Γράφει ο Αντώνης Δημόπουλος
Κάθε μέρα γίνεται φανερό, μετά την μνημονιακή δεκαετία και την περίοδο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, ότι έχουν τεθεί μια σειρά από μεγάλα θέματα αναπροσδιορισμού της χώρας και των σχέσεων των πολιτών μεταξύ τους και με το κράτος αλλά και με την ανταπόκριση στις διεθνείς εξελίξεις. Ο επιμερισμός της κρίσης έκανε να αναδυθούν με ένταση οι μεγάλες παθογένειες του κράτους και της κοινωνίας, η εγχώρια δομή εξουσίας με τις μεγάλες στρεβλώσεις και ανισότητες, τους ευνοημένους και τους παγιδευμένους.
Η χώρα βιώνει μια ριζική αμφιθυμία: του πολυτεμαχισμού και της προσπάθειας ατομικής επιβίωσης, παράλληλα με την αίσθηση της κοινής μοίρας και της ανάγκης αναζήτησης ενός νέου ορίζοντα του έθνους. Η εποχή έχει όμως και μια σειρά από πρόσφατες διεθνείς ραγδαίες εξελίξεις. Η ανασφάλεια από τον πολυπολισμό και οι παλινωδίες Τραμπ, η συνεχής απειλή Ερντογάν, το μεταναστευτικό, η υστέρηση της ΕΕ, η κλιματική αλλαγή και η αίσθηση μιας γενικευμένης παγκόσμιας ανομίας, δημιουργούν καινούργια γεωπολιτικά δεδομένα γύρω μας.
Απέναντι σε όλα αυτά ο εγχώριος δημόσιος διάλογος σε μεγάλο βαθμό φαίνεται σταματημένος στην προεκλογική περίοδο, καθώς ούτε η κοινωνία τα ΜΜΕ και τα κοινωνικά δίκτυα, αλλά ούτε και τα κόμματα δείχνουν διάθεση ανταπόκρισης στην νέα περίοδο. Ο χώρος της ΝΔ, παρά τις εργώδεις και ελπιδοφόρες πρωτοβουλίες του πρωθυπουργικού σχηματισμού για οικονομική επανεκκίνηση, εμφανίζεται ανέτοιμος και δεν εμφορείται από αντίστοιχες προθέσεις για μια μεγάλης έντασης και έκτασης συμμετοχή σε γενικότερες προσπάθειες.
Συντεχνίες μετακινούμενες και αυτοαναφορικές, αλλά και ιδιοτελή συμφέροντα ολιγαρχών, καραδοκούν για ανανέωση των κρυφών και φανερών προνομίων και παροχών. Μεγάλες μεταρρυθμιστικές προτάσεις που να σηματοδοτούν υπέρβαση στρεβλώσεων, αλλά και υλοποίηση προσαρμογών δεν εκπέμπονται. Άλλο λέει η ρητορική, άλλο τα γεγονότα.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια