Tου Κώστα Στούπα
kostas.stoupas@capital.gr
Εν αντιθέσει με τον Αλέξη Τσίπρα και τους περισσότερους πρωθυπουργούς που πέρασαν τα τελευταία χρόνια ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποδεικνύεται μεθοδικός και αθόρυβος.
Ο τρόπος που περικύκλωσε και απομόνωσε από την απήχηση που είχε στην κοινωνία το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μόνο αποτέλεσμα συμπτώσεων δεν φαίνεται να ήταν.
Κατά τους πρώτους μήνες της ανάληψης της αρχηγίας της Νέας Δημοκρατίας, παρατηρώντας τη "γκρίνια" που αναδυόταν στον ευρύτερο χώρο της δεξιάς για τον ήπιο αντιπολιτευτικό χαρακτήρα, η στήλη είχε αναφέρει πως αυτό δεν είναι τυχαίο αλλά είναι μια τακτική αποσυσπείρωσης του ΣΥΡΙΖΑ.
Από την άλλη πλευρά ο ήπιος προγραμματικός λόγος κατάφερε να προσελκύσει στη Ν.Δ. το απαιτητικό κοινό του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς. Με μια αντιπαράθεση σε οξείς τόνους και κλίμα πόλωσης δεν θα είχε πετύχει ούτε την αυτοδυναμία με ευκρινή εκλογική διαφορά.
Αποδείχτηκε πως έτσι ήταν ενώ η ανθεκτικότητα που έδειξε ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τέλους κατέδειξε πως αυτός και το επιτελείο του είχαν "διαβάσει" σωστά τις συνθήκες και τη συγκυρία.
Επιπλέον, το κυβερνητικό σχήμα που εμφάνισε την επομένη των εκλογών καταδεικνύει πως όλα αυτά δεν γίνονται τυχαία αλλά υπηρετούν ένα συνολικότερο στρατηγικό σχέδιο που συνδιαλέγεται και βρίσκεται σε αντιστοίχιση με τις εξελίξεις στην Ευρώπη και τη Δύση συνολικότερα όπου το πολιτικό σκηνικό αναδιατάσσεται.
Η νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Νέας Δημοκρατίας στην Ελλάδα εντάσσεται στο πλαίσιο των ευρύτερων εξελίξεων στην Ευρώπη με την άνοδο του "εθνολαϊκισμού", την κρίση των δημοκρατικών θεσμών και του παραδοσιακού μεταπολεμικού συστημικού διπολισμού.
Η πρώτη ευρεία ανακοπή της ανόδου του "εθνολαϊκισμού" των δύο άκρων ήταν η ανάδειξη και επικράτηση του Μακρόν στη Γαλλία. Ένας νέος στην πολιτική σκηνή δημιούργησε έναν καινούριο φορέα στο Κέντρο με κόσμο από τη δεξιά, την κεντροδεξιά και την κεντροαριστερά, αναδιατάσσοντας πλήρως το μεταπολεμικό τοπίο.
Ο Κ.Μ. κέρδισε τον περισσότερο ανθεκτικό από το ΠΑΣΟΚ αλλά επίσης φθαρμένο οργανισμό της Νέας Δημοκρατίας χάρη στην κινητοποίηση κόσμου εκτός του κομματικού πυρήνα και αφού επικράτησε κατά κράτος στο κέντρο παρουσίασε μια κυβέρνηση με ό,τι καλύτερο είχε να παρουσιάσει σε στελεχιακό δυναμικό η δεξιά, το κέντρο και η αριστερά χωρίς να λάβει υπόψη την κομματική επετηρίδα και τις βαρονίες που ταλανίζουν τη συντηρητική παράταξη.
Καταλαμβάνοντας το Κέντρο στο άλλο άκρο εξαφάνιζε τη Χρυσή Αυγή και τους ΑΝΕΛ, που συγκέντρωναν περί το 10%.
Αν κάτι κραυγάζει η κυβέρνηση του Κ.Μ. με τη σύνθεσή της είναι το τέλος της μεταπολίτευσης και των αντιπαραθέσεών της. Η σύνθεση της νέας κυβέρνησης αποτυπώνει την υπέρβαση της πολιτικής αντιπαράθεσης μεταξύ αριστεράς και δεξιάς αφού στο ίδιο σχήμα υπάρχουν ο Μάκης Βορίδης, ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο Κυριάκος Πιερρακάκης, ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης και ο άλλοτε γραμματέας της ΚΝΕ ο Τάκης Θεοδωρικάκος.
Αν και η Ν.Δ. δεν είναι νέος πολιτικός σχηματισμός η κυβέρνηση που σχηματίστηκε θυμίζει αρκετά το εγχείρημα του Ε. Μακρόν στη Γαλλία.
Από την άλλη πλευρά ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τον "γάμο" συμφέροντος της ριζοσπαστικής αριστεράς με τους ακροδεξιούς των ΑΝΕΛ, φλέρταρε ανεπιτυχώς με στελέχη της λαϊκής δεξιάς που παραγκωνίστηκαν από τις εξελίξεις στην Ν.Δ.
Χαρακτηριστικό δείγμα της σύγχυσης στην οποία έχει περιέλθει ο κ. Τσίπρας είναι πως κάθε μέρα χαρακτηρίζει τον κ. Μητσοτάκη ως δημαγωγό, κάτι που ακούγεται εντελώς παράταιρο να ακούγεται από τον ίδιο.
Τώρα σχεδιάζει την ανασύνθεση της κεντροαριστεράς κάτι που δεν αναμένεται να αποδειχτεί εύκολο καθώς ο χώρος αυτός χρειάζεται να επινοηθεί εκ βάθρων συνολικότερα στην Ευρώπη.
Πόσο μάλλον για κάποιον που έχει χάσει το Κέντρο. Το κέντρο στην πολιτική σκηνή μοιάζει με τα κεντρικά τετράγωνα στο σκάκι, δεν είναι πολλά σε αριθμό αλλά όποιος τα χάσει δύσκολα κερδίζει παρτίδα...
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια