Από τον Μανώλη Κοττάκη
Στην ουσία, το υπουργείο είναι ακέφαλο σε μια κρίσιμη στιγμή για τα εθνικά θέματα, καθώς τα καθήκοντα του πρωθυπουργού είναι ασύμβατα με την καθημερινή -πλην ουσιώδη- ρουτίνα του υπουργείου. Αν μάλιστα δεν παρέμενε στη θέση του γενικού γραμματέα (έπειτα από παράκληση του κ. Τσίπρα) ο πολύπειρος πρέσβης Δημήτρης Παρασκευόπουλος (ο πρύτανης του διπλωματικού σώματός μας) και αν δεν είχε γραφείο εκεί ο σεμνός και αποτελεσματικός σύμβουλος του πρωθυπουργού Ευάγγελος Καλπαδάκης (υιός πρέσβη), δεν ξέρω τι θα μας ξημέρωνε κάθε μέρα.
Παρ’ όλα αυτά, το πρόβλημα υπάρχει. Χωρίς επικεφαλής πολιτικό πρόσωπο με την ιδιότητα του υπουργού και καθημερινή παρουσία στο γραφείο του υπουργού, ο κίνδυνος υπάρχει. Θα αναφέρω δύο παραδείγματα από τη θητεία Κοτζιά για να εξηγήσω τι εννοώ. Το πρώτο πράγμα που έκανε ο Κοτζιάς μετά την υπογραφή των «Πρεσπών» ήταν να καταθέτει, ανά μήνα τουλάχιστον, ένα δυο ΓΡΑΠΤΑ διαβήματα στον ΟΗΕ, στην Ε.Ε. και στο ΝΑΤΟ (το τελευταίο, στις αρχές Οκτωβρίου, κατά του προέδρου Ιβανόφ), όταν Σκοπιανοί αξιωματούχοι παραβίαζαν την Ενδιάμεση Συμφωνία του 1995, που είναι ακόμη σε ισχύ μέχρι την κύρωση των «Πρεσπών».
Ο Κοτζιάς το έκανε διότι, ως παλαιό στέλεχος του ΥΠΕΞ, γνώριζε ότι η εξωτερική πολιτική έχει συνέχεια - δεν τελείωνε στη θητεία του. Ο διάδοχός του θα έπρεπε να έχει έτοιμη άμυνα σε περίπτωση που οι γείτονες ήθελαν να προσφύγουν ξανά στη διεθνή Δικαιοσύνη. Και, όταν ο Νίμιτς ή και άλλοι του ζητούσαν να... σιωπά για να διευκολύνει την πλειοψηφία των Σκοπίων, ο Κοτζιάς απαντούσε: «Δεν πάτε καλά! Δηλαδή, για να πάρει ο Ζάεφ τη δική του πλειοψηφία θα ρισκάρω εγώ τη δική μου;»
Αυτή η πρακτική εγκαταλείφθηκε επί Τσίπρα στο ΥΠΕΞ. Τα διαβήματα γίνονται πλέον περισσότερο προφορικά παρά γραπτά. Λάθος! Scripta manent.
Το δεύτερο πράγμα που έκανε ο Κοτζιάς, όταν «του κουνιόταν» ο Ράμα ή ο Ζάεφ, ήταν να κινητοποιεί τη διεθνή κοινότητα για λογαριασμό του. Αντί να σηκώνει το τηλέφωνο και να κλαψουρίζει στους ομολόγους του, Μπουσάτι και Ντιμιτρόφ, απαιτούσε από τον γ.γ. του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ, τον βοηθό ΥΠΕΞ των ΗΠΑ Γουές Μίτσελ, τον επίτροπο Διεύρυνσης Γιοχάνες Χαν, την επίτροπο Εξωτερικών της Ε.Ε. Φεντερίκα Μογκερίνι και από έναν σύμβουλο της Μέρκελ να τους καλούν και να τους προειδοποιούν: «Με τέτοιες συμπεριφορές δεν βλέπετε ΝΑΤΟ και Ευρώπη».
Στο σημείο που έχουν φθάσει, άλλωστε, τα πράγματα στα Βαλκάνια μόνο αυτή η μέθοδος ενδείκνυται. Σε νταβατζήδες, τύπου Ράμα και Ζάεφ, μόνο έτσι απαντάς - με «νταβατζιλίκι». Συμβαίνει αυτό τώρα; Νομίζω πως όχι. Και να ήθελε ο Τσίπρας, δεν μπορεί. Εχει τόσα στο κεφάλι του, συν τις εκλογές, πώς να κάνει και τον υπουργό Εξωτερικών; Το πιο ωραίο είναι το εξής: ενώ έχει αφήσει την εστία του στο υπουργείο Εξωτερικών κενή -στο γραφείο του σπανίως πάει-, ο πρωθυπουργός θεωρεί ότι μπορεί, πλην Σκοπιανού, να κλείσει και το Αλβανικό. Ιδέα δεν έχει τι θύελλες θα θερίσει! Για όση αξία έχει η γνώμη μου, προτρέπω: διορισμός υπουργού Εξωτερικών τώρα. Αν κάνει ο Καλπαδάκης, που έχει πανοραμική εικόνα του Μαξίμου, ο Καλπαδάκης. Αν δεν κάνει, πολιτικό πρόσωπο. Οχι, όμως, έτσι. Θα πάθουμε ζημιά.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια