ΣΤΙΣ ΠΕΡΙΟΔΕΙΕΣ που κάνει ο Α. Τσίπρας για να προσελκύσει νέα μέλη στον ΣΥΡΙΖΑ μιλάει σε ολιγομελή ακροατήρια. Είτε μιλά σε ανοιχτούς χώρους είτε σε κλειστούς, μιλά σε μερικές δεκάδες ανθρώπους. Οι παλιές καλές εποχές που ήταν πόλος έλξης, έχουν παρέλθει.
Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου
Ο Α. Τσίπρας τώρα, ούτε «πουλάει», ούτε τραβάει κόσμο. Λογικό ήταν, επομένως, ευρισκόμενος σε μια πορεία στην οποία συμμετείχαν χιλιάδες πολιτών, να πάθει το σύνδρομο του «φτωχού συγγενή»: Να νιώθει μειονεκτικά στην ομάδα στην οποία ανήκει. Το «κίνημα», που είναι η ευρύτερη ομάδα στην οποία ανήκει ο Α. Τσίπρας, ήδη του δείχνει σημάδια απαξιωτικής συμπεριφοράς.
«Ο Α. ΤΣΙΠΡΑΣ των κινημάτων» δεν είχε υπογράψει μνημόνια, δεν είχε κόψει συντάξεις, δεν είχε έρθει τόσο κοντά με τις ελίτ, δεν είχε χρησιμοποιήσει τα ΜΑΤ είτε για να χτυπούν γυναίκες και παιδιά στο Σύνταγμα ή στο Πισοδέρι, είτε για κλείνουν καθημερινά την Ηρώδου του Αττικού. Ο «αριστερός Αλέξης» δεν τα είχε βρει ούτε με τον Τραμπ ούτε με τη Μέρκελ και σίγουρα δεν είχε υπογράψει την ιδιωτικοποίηση μεγάλων δημοσίων επιχειρήσεων. Ο «κινηματικός Αλέξης» δεν είχε κυβερνήσει. Κι έτσι μπορούσε να υποδύεται τον «ένας από εμάς». Τώρα όμως έχει κυβερνήσει. Και δεν έχει κυβερνήσει καλά. Ούτε με αριστερή ούτε με δεξιά ματιά.
ΚΑΙ ΜΕΤΑ το σύνδρομο του «φτωχού συγγενή», έρχεται η κουτοπονηριά του «μνημόσυνου με ξένα κόλλυβα». Ξαφνικά ο Α. Τσίπρας νιώθοντας ότι δεν είναι με το γνωστό αραιό και ολιγομελές ακροατήριο, αποφάσισε να οικειοποιηθεί τις δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων που πήγαν στην πορεία για το Πολυτεχνείο. Εντελώς αυθαίρετα βάφτισε «αντικυβερνητική διαδήλωση» την πορεία και έθεσε εαυτόν επικεφαλής και εκφραστή της. Για να γράψει αμέσως μετά και αυτάρεσκα στο Facebook «όσοι είχαν υπολογίσει ότι με μια εκλογική νίκη θα ξεμπερδέψουν με τον ΣΥΡΙΖΑ, την Αριστερά και τις δημοκρατικές παραδόσεις του λαού μας, ας το ξανασκεφτούν».
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ η πρώτη φορά που ο Α. Τσίπρας προσπαθεί να «καπελώσει» κάτι. Ούτε είναι η πρώτη φορά που υποκρίνεται κάτι που δεν είναι. Ομως είναι η πρώτη φορά που προσπαθεί τόσο αναίσχυντα και απροκάλυπτα να καπηλευτεί μια λαϊκή εκδήλωση. Προσβάλλοντας και όσους χρησιμοποίησε ως «κόλλυβα» στο δικό του «μνημόσυνο», αλλά και το ίδιο το Πολυτεχνείο. Προφανώς και δεν αντέχει σε καμία σοβαρή κριτική το κουτοπόνηρο εύρημα της «αντικυβερνητικής διαδήλωσης». Αλλωστε δεν το πιστεύουν ούτε όσοι το λένε. Γι’ αυτό και δεν τολμούν να καλέσουν ανοιχτά τον κόσμο σε ένα αντικυβερνητικό συλλαλητήριο. Ξέρουν ότι σε μια τέτοια απόπειρα θα βρεθούν «μεταξύ τους». Για ένα ακόμα «to know us better», όπως έγινε στην Πάτρα, στην Κρήτη και τη Θεσσαλία.
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για ένα απονενοημένο διάβημα. Για ακόμα μια ζαριά της στιγμής. Που θα έχουν την τύχη που είχε και η πορεία του Α. Τσίπρα στην πορεία του Πολυτεχνείου. Θα σταματήσει στο Σύνταγμα και δεν θα φτάσει ποτέ στην αμερικανική πρεσβεία. Γιατί όπως ντράπηκε προχθές να φτάσει έξω από το γραφείο του Τζ. Πάιατ, έτσι θα ντραπεί και θα φοβηθεί να φτάσει στο σπίτι του καθενός απ’ αυτούς που προσπάθησε να καπηλευτεί. Γιατί ξέρει τι υπάρχει πίσω από την κλειστή πόρτα των σπιτιών.
ΑΙΧΜΗ
Η ΠΡΩΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΗΤΤΑ
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ηττηθεί κατ’ επανάληψη πολιτικά και εκλογικά. «Κρατούσε» κάπως στο ιδεολογικό. Οντας μέσα σε μια κοινωνία με παραδοσιακές κεντροαριστερές αρχές και αξίες. Προχθές όμως υπέστη μια βαριά ιδεολογική ήττα. Εχασε στο πεδίο της ασφάλειας, του νόμου και της τάξης. Ηττήθηκε στο σενάριο του «αστυνομικού κράτους» και της «χούντας». Για πρώτη φορά διαπίστωσε ότι η κοινωνία αγκάλιασε με ανακούφιση και αποδοχή το γεγονός ότι φέτος δεν υπήρξαν επεισόδια, σπασίματα και καψίματα. Σε μια πραγματικά μεγάλη πορεία δεν έγινε τίποτα από τα συνηθισμένα. Κι αυτό έγινε σχετικά απλά: Η κυβέρνηση φρόντισε να αφοπλίσει και να απομονώσει τους μπαχαλάκηδες εγκαίρως. Κι αυτό έγινε γιατί υπήρχε η πολιτική βούληση, η οποία μετουσιώθηκε σε σχέδιο και αποφασιστική δράση, χωρίς να απειληθεί κανένας νομοταγής πολίτης, ο οποίος ήθελε να συμμετάσχει στην πορεία. Αλλά και σχεδόν κανείς κάτοικος των Εξαρχείων, που κάθε χρόνο τέτοια μέρα αμπαρώνεται στο σπίτι του. Το σχέδιο ξεκίνησε από το άδειασμα της «αποθήκης» στα υπόγεια της ΑΣΟΕΕ και συνεχίστηκε στις ταράτσες. Οι μπαχαλάκηδες έμειναν από «πυρομαχικά» και τους απαγορεύτηκε η πρόσβαση στο κύριο σώμα της πορείας. Αποτέλεσμα εύκολα ανιχνεύσιμο στην κοινωνία: Ο ΣΥΡΙΖΑ που υποστήριξε με νύχια και με δόντια την υπόθεση της ΑΣΟΕΕ έμεινε τραγικά εκτεθειμένος. Οι μπαχαλάκηδες αρκέστηκαν σε έναν μικρό πετροπόλεμο, για τα μάτια του κόσμου (τους). Και η μεγάλη πλειοψηφία είδε να υλοποιείται ακόμα μια προεκλογική δέσμευση του Κ. Μητσοτάκη.
Ο Στέφανος πολύ ψηλά
Ηταν 10 χρόνων παιδάκι όταν τον πρωτογνώρισα και τον είδα να παίζει τένις σε ένα πανελλήνιο τουρνουά τζούνιορ, που γινόταν στα γήπεδα του Παπάγου. Το ταλέντο του έβγαζε μάτι. Ακόμα και σε όσους δεν είχαν ιδέα από τένις. Οι κινήσεις του αρμονικές. Σχεδόν χορευτικές. Το παιχνίδι του έξυπνο και γεμάτο πείσμα. Η προσπάθεια για τη νίκη κάτι παραπάνω από εμφανής. Ηταν αυτό που εύκολα κάποιος θα το χαρακτήριζε ως ταλέντο. Από τότε πέρασαν 11 χρόνια. Στο μεταξύ τον είδα πολλές φορές και να παίζει σε αγώνες ή να προπονείται. Κι έβλεπες πως αυτό το ταλέντο γινόταν παίκτης που διεκδικούσε ρόλο στο παγκόσμιο τένις. Κάτι σχεδόν αδιανόητο για τα ελληνικά δεδομένα και τη σαθρή Ελληνική Φίλαθλη Ομοσπονδία Αντισφαίρισης, που αδυνατούσε και αδυνατεί να δημιουργήσει στέρεες υποδομές. Ομως ο Στ. Τσιτσιπάς και η οικογένειά του το ήθελαν πολύ…
…Και δούλεψαν πολύ περισσότερο ώστε να καταφέρουν αυτό που κατάφερε προχθές ο Στέφανος. Να κερδίσει το τουρνουά στο οποίο συμμετέχουν οι 8 καλύτεροι παίκτες του κόσμου και να τελειώσει τη σεζόν στο Νο 6 της παγκόσμιας κατάταξης. Πίσω απ’ αυτόν τον θρίαμβο κρύβεται πολύς κόπος. Απειρες ώρες προπόνησης μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Μεγάλες στερήσεις. Πολλές ήττες και απογοητεύσεις. Βήμα-βήμα στην αρχή και άλμα-άλμα μετά ο Στ. Τσιτσιπάς έφτασε στην κορυφή. Με τη δική του προσπάθεια. Αφορμή γι’ αυτή τη μικρή αναδρομή δεν ήταν μόνο η τεράστια επιτυχία του Στέφανου στο masters του Λονδίνου. Κυρίως ήταν η «συζήτηση» που άνοιξε με πρωταγωνιστές τους συνήθεις ημιμαθείς. Μια «συζήτηση» που κατάφερε και απέκτησε και πολιτικό χαρακτήρα. Ο Στέφανος δεν πέτυχε ό,τι πέτυχε επειδή είναι Ελληνας. Και κανείς δεν μπορεί να απαξιώσει τον θρίαμβό του, επειδή υπό μια έννοια εκφράζει την αριστεία στον τομέα του. Ο Στέφανος είναι ένας Ελληνας -που νιώθει υπερήφανος γι’ αυτό- ο οποίος είχε ταλέντο, αλλά δούλεψε πάρα πολύ σκληρά. Γι’ αυτό, λοιπόν, κάτω όλα τα χέρια από τον Στέφανο.
ΑΠΟΡΙΕΣ
Εντάξει, στο Αιγάλεω μπορεί να ξέρουν, αλλά τι ακριβώς σημαίνει, κ. Τζανακόπουλε, «διαδικασιοκρατική προσέγγιση»;
ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ 5 ΧΡΟΝΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΟΤΙ Η κ. ΠΕΡΚΑ ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΙΣ ΠΟΡΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΑΝΤΙΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ;
Από την στήλη «Δια Ταύτα» της έντυπης έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια