υποψηφιότητα του Μουσταφά Κεμάλ Πασά, ώς άξιου αυτής τής επιφανούς τιμής.Δεχθείτε, κύριε Πρόεδρε, τήν έκφραση τής μέγιστης εκτίμησης μου.''
Αντιγράφω αποσπασματικά την καταληκτική παράγραφο της επιστολής που έστειλε ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας Ελευθέριος Βενιζέλος στον Πρόεδρο απονομής των βραβείων Νόμπελ το 1932, ζητώντας να απονείμει η επιτροπή το ''Νόμπελ Ειρήνης'' στον Μουσταφά Κεμάλ, τον σφαγέα 2,5 εκατομμυρίων Ελλήνων και Αρμενίων.
Πριν βιαστείτε να χαρακτηρίσετε αρνητικά τον θριαμβευτή των Σεβρών (1920) που έκανε την Ελλάδα Μεγάλη (Ελλάδα των πέντε θαλασσών και των δύο ηπείρων), να σας ενημερώσω ότι το παραπάνω κείμενο ο Βενιζέλος το έστειλε όχι γιατί ήταν προδότης και ξέχασε την προ δεκαετίας οδύνη του Μικρασιατικού Ελληνισμού (1922), αλλά γιατί ήταν εξαίρετος διπλωμάτης και λειτουργούσε διορατικά επί τη βάσει της ελληνικής παροιμίας ''χέρι που δεν μπορείς να το δαγκώσεις, φίλησέ το''.
Ήταν το πιο ενδεδειγμένο, άλλωστε, για τη συγκεκριμένη περίοδο, όπου ήταν νωπές ακόμα οι πληγές των Ελλήνων προσφύγων απ' την ανταλλαγή των πληθυσμών κι απ' την αγωνία των εναπομεινάντων συγγενών τους ( σε Κωνσταντινούπολη και άλλες περιοχές της Μ. Ασίας ) για την τύχη τους σε τούρκικο έδαφος μετά τη Συνθήκη της Λωζάνης (1923).
Έπειτα, με το μικρασιατικό άχθος στους ώμους του, ο Βενιζέλος σκέφτηκε πως - μέσω της επιστολής-πρότασης, που έστειλε στον Πρόεδρο της Επιτροπής Νόμπελ ζητώντας να δοθεί το βραβείο Ειρήνης στον αντίπαλό του Κεμάλ - θα δημιουργούσε γέφυρες επικοινωνίας με την Τουρκία, με την υποστήριξη της Βασιλείας, με την οποία είχε συμφιλιωθεί πριν πεθάνει, γιατί ήθελε να αμβλύνει τον εθνικό διχασμό μεταξύ των Ελλήνων!..
Για τους άπιστους Θωμάδες που θα αμφισβητήσουν τον ισχυρισμό μου αυτό, παραθέτω για επιβεβαίωση την κατάληξη της επιστολή του προς τον Λουκά Κανακάρη Ρούφο, όπου αναφέρει μεταξύ άλλων:
- ''... Δεν είναι ανάγκη να σου πω πόσον ζωηρά είναι η χαρά μου, διότι ο Βασιλεύς απεφάσισε να πατάξη επί τέλους τας διηνεκείς παρεμβάσεις των στρατιωτικών παραγόντων, απομακρύνας από την κυβέρνησιν, μετά την τελευταίαν αυθάδειάν των, τους Παπάγον και Πλατήν, και αναθέσας το Υπουργείον των Στρατιωτικών εις τον Μεταξάν. Με την ενέργειάν του αυτήν ο Βασιλεύς απέκτησε πάλιν ακέραιον το κύρος του, τόσον απαραίτητον διά την αποκατάστασιν της ψυχικής ενότητος του Ελληνικού λαού, και την οριστικήν επάνοδον της χώρας εις κανονικόν πολιτικόν βίον...
Από μέσα από την καρδιά μου αναφωνώ: Ζήτω ο Βασιλεύς.''
Οι συνειρμοί του χθες έχουν αρχίσει να ξεθωριάζουν μπλέκοντας με τα τρέχοντα θέματα της πολιτικής επικαιρότητας, τα οποία έχουν στο επίκεντρό τους τον απόγονο του Βενιζέλου - Κυριάκο Μητσοτάκη - που είναι στο τιμόνι της χώρας.
Μιας χώρας η οποία κλυδωνίζεται ήδη απ' την αμφιλεγόμενη Εξωτερική πολιτική που ασκείται, υπό την προσχηματική δικαιολογία ότι ο Κρητικός πρωθυπουργός επιλέγει να ακολουθήσει την φιλειρηνική πολιτική του διάσημου συγγενή του...
Κοινώς σήκωσε από κάτω το γάντι της πρότασης-πρόκλησης που του είχε προ καιρού απευθύνει ο Ερντογάν (προβάλλοντάς του ως παράδειγμα προς μίμηση τον Βενιζέλο και την επιστολή - ύμνο για τον Κεμάλ Ατατούρκ), στο όνομα της συμφιλίωσης των δύο λαών και της διασφάλισης μιας μακρόχρονης Ειρήνης...
- ... Ζούμε σε ισορροπία τρόμου με την Τουρκία... Πρέπει να πάμε στη Χάγη για την ΑΟΖ με την Τουρκία και να είμαστε έτοιμοι για οποιαδήποτε απόφαση.... Αν πιστεύουμε - και το πιστεύουμε- ότι έχουμε το δίκιο με το μέρος μας, δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα ως χώρα από αυτή την εξέλιξη...
''Αυτό που συμβαίνει είναι απίστευτο τελικά'', σκέφτομαι, μη μπορώντας να πάρω τα μάτια μου απ' την αποστροφή του πρωθυπουργού περί Χάγης στη συνέντευξή του στο ''Βήμα''.
Ο κόσμος στροβιλίζεται εντός μου άρρυθμα και επεισοδιακά, με ιλιγγιώδη εναλλαγή των εικόνων, των γεγονότων, των δηλώσεων και των κόντρα δηλώσεων των κυβερνώντων σε θέματα Εξωτερικής πολιτικής, που με παραπέμπουν σε μεγαλοπρεπείς κυβιστήσεις, καθώς τις συγκρίνω με τα προεκλογικά ρινίσματα των απόψεων και επιθυμιών τους.
Ναι, ζούμε έναν τραγέλαφο σχιζοφρενικό, που επαληθεύει καθημερινά τον αρχικό μου φόβο για την πολιτική του Κυριάκου Μητσοτάκη στα Εξωτερικά θέματα, σε περίπτωση που δεχόταν τοξικές επιρροές από το συγγενικό περιβάλλον...
Ομολογώ μάλιστα ότι το κατά πόδας παρακολούθημα της Εξωτερικής πολιτικής του προκατόχου του έχει τέτοια ταχύτητα που δυσκολεύομαι να το παρακολουθήσω και το κάνω με πόνο ψυχής αυτό, βλέποντας τον ίδιο τον πρωθυπουργό να βάζει το κερασάκι στην τούρτα της εθνικής απελπισίας μας, η οποία πιστοποιεί τελεσίδικα ότι πέφτουμε από γκρεμό σε γκρεμό, ώσπου δεν μένει άλλος...
Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς απ' τις περίεργες θέσεις του πρωθυπουργού στα ελληνοτουρκικά θέματα... Το πρώτο που έχει να παρατηρήσει είναι ότι τον έχει επηρεάσει σε τέτοιο βαθμό η ''ισορροπία τρόμου'' με την Τουρκία, ώστε γίνεται πρόθυμα ''ο επισπεύδων'' της λύσης της Χάγης. Δηλώνει εθελοντής, πρόθυμος να δοκιμάσει το τυράκι της φάκας που την έχει στήσει ο αντίπαλος...
''Πού πήγε η ολύμπια ''ψυχραιμία'' των Μητσοτάκηδων; αναρωτιέμαι, με τη σκέψη μου να ξεφεύγει συγκριτικά στον ''επίτιμο'' πατέρα του.
Γιατί είναι φανερό ότι, μοστράροντας τον εαυτό του ως ατρόμητο ο Κυριάκος, μοιάζει όλο και περισσότερο με το ποντίκι που βρυχάται προκαταβολικά έναντι του καιροφυλακτούντος ''γάτου'' Αγκύρας, ο οποίος προετοιμάζεται να απολαύσει ''εν τη Χάγη'' την παγίδευση του αφελούς θύματός του.
Η δεύτερη παρατήρησή μου, που εκλαμβάνει τις θέσεις του πρωθυπουργού ως περίεργες, αφορά την ''αφέλειά'' του (η οποία οφείλεται μάλλον στην έλλειψη εμπειρίας και ιστορικής ενημέρωσης) σχετικά με την επιλογή της Χάγης σαν λύση ανάγκης για αποκατάσταση του προβλήματος των διαφορών μας με την Τουρκία στο θέμα της υφαλοκρηπίδας και των θαλασσίων ζωνών στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.
Αυτές όμως τις αποσπασματικές συζητήσεις περί ΑΟΖ η Άγκυρα τις αρνείται ασυζητητί, όπως έδειξε και το ιστορικό προηγούμενο. Κι όσο βαυκαλιζόμαστε εμείς ότι δια της πλαγίας (βλ. Χάγη) θα την επαναφέρουμε στην τάξη, τόσο εξαγριώνεται αυτή αυξάνοντας τις παραβιάσεις των αεροσκαφών της πάνω από τα νησιά μας (98 οι προχθεσινές υπερπτήσεις τους) επαπειλώντας ταυτόχρονα - δια του ΥΠΕΞ της ότι ''οι χώρες που υποστηρίζουν τον Χαφτάρ θα γίνουν... Συρία.''
Ως εκ τούτου, τι άλλο από φρούδες είναι οι ελπίδες του πρωθυπουργού, όταν αποφάσισε αψήφιστα να κόψει τον... γόρδιο δεσμό των ελληνοτουρκικών προβλημάτων (που κυοφορούν ''θερμά επεισόδια'') δια της Χάγης; Άραγε σας θυμίζει κάτι ή κάποιον που ακολούθησε παρόμοιας έμπνευσης τακτική σε θέματα Εξωτερικής πολιτικής με τραγικά αποτελέσματα, που θα βρούμε μπροστά μας στο διάβα του χρόνου;
Χαμογελάω πικρά, για να μην κλάψω, όταν αφήνω τη σκέψη μου να ξεστρατίσει στο πρόσφατο - ιστορικό, ήδη - παρελθόν. Στη μέρα (1/2/'18) που ο Σκοπιανός ΥΠΕΞ Νίκολα Ντιμιτρόφδήλωνε σ' όλους τους τόνους, παρουσία του δικού μας Νίκου Κοτζιά, ότι ''Είμαστε Μακεδόνες και θα μείνουμε Μακεδόνες'', για να συμπληρώσει ο ΥΠΕΞ μας αμήχανα:
''Θα λύσουμε το ζήτημα όπως ο Μέγας Αλέξανδρος τον Γόρδιο δεσμό. Ο Μέγας Αλέξανδρος απέδειξε πως πρέπει να κόβουμε τους γόρδιους δεσμούς. Σε κάποιο σημείο πρέπει να τελειώνουμε με τέτοια ζητήματα!..
Σιωπή... Τα συμπεράσματα δικά σας για τα κακέκτυπα της πολιτικής μας ζωής που τολμούν να συγκρίνουν τον εαυτό τους με τον Έλληνα στρατηλάτη, τον μεγαλύτερο όλων των εποχών, ο οποίος χρησιμοποίησε το σπαθί του για να κόψει τον Γόρδιο δεσμό και να προχωρήσει στην κατάκτηση της Ασίας. Όχι για να το στρέψει κατά της Μακεδονίας ή οποιουδήποτε άλλου τμήματος της ελληνικής Επικράτειας, όπως το Αιγαίο πέλαγος σήμερα...
- Η Ελλάδα δεν απαιτεί τίποτα, αλλά και δεν εκχωρεί τίποτα..., ακούμε τον Κυριάκο να λέει.
''Η ίδια καραμέλα ξανά και ξανά, χρόνια τώρα''..., σκέφτομαι αποκαρδιωτικά. ''Η πολιτική του ‛δεν διεκδικούμε τίποτα, αλλά και δεν εκχωρούμε τίποτα...’ μας έχει στοιχειώσει και θα είναι η αρχή του τέλους μας... Είμαστε ήδη υπό αμφισβήτηση, για τον λόγο αυτό, απ' τους γείτονές μας και κυρίως αυτούς εξ Ανατολών...
Σχεδόν ασυναίσθητα φέρνω στον νου μου τις ατελέσφορες προσπάθειες των πολιτικών μας απ' την εποχή του Μεταξά και του Βενιζέλου, για να τα βρούμε με τους Τούρκους και να εμπεδώσουμε τη φιλία μεταξύ των λαών μας.
Μέχρι που φτάσαμε στο σημείο σήμερα, αφού δεν τελεσφόρησαν οι προσπάθειες χρόνων, να λειτουργούμε και να συμπεριφερόμαστε απέναντι και στους υποστηρικτές μας ακόμα ως ''γιουσουφάκια των Αθηνών'' στην υπηρεσία του Ταγίπ και του Ντόναλντ.
Ως το σημείο, για να δείξουμε πως έπιασαν τόπο οι μόνιμες απειλές του Τούρκου σε βάρος μας, να σπάμε το εμπάργκο του ΟΗΕ προς χάριν του νεο-Οθωμανού ''σουλτάνου'' της γείτονος, για να τον αφήσουμε να μεταφέρει - μέσω του ελληνικού FIR - όπλα και πυρομαχικά στους ισλαμιστές της Λιβύης.
Σ' αυτούς που ετοιμάζονται να πολεμήσουν (με διαταγή Ερντογάν) στο πλευρό του τουρκόφιλου Σάραζ, κατά του αντίπαλου του και μοναδικού μας συμμάχου εκεί: του ισχυρού άντρα της Βεγγάζης Χαλίφα Χάφταρ, απόστρατου στρατηγού του αυτοαποκαλούμενου ''Εθνικού Στρατού της Λιβύης'' (LNA)...
Το γεγονός αυτό, που δε μας τιμά γιατί αντιβαίνει στις αρχές μας, έλαβε τέλος ευτυχώς αργά προχθές το βράδυ (22.50), οπότε - μετά το σάλο που δημιουργήθηκε - η χώρα μας έκλεισε πάλι το FIR Αθηνών στη διέλευση οπλισμένων τουρκικών μαχητικών για τη Λιβύη.
Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, η Ελλάδα - όπως την ξέραμε - δεν υπάρχει...Την έχουν ''χαλάσει'' οι συμπεριφορές των πολιτικών της ''ταγών'', που επικαλούνται γι' αυτό την κρισιμότητα των εξελίξεων οι οποίες πίεζαν και πιέζουν πάντα τις ελληνικές κυβερνήσεις σαν τη χθεσινή, σαν τη σημερινή, για να κινούνται γρήγορα κι αποφασιστικά, χωρίς να σκέφτονται ενίοτε τα ηθικά διλήμματα που προκύπτουν
-Η Ελλάδα δεν απαιτεί τίποτε..., δεν προκαλεί, αλλά συνομιλεί..., είπε ο κ. Μητσοτάκης στη συνέντευξή του.
Είμαστε, πράγματι, φουλ του Άσσου στις συνομιλίες και τις διαπραγματεύσεις, όπως μας βεβαιώνει και ο Αλέξης, ο μέγας διαπραγματευτής...
Έτσι φτάσαμε να ξεπουλήσουμε, στο διπλωματικό τραπέζι , το όνομα της Μακεδονίας μας και τώρα που πήραμε το κολάι ανοίγουμε πανιά για τη Χάγη.
Οπλισμένοι με τη θαλασσινή, αιγαιοπελαγίτικη εμπειρία μας, ''είμαστε έτοιμοι για οποιαδήποτε απόφαση...'', ακόμα και να ξεπουλήσουμε τα νησιά μας, αυτά που δοξολόγησε άλλοτε ο Ελύτης σαν ιδεατά Αντικείμενα, όταν ιχνογραφούσε λυρικά τη ''Νέα'' τους ''Μοίρα''...
Αντιγράφω αποσπασματικά την καταληκτική παράγραφο της επιστολής που έστειλε ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας Ελευθέριος Βενιζέλος στον Πρόεδρο απονομής των βραβείων Νόμπελ το 1932, ζητώντας να απονείμει η επιτροπή το ''Νόμπελ Ειρήνης'' στον Μουσταφά Κεμάλ, τον σφαγέα 2,5 εκατομμυρίων Ελλήνων και Αρμενίων.
Πριν βιαστείτε να χαρακτηρίσετε αρνητικά τον θριαμβευτή των Σεβρών (1920) που έκανε την Ελλάδα Μεγάλη (Ελλάδα των πέντε θαλασσών και των δύο ηπείρων), να σας ενημερώσω ότι το παραπάνω κείμενο ο Βενιζέλος το έστειλε όχι γιατί ήταν προδότης και ξέχασε την προ δεκαετίας οδύνη του Μικρασιατικού Ελληνισμού (1922), αλλά γιατί ήταν εξαίρετος διπλωμάτης και λειτουργούσε διορατικά επί τη βάσει της ελληνικής παροιμίας ''χέρι που δεν μπορείς να το δαγκώσεις, φίλησέ το''.
Ήταν το πιο ενδεδειγμένο, άλλωστε, για τη συγκεκριμένη περίοδο, όπου ήταν νωπές ακόμα οι πληγές των Ελλήνων προσφύγων απ' την ανταλλαγή των πληθυσμών κι απ' την αγωνία των εναπομεινάντων συγγενών τους ( σε Κωνσταντινούπολη και άλλες περιοχές της Μ. Ασίας ) για την τύχη τους σε τούρκικο έδαφος μετά τη Συνθήκη της Λωζάνης (1923).
Έπειτα, με το μικρασιατικό άχθος στους ώμους του, ο Βενιζέλος σκέφτηκε πως - μέσω της επιστολής-πρότασης, που έστειλε στον Πρόεδρο της Επιτροπής Νόμπελ ζητώντας να δοθεί το βραβείο Ειρήνης στον αντίπαλό του Κεμάλ - θα δημιουργούσε γέφυρες επικοινωνίας με την Τουρκία, με την υποστήριξη της Βασιλείας, με την οποία είχε συμφιλιωθεί πριν πεθάνει, γιατί ήθελε να αμβλύνει τον εθνικό διχασμό μεταξύ των Ελλήνων!..
Για τους άπιστους Θωμάδες που θα αμφισβητήσουν τον ισχυρισμό μου αυτό, παραθέτω για επιβεβαίωση την κατάληξη της επιστολή του προς τον Λουκά Κανακάρη Ρούφο, όπου αναφέρει μεταξύ άλλων:
- ''... Δεν είναι ανάγκη να σου πω πόσον ζωηρά είναι η χαρά μου, διότι ο Βασιλεύς απεφάσισε να πατάξη επί τέλους τας διηνεκείς παρεμβάσεις των στρατιωτικών παραγόντων, απομακρύνας από την κυβέρνησιν, μετά την τελευταίαν αυθάδειάν των, τους Παπάγον και Πλατήν, και αναθέσας το Υπουργείον των Στρατιωτικών εις τον Μεταξάν. Με την ενέργειάν του αυτήν ο Βασιλεύς απέκτησε πάλιν ακέραιον το κύρος του, τόσον απαραίτητον διά την αποκατάστασιν της ψυχικής ενότητος του Ελληνικού λαού, και την οριστικήν επάνοδον της χώρας εις κανονικόν πολιτικόν βίον...
Από μέσα από την καρδιά μου αναφωνώ: Ζήτω ο Βασιλεύς.''
Οι συνειρμοί του χθες έχουν αρχίσει να ξεθωριάζουν μπλέκοντας με τα τρέχοντα θέματα της πολιτικής επικαιρότητας, τα οποία έχουν στο επίκεντρό τους τον απόγονο του Βενιζέλου - Κυριάκο Μητσοτάκη - που είναι στο τιμόνι της χώρας.
Μιας χώρας η οποία κλυδωνίζεται ήδη απ' την αμφιλεγόμενη Εξωτερική πολιτική που ασκείται, υπό την προσχηματική δικαιολογία ότι ο Κρητικός πρωθυπουργός επιλέγει να ακολουθήσει την φιλειρηνική πολιτική του διάσημου συγγενή του...
Κοινώς σήκωσε από κάτω το γάντι της πρότασης-πρόκλησης που του είχε προ καιρού απευθύνει ο Ερντογάν (προβάλλοντάς του ως παράδειγμα προς μίμηση τον Βενιζέλο και την επιστολή - ύμνο για τον Κεμάλ Ατατούρκ), στο όνομα της συμφιλίωσης των δύο λαών και της διασφάλισης μιας μακρόχρονης Ειρήνης...
- ... Ζούμε σε ισορροπία τρόμου με την Τουρκία... Πρέπει να πάμε στη Χάγη για την ΑΟΖ με την Τουρκία και να είμαστε έτοιμοι για οποιαδήποτε απόφαση.... Αν πιστεύουμε - και το πιστεύουμε- ότι έχουμε το δίκιο με το μέρος μας, δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα ως χώρα από αυτή την εξέλιξη...
''Αυτό που συμβαίνει είναι απίστευτο τελικά'', σκέφτομαι, μη μπορώντας να πάρω τα μάτια μου απ' την αποστροφή του πρωθυπουργού περί Χάγης στη συνέντευξή του στο ''Βήμα''.
Ο κόσμος στροβιλίζεται εντός μου άρρυθμα και επεισοδιακά, με ιλιγγιώδη εναλλαγή των εικόνων, των γεγονότων, των δηλώσεων και των κόντρα δηλώσεων των κυβερνώντων σε θέματα Εξωτερικής πολιτικής, που με παραπέμπουν σε μεγαλοπρεπείς κυβιστήσεις, καθώς τις συγκρίνω με τα προεκλογικά ρινίσματα των απόψεων και επιθυμιών τους.
Ναι, ζούμε έναν τραγέλαφο σχιζοφρενικό, που επαληθεύει καθημερινά τον αρχικό μου φόβο για την πολιτική του Κυριάκου Μητσοτάκη στα Εξωτερικά θέματα, σε περίπτωση που δεχόταν τοξικές επιρροές από το συγγενικό περιβάλλον...
Ομολογώ μάλιστα ότι το κατά πόδας παρακολούθημα της Εξωτερικής πολιτικής του προκατόχου του έχει τέτοια ταχύτητα που δυσκολεύομαι να το παρακολουθήσω και το κάνω με πόνο ψυχής αυτό, βλέποντας τον ίδιο τον πρωθυπουργό να βάζει το κερασάκι στην τούρτα της εθνικής απελπισίας μας, η οποία πιστοποιεί τελεσίδικα ότι πέφτουμε από γκρεμό σε γκρεμό, ώσπου δεν μένει άλλος...
Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς απ' τις περίεργες θέσεις του πρωθυπουργού στα ελληνοτουρκικά θέματα... Το πρώτο που έχει να παρατηρήσει είναι ότι τον έχει επηρεάσει σε τέτοιο βαθμό η ''ισορροπία τρόμου'' με την Τουρκία, ώστε γίνεται πρόθυμα ''ο επισπεύδων'' της λύσης της Χάγης. Δηλώνει εθελοντής, πρόθυμος να δοκιμάσει το τυράκι της φάκας που την έχει στήσει ο αντίπαλος...
''Πού πήγε η ολύμπια ''ψυχραιμία'' των Μητσοτάκηδων; αναρωτιέμαι, με τη σκέψη μου να ξεφεύγει συγκριτικά στον ''επίτιμο'' πατέρα του.
Γιατί είναι φανερό ότι, μοστράροντας τον εαυτό του ως ατρόμητο ο Κυριάκος, μοιάζει όλο και περισσότερο με το ποντίκι που βρυχάται προκαταβολικά έναντι του καιροφυλακτούντος ''γάτου'' Αγκύρας, ο οποίος προετοιμάζεται να απολαύσει ''εν τη Χάγη'' την παγίδευση του αφελούς θύματός του.
Η δεύτερη παρατήρησή μου, που εκλαμβάνει τις θέσεις του πρωθυπουργού ως περίεργες, αφορά την ''αφέλειά'' του (η οποία οφείλεται μάλλον στην έλλειψη εμπειρίας και ιστορικής ενημέρωσης) σχετικά με την επιλογή της Χάγης σαν λύση ανάγκης για αποκατάσταση του προβλήματος των διαφορών μας με την Τουρκία στο θέμα της υφαλοκρηπίδας και των θαλασσίων ζωνών στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.
Αυτές όμως τις αποσπασματικές συζητήσεις περί ΑΟΖ η Άγκυρα τις αρνείται ασυζητητί, όπως έδειξε και το ιστορικό προηγούμενο. Κι όσο βαυκαλιζόμαστε εμείς ότι δια της πλαγίας (βλ. Χάγη) θα την επαναφέρουμε στην τάξη, τόσο εξαγριώνεται αυτή αυξάνοντας τις παραβιάσεις των αεροσκαφών της πάνω από τα νησιά μας (98 οι προχθεσινές υπερπτήσεις τους) επαπειλώντας ταυτόχρονα - δια του ΥΠΕΞ της ότι ''οι χώρες που υποστηρίζουν τον Χαφτάρ θα γίνουν... Συρία.''
Ως εκ τούτου, τι άλλο από φρούδες είναι οι ελπίδες του πρωθυπουργού, όταν αποφάσισε αψήφιστα να κόψει τον... γόρδιο δεσμό των ελληνοτουρκικών προβλημάτων (που κυοφορούν ''θερμά επεισόδια'') δια της Χάγης; Άραγε σας θυμίζει κάτι ή κάποιον που ακολούθησε παρόμοιας έμπνευσης τακτική σε θέματα Εξωτερικής πολιτικής με τραγικά αποτελέσματα, που θα βρούμε μπροστά μας στο διάβα του χρόνου;
Χαμογελάω πικρά, για να μην κλάψω, όταν αφήνω τη σκέψη μου να ξεστρατίσει στο πρόσφατο - ιστορικό, ήδη - παρελθόν. Στη μέρα (1/2/'18) που ο Σκοπιανός ΥΠΕΞ Νίκολα Ντιμιτρόφδήλωνε σ' όλους τους τόνους, παρουσία του δικού μας Νίκου Κοτζιά, ότι ''Είμαστε Μακεδόνες και θα μείνουμε Μακεδόνες'', για να συμπληρώσει ο ΥΠΕΞ μας αμήχανα:
''Θα λύσουμε το ζήτημα όπως ο Μέγας Αλέξανδρος τον Γόρδιο δεσμό. Ο Μέγας Αλέξανδρος απέδειξε πως πρέπει να κόβουμε τους γόρδιους δεσμούς. Σε κάποιο σημείο πρέπει να τελειώνουμε με τέτοια ζητήματα!..
Σιωπή... Τα συμπεράσματα δικά σας για τα κακέκτυπα της πολιτικής μας ζωής που τολμούν να συγκρίνουν τον εαυτό τους με τον Έλληνα στρατηλάτη, τον μεγαλύτερο όλων των εποχών, ο οποίος χρησιμοποίησε το σπαθί του για να κόψει τον Γόρδιο δεσμό και να προχωρήσει στην κατάκτηση της Ασίας. Όχι για να το στρέψει κατά της Μακεδονίας ή οποιουδήποτε άλλου τμήματος της ελληνικής Επικράτειας, όπως το Αιγαίο πέλαγος σήμερα...
- Η Ελλάδα δεν απαιτεί τίποτα, αλλά και δεν εκχωρεί τίποτα..., ακούμε τον Κυριάκο να λέει.
''Η ίδια καραμέλα ξανά και ξανά, χρόνια τώρα''..., σκέφτομαι αποκαρδιωτικά. ''Η πολιτική του ‛δεν διεκδικούμε τίποτα, αλλά και δεν εκχωρούμε τίποτα...’ μας έχει στοιχειώσει και θα είναι η αρχή του τέλους μας... Είμαστε ήδη υπό αμφισβήτηση, για τον λόγο αυτό, απ' τους γείτονές μας και κυρίως αυτούς εξ Ανατολών...
Σχεδόν ασυναίσθητα φέρνω στον νου μου τις ατελέσφορες προσπάθειες των πολιτικών μας απ' την εποχή του Μεταξά και του Βενιζέλου, για να τα βρούμε με τους Τούρκους και να εμπεδώσουμε τη φιλία μεταξύ των λαών μας.
Μέχρι που φτάσαμε στο σημείο σήμερα, αφού δεν τελεσφόρησαν οι προσπάθειες χρόνων, να λειτουργούμε και να συμπεριφερόμαστε απέναντι και στους υποστηρικτές μας ακόμα ως ''γιουσουφάκια των Αθηνών'' στην υπηρεσία του Ταγίπ και του Ντόναλντ.
Ως το σημείο, για να δείξουμε πως έπιασαν τόπο οι μόνιμες απειλές του Τούρκου σε βάρος μας, να σπάμε το εμπάργκο του ΟΗΕ προς χάριν του νεο-Οθωμανού ''σουλτάνου'' της γείτονος, για να τον αφήσουμε να μεταφέρει - μέσω του ελληνικού FIR - όπλα και πυρομαχικά στους ισλαμιστές της Λιβύης.
Σ' αυτούς που ετοιμάζονται να πολεμήσουν (με διαταγή Ερντογάν) στο πλευρό του τουρκόφιλου Σάραζ, κατά του αντίπαλου του και μοναδικού μας συμμάχου εκεί: του ισχυρού άντρα της Βεγγάζης Χαλίφα Χάφταρ, απόστρατου στρατηγού του αυτοαποκαλούμενου ''Εθνικού Στρατού της Λιβύης'' (LNA)...
Το γεγονός αυτό, που δε μας τιμά γιατί αντιβαίνει στις αρχές μας, έλαβε τέλος ευτυχώς αργά προχθές το βράδυ (22.50), οπότε - μετά το σάλο που δημιουργήθηκε - η χώρα μας έκλεισε πάλι το FIR Αθηνών στη διέλευση οπλισμένων τουρκικών μαχητικών για τη Λιβύη.
Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, η Ελλάδα - όπως την ξέραμε - δεν υπάρχει...Την έχουν ''χαλάσει'' οι συμπεριφορές των πολιτικών της ''ταγών'', που επικαλούνται γι' αυτό την κρισιμότητα των εξελίξεων οι οποίες πίεζαν και πιέζουν πάντα τις ελληνικές κυβερνήσεις σαν τη χθεσινή, σαν τη σημερινή, για να κινούνται γρήγορα κι αποφασιστικά, χωρίς να σκέφτονται ενίοτε τα ηθικά διλήμματα που προκύπτουν
-Η Ελλάδα δεν απαιτεί τίποτε..., δεν προκαλεί, αλλά συνομιλεί..., είπε ο κ. Μητσοτάκης στη συνέντευξή του.
Είμαστε, πράγματι, φουλ του Άσσου στις συνομιλίες και τις διαπραγματεύσεις, όπως μας βεβαιώνει και ο Αλέξης, ο μέγας διαπραγματευτής...
Έτσι φτάσαμε να ξεπουλήσουμε, στο διπλωματικό τραπέζι , το όνομα της Μακεδονίας μας και τώρα που πήραμε το κολάι ανοίγουμε πανιά για τη Χάγη.
Οπλισμένοι με τη θαλασσινή, αιγαιοπελαγίτικη εμπειρία μας, ''είμαστε έτοιμοι για οποιαδήποτε απόφαση...'', ακόμα και να ξεπουλήσουμε τα νησιά μας, αυτά που δοξολόγησε άλλοτε ο Ελύτης σαν ιδεατά Αντικείμενα, όταν ιχνογραφούσε λυρικά τη ''Νέα'' τους ''Μοίρα''...
''Κρινιώ Καλογερίδου'' (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια