Έπρεπε να διατηρηθεί η μυθολογία που επιτάσσει την συνεργασία και κοινή δράση μεταξύ των αριστερών δυνάμεων σε όλο τον πλανήτη, και σε αυτό στόχευε υποτίθεται η συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με τον πρόεδρο της Βολιβίας Εβο Μοράλες, στο περιθώριο της συνέλευσης του ΟΗΕ.
Θα το προσπερνούσαμε ασχολίαστο, αν δεν παρεισέφρεε η σύγκριση μεταξύ των δύο.
Ο αριστερός Ινδιάνος πρόεδρος της Βολιβίας ανέλαβε τη χώρα πριν δώδεκα χρόνια και κατόρθωσε με εντυπωσιακούς ρυθμούς να της αλλάξει πρόσωπο. Δεν το δείχνουν μόνο οι αριθμοί, καθώς μέσα σε δώδεκα χρόνια κατόρθωσε να αυξήσει το φτωχικό ΑΕΠ από τα 9 στα 37 δις δολάρια, έχοντας μειώσει σημαντικά τη φτώχεια και εξαλείψει τον αναλφαβητισμό. Το ακτινοβολεί η αναγεννημένη όψη της χώρας για όποιον την επισκεφθεί. Και δεν αρκείται ο γράφων στην προσωπική του μαρτυρία καθώς το καλοκαίρι είδε μια χώρα με αρκετές φρέσκιες μοντέρνες υποδομές. Επικαλείται τη μαρτυρία όσων την επισκέπτονται σε τακτά διαστήματα την τελευταία δεκαπενταετία, για εργασιακούς λόγους.
Ο Έβο Μοράλες, γιος πάμφτωχων αγροτών, όπως όλοι της κοινωνικής του τάξης, ως τα 16 του χρόνια δεν είχε φορέσει ποτέ παπούτσια και εσώρουχα, και δεν ήξερε τι θα πει οδοντόκρεμα. Ως πρόεδρος έχει δοθεί ολόψυχα στην ανοικοδόμηση της χώρας του. Ξυπνάει στις 4 το πρωί και από τις πέντε ξεκινά τις συσκέψεις. Όλα αυτά τα δώδεκα χρόνια της προεδρίας του δεν απόλαυσε ούτε μια μέρα διακοπές! Πρόκειται για έναν αναμορφωτή, που ακόμη και αν κατηγορηθεί από τους αντιπάλους του για κατάχρηση εξουσίας (για τη Λατινική Αμερική μιλάμε), θα μείνει στην ιστορία ως ένας πολύ πετυχημένος αριστερός πρόεδρος – σχεδόν υπόδειγμα.
Φυσικά και εθνικοποίησε φυσικούς πόρους της χώρας όπως το νερό, και δικαίως το έκανε. Πρόκειται για αριστερό πρόεδρο χώρας Λατινικής Αμερικής, η οποία επί αιώνες ήταν υπό την επικυριαρχία των δυτικών. Παλιότερα των αποικιοκρατών Ευρωπαίων και μετά των αμερικανικών πολυεθνικών, μέσω της σκληρής καταπίεσης από καθεστώτα ανδρείκελων δικτατόρων και στρατοκρατικών καθεστώτων, και με λαούς υποταγμένους, χαμένους στην αμορφωσιά, το φόβο και την παραίτηση.
Το τελευταίο κατάλαβε με τίμημα τη ζωή του ο «Τσε», όταν νόμισε πως οι οικτρές συνθήκες είχαν δημιουργήσει πρόσφορες συνθήκες επαναστατικής διαδικασίας. Όμως οι ντόπιοι κομμουνιστές θεώρησαν τυχοδιωκτικό το εγχείρημα (πολύ περισσότερο που δεν θα το ήλεγχαν), ενώ η αγροτιά της Βολιβίας είχε αρκετή δυστυχία, ώστε να ακολουθήσει τις ωραίες ονειροφαντασίες κάποιων ξενόφερτων ρέμπελων που ήρθαν απρόσκλητοι να τη σώσουν.
Το χαρακτηριστικό της επιτυχίας του Μοράλες είναι ο ρεαλισμός του. Δεν καταπίεσε το λαό του, δεν υπέστειλε την σημαία, αλλά και δε αναλώθηκε σε ανόητες δήθεν αντιιμπεριαλιστικές κοκορομαχίες («go back κύριοι της συντηρητικής νομενκλατούρας»). Αποτέλεσμα είναι να απολαμβάνει συμπάθειας και σεβασμού στη διεθνή σκηνή, όταν ο έτερος διάσημος «αριστερός» της Λατινικής Αμερικής, ο Νικολά Μαδούρο συγκεντρώνει την παγκόσμια απέχθεια, περιφρόνηση και κατακραυγή.
Αυτό που κατόρθωσε ο Μοράλες είναι να εμπνεύσει εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του και το λόγο του, ασχέτως ιδεολογίας. Αντιθέτως ο Έλληνας πρωθυπουργός αντιμετωπίζει απάθεια και δυσπιστία στην προσέλκυση επενδύσεων. Λογικό! Εξακολουθεί να ζει με προδιαγραφές της πλατείας Κουμουνδούρου ως ηγέτης του 4% που απευθύνεται στα κομματικά του στελέχη, ή έστω στους αγανακτισμένους του Συντάγματος! Στις συναντήσεις του με διεθνείς επενδυτές και ανθρώπους επιρροής, όπως και στις ομιλίες του, αναφέρεται στην περιβόητη έξοδο από το μνημόνιο ως απόδειξη της οικονομικής μας επιτυχίας. Και αυτά τα λέει σε βιρτουόζους των διεθνών επενδύσεων, που γνωρίζουν να κάνουν «ακτινογραφία» στις αλχημείες των οικονομικών δεικτών κάθε χώρας.
Παράλληλα υπόσχεται τήρηση των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει, αλλά οι διεθνείς επενδυτές, όπως και οι διεθνείς Οίκοι αξιολόγησης, λαμβάνουν σήματα ανευθυνότητας. Η δημόσια ζωή π.χ. ταλανίζεται από το μεσοκαλόκαιρο για το αν θα ισχύσει η περικοπή των συντάξεων που ο ίδιος υπέγραψε. Κι όχι μόνο, αλλά και ο υπουργός του επί των Οικονομικών, που πρόσφατα έφαγε τα μούτρα του στο επενδυτικό roadshow του Λονδίνου, ανοίγει από τώρα θέμα αφορολόγητου που θα μας απασχολήσει το 2020. Ο μόνος λόγος είναι για να δημιουργήσει ψηφοθηρικές εντυπώσεις, και ας τορπιλίζει τόσο τη δική του προσπάθεια, όσο και εκείνη του Πρωθυπουργού του – την ώρα που υποτίθεται και οι δυο έχουν βγει εις άγραν επενδύσεων.
Μόνο που οι επενδυτές θέλουν εχέγγυους συνεργάτες, αλλιώς υπάρχουν και οι… Μοράλες. Ο πρόεδρος της Βολιβίας με την ανάληψη των καθηκόντων του, απέστειλε τελεσίγραφο στους διεθνείς επενδυτές που είχαν αγοράσει επιχειρήσεις σε στρατηγικούς τομείς της χώρας του. Τους μείωνε μεν δραστικά το ποσοστό κέρδους αλλά δεν το έκανε απαγορευτικό. Το νέο που προσδιόρισε, παρότι πετσοκομμένο, ευνοούσε την κερδοφόρο συνέχιση της παρουσίας τους στη Βολιβία. Τους εξήγησε ότι δεν υπάρχει περιθώριο υπαναχωρήσεων εκ μέρους του, και ω του θαύματος,, αυτοί δέχτηκαν.
Κυρίως γιατί κατάλαβαν ότι είχαν απέναντί τους έναν σοβαρό άνθρωπο που έπαιζε με ανοιχτούς αλλά και σταθερούς όρους, χωρίς κομπογιαννίτικα μικροπολιτικό τερτίπια. Δεν έλεγε στο εξωτερικό θα τηρήσω τους όρους, και την ίδια στιγμή στο εσωτερικό να τορπιλίζει τις δικές του διαβεβαιώσεις!
Φωτογραφία: Intimenews
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια