Του Κωνσταντίνου Τριανταφυλλάκη
Η πολιτική του κατευνασμού (που με μικρές διαφορές ακολουθείται από όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις μεταπολιτευτικά) απέναντι στην Τουρκία απέτυχε.
Ας το πάρουμε, επιτέλους, απόφαση.
Το Κυπριακό δεν λύθηκε, ενώ με το πέρασμα του χρόνου έρχονται πλέον στο τραπέζι όλο και πια επώδυνα σχέδια.
Στο μέτωπο των ελληνοτουρκικών διαφορών, ως αποτέλεσμα της πολιτικής του κατευνασμού, επιτρέψαμε στην Τουρκία να διευρύνει την ατζέντα των διεκδικήσεών της σε βάρος μας.
Η Ελλάδα βρίσκεται σε χειρότερη θέση από ό,τι ήταν τα περασμένα χρόνια.
Και αυτό δεν είναι μόνον αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης που λογικά περιόρισε τις αμυντικές μας δαπάνες, αλλά του φόβου με τον οποίον αντιμετωπίζουμε την Τουρκία.
Ένας φόβος που σχεδόν έχει εμπεδώσει μια τακτική υποχωρητικότητας απέναντι στον προκλητικό γείτονα.
Και η υποχωρητικότητα, συνήθως, είναι ένας δρόμος χωρίς επιστροφή.
Η άλλη πλευρά δημιουργεί και κατοχυρώνει… τετελεσμένα.
Θεωρώ, επίσης, ότι αποτελεί κακό προηγούμενο (που θα το βρούμε μπροστά μας) και το πλαίσιο της επαίσχυντης συμφωνίας των Πρεσπών.
Όταν υποχωρείς μπροστά στον πλέον αδύναμο γείτονα, ανοίγεις και τις ορέξεις του ισχυρού.
Επιπλέον, ενθαρρύνεις «συμμάχους» και «φίλους» να εντείνουν τις πιέσεις για συμβιβασμούς.
Μ’ έναν προκλητικό, κακότροπο και θρασύτατο γείτονα, η όποια συμφωνία ούτε οριστική θα είναι ούτε με... διευθέτηση θα μοιάζει. Η Τουρκία απαιτεί απαράδεκτες υποχωρήσεις σε μείζονα εθνικά μας ζητήματα.
Προφανώς, η πολεμική σύγκρουση δεν είναι η λύση.
Ούτε η άλλη πλευρά το επιθυμεί, ασχέτως τι λέγεται δημοσίως για λόγους εσωτερικής και όχι μόνον κατανάλωσης.
Ας δούμε τι θα μπορούσαμε να κάνουμε:
Ως πρώτη αρχή θα ήταν να επανακαθορίσουμε, στις ορθές βάσεις το πλέγμα των διαφορών και των σχέσεων μας με την Τουρκία.
Θεωρώ πολύ ορθό αυτό που έπραξε χθες στην Κύπρο ο Κυριάκος Μητσοτάκης, επαναλαμβάνοντας το αυτονόητο. Να διακηρύξει, με απόλυτο τρόπο, ότι το Κυπριακό είναι, πρωτίστως, θέμα εισβολής και κατοχής.
Όσον αφορά στο Αιγαίο, τα πράγματα είναι ακόμα απλούστερα γιατί πρόκειται για ζητήματα εφαρμογής του διεθνούς δικαίου.
Καμιά παρέκκλιση από τo διεθνές δίκαιο δεν νοείται, ούτε αυτό μπορεί να ερμηνευτεί με τους όρους που θέλει η Τουρκία.
Μετά τους τυχοδιωκτικούς, επιπόλαιους και ιδεοληπτικούς χειρισμούς Τσίπρα-Κοτζιά-Καμμένου, η χώρα πρέπει να αποκαταστήσει μια αρραγή εθνική γραμμή στην αντιμετώπιση της τουρκικής προκλητικότητας, σε βάθος δεκαετιών και με τη μεγαλύτερη δυνατή εθνική συναίνεση. Υπάρχουν ειδικοί επιστήμονες, με γνώσεις, εμπειρία και εξειδίκευση, που μπορούν να συνδράμουν ουσιαστικά στην διαμόρφωση μιας τέτοιας πολιτικής.
Τρίτον, η Ελλάδα πρέπει ν’ αρχίσει να κάνει ορισμένα «μικρά», αλλά ουσιαστικά, βήματα τα οποία να δείχνουν ότι η χώρα σοβαρεύεται. Ενίσχυση και αποτελεσματική φύλαξη των συνόρων (θαλάσσιων, εναερίων και χερσαίων), αύξηση της στρατιωτικής θητείας, αγορά έξυπνων σύγχρονων όπλων, έλεγχος και περιορισμός της τουρκικής δράσης στη Θράκη με όχημα το προξενείο, περαιτέρω ενίσχυση της αμυντικής θωράκισης του Έβρου και των νησιών, πιο επιθετική αντιμετώπιση της Τουρκίας στα διεθνή φόρα και πολλά άλλα.
Χρόνια τώρα προσπαθούν να μας πείσουν ότι η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα η οποία πρέπει να υποταχθεί στη... μοίρα της. Είναι η αρχή του κακού.
Η ισχύς μιας χώρας δεν προσδιορίζεται μόνον από το μέγεθός της, αλλά από τις δυνάμεις που μπορεί να κινητοποιήσει για την υπεράσπισή της.
Και την αποφασιστικότητα με την οποία διεκδικεί τα δίκαιά της.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια