Η "απέραντη" απειλή της Τουρκίας και η στρατηγική ανυπαρξία της Ελλάδας

Γράφει ο Παναγιώτης Ήφαιστος
Καθηγητής διεθνών σχέσεων - Στρατηγικών Σπουδών

Στην στρατηγική ανάλυση έχουμε "απέραντη" απειλή όταν όπως για παράδειγμα οι δηλώσεις της Τσιλέρ το 1995, οι δηλώσεις του κ. Ερντογάν πριν την τελευταία επίσκεψή του, οι διακηρύξεις για την "Γαλάζια Πατρίδα" και οι επιδιώξεις στην Κύπρο, δεν ορίζουν τον ακριβή σκοπό και δεν οριοθετούν επακριβώς την αναθεωρητική αξίωση. Τα σύνορα των διεκδικήσεων είναι θολά και ασαφή.

Η διακρατική εμπειρία καταμαρτυρεί διαχρονικά ότι όταν οι αναθεωρητικές αξιώσεις είναι θολές και ασαφείς εάν και όταν αρχίσει μια μεγάλη πολεμική σύρραξη ή εάν μετά από μια εμπλοκή "χαμηλής έντασης" αρχίσει κλιμάκωση της σύρραξης, τα νέα σύνορα θα είναι εκεί που θα σταματήσουν τα στρατεύματα όταν θα τερματιστεί ο πόλεμος. Η επικύρωση με Συνθήκη –αυτό πάει να γίνει στην Κύπρο και εμμέσως στο Αιγαίο με την μη εφαρμογή των προνοιών της Συνθήκης του 1982– είναι η νέα διεθνής τάξη εις βάρος του αδυνάμου.

Η "απέραντη" τουρκική απειλή δεν εκδηλώθηκε σήμερα. Εκδηλώνεται και κλιμακώνεται επί δεκαετίες. Γι’ αυτό, εισερχόμενοι στο 2020 και με αφορμή την πρόκληση του Ερντογάν με το μνημόνιο Λιβύης-Τουρκίας για τις θαλάσσιες οριοθετήσεις και παρά το γεγονός γνωρίζουμε ότι προς τα εκεί προσανατολιζόταν, πληθώρα άρθρων και δηλώσεων θυμήθηκαν αργοπορημένα ότι δεν έχουμε εθνική στρατηγική. Είναι εξόφθαλμα φανερό ότι τρέχουμε πίσω από τα γεγονότα. Χαρακτηριστικά, ο υπουργός εξωτερικών "πυροσβεστικά" σπεύδει την επομένη να συζητήσει με Αιγύπτιους για οριοθετήσεις που έπρεπε είχαν γίνει εδώ και δεκαετίες.

Περιέργως, όμως, καμιά κίνηση δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα για αποφάσεις που θα καταστήσουν το ελληνικό κράτος αποτελεσματικό και αξιόπιστο με την χάραξη και εφαρμογή εθνικής στρατηγικής σε όλο το φάσμα και προς όλες τις κατευθύνσεις. Αντίθετα, άτομα και ιδιωτικές ομάδες με μακρόχρονες διασυνδέσεις με τον απέραντο και ανεξέλεγκτο διεθνικό κόσμο καλοκάθονται σε θέσεις ευθύνης και με ανευθυνότητα ροκανίζουν τις προϋποθέσεις δημιουργίας μιας σοβαρής εθνικής στρατηγικής. Είναι μάλιστα οι ίδιοι άνθρωποι που, έχοντας βεβαρημένο ιστορικό θέσεων με τις οποίες αντέκρουαν οτιδήποτε θα μπορούσε να θεωρηθεί αξιόπιστη εθνική στρατηγική, δεν έχουν μάλιστα περάσει τη δοκιμασία κοινωνικοπολιτικών ελέγχων και εκλογής τους από το κοινωνικό σώμα.

Διαβάστε τη συνέχεια στο: SLpress.gr

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.