Υπάρχουν και οι μοναχικοί. Δύο κατηγοριών. Στην πρώτη κατηγορία οι «μοναχικοί» που δεν είναι ακριβώς μοναχικοί. Κυκλοφορούν, ρίχνουν κλεφτές ματιές στις βιτρίνες, μπαινοβγαίνουν στα καταστήματα, αγοράζουν δύο, τρία πραγματάκια, κάθονται στα καφέ και στις ταβέρνες, τρώνε, πίνουν και έτσι σκοτώνουν την μοναχικότητά τους.
Όταν επιστρέφουν μία από τα ίδια. Άλλαξε τίποτα; Τίποτα. Απλώς είναι Χριστούγεννα. Με τις βιτρίνες και την πολυκοσμία κοροιδεύουν και «σκοτώνουν» την κατάστασή τους. Την εσωτερική κατάστασή τους
Τι ζητάνε; Άλλη σύντροφο, άλλο σύντροφο, άλλη δουλειά, άλλες συνθήκες, άλλες παρέες. Στην πραγματικότητα το πρόβλημα, το εσωτερικό, το μεταθέτουν από τα μέσα προς τα έξω. Για όλα φταίει η γυναίκα μου, ο άντρας μου, το αφεντικό μου, ο Κυριάκος, ο Τσίπρας, ο Παυλόπουλος, ο Ερντογάν, ο γείτονας, ο φίλος, ο αδερφός, ο πατέρας, ο πεθερός, η μάνα, η πεθερά, οι συγγενείς, οι κληρονόμοι. Κάποιοι άλλοι. Ποτέ εγώ. Ποτέ εσύ. Ποτέ ο εαυτός μας
Έτσι αθώοι εμείς, ένοχοι οι άλλοι. Έτσι χωρίς αυτογνωσία. Χωρίς αυτοδιόρθωση. Χωρίς επίγνωση της κατάστασής μας πορευόμαστε προς το κενό. Γι αυτό οι ευχές πάντα αρχίζουν και τελειώνουν «Υγεία να χουμε, πάνω απ όλα υγεία»
Τι εννοούμε με το «υγεία»; Να αποφύγουμε γιατρούς, νοσοκομεία, αρρώστιες. Χτύπα ξύλο. Σ αυτή την κατάσταση η μοναχικότητα είναι ολοκληρωτική. Εκείνη τη στιγμή της απόλυτης αλήθειας. Τη στιγμή που μπροστά σου «βλέπεις» το τέλος της διαδρομής, τότε και μόνο τότε αφήνεις να περάσει μέσα σου μια μικρή αχτίδα αυτογνωσίας
Τότε και μόνο τότε αρχίζει ο απολογισμός, η ανασκόπηση των πεπραγμένων και η εξόφληση λογαριασμών. Πολύ αργά. Κι όμως έτσι συμβαίνει. Η σοφία καταφθάνει, συνήθως, παρέα με τον θάνατο.Τελειώνω. Αρα να μη λέω ψέματα στον εαυτό μου. Να μην κρύβομαι. Να πετάξω τη μάσκα. Να με «δω» όπως ακριβώς είμαι. Γυμνό!
Η δεύτερη κατηγορία μοναχικότητας αποτελείται από πλάσματα που μέσα στις γιορτές και τις διακοπές, αισθάνονται ακόμα περισσότερο την μοναχικότητά τους. Μόνοι. Παρέα με κάποιο βιβλίο, με το χαζοκούτι, με σκέψεις πικρές και αρνητικές, με το τίποτα. Πλάσματα χωρίς ελπίδα
Το οξύμωρο, το αντιφατικό, το μπέρδεμα συμβαίνει ως εξής. Οι μοναχικοί επιθυμούν παρέα. Επιθυμούν να έχουν αυτά τα κεκτημένα των άλλων. Δηλαδή σύντροφο, παρέες, φίλους. Να κοροιδέψουν την μοναχικότητά τους. Κάποιον να μοιραστούν τα βάσανά τους. Τις σκέψεις τους, Κάποιον να τους προσέχεις, να τους νοιάζεται. Να είναι μαζί τους
Και μόλις όλα αυτά τα αποκτήσουν, τότε κι εκείνοι, συνήθως, αναζητούν με νοσταλγία τη μοναχικότητά τους. Α, σου λένε, είσαι τυχερός. Αφού είσαι μόνος χωρίς εξαρτήσεις και χωρίς βαρίδια. Μόλις κι αυτοί αποκτήσουν εξαρτήσεις και βαρίδια, τότε θέλουν να επιστρέψουν στη μοναχική φωλιά τους
Με απλά λόγια, ο Άνθρωπος ποτέ δεν είναι ευχαριστημένος. Η μάλλον σπανίως τα έχει βρει με τον εαυτό του. Σπανίως ψάχνεται, σπανίως αναλογίζεται και σπανιότατα αναλαμβάνει τις προσωπικές του ευθύνες
Αυτή η μοίρα του ανθρώπινου είδους. Πάντα προς τα έξω, ελάχιστα προς τα μέσα. Γι αυτό με κάθε ευχή, λόγω Χριστουγέννων, που αρχίζει και τελειώνει με το «υγεία να χουμε» ανταπαντώ «καλύτερα, πρώτα με αυτογνωσία»
Άσε που δεν πληρώνεις τίποτα. Άσε που είναι τσάμπα. Άσε που δεν έχεις να δώσεις λογαριασμό σε κανένα. Κι όμως πιο εύκολα μπορεί ακόμα και ο πιο φτωχός να καβαλήσει μια Porsche από το να μπει στον κόπο να καταδυθεί προς τα μέσα, προς τον εαυτό του. Πονάει. Ανυπόφορα!
Άντε λοιπόν. Να χουμε την υγειά μας με κάποια ίχνη αυτογνωσίας!
Δημήτρης Δανίκας
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια