 |
Γράφει ο Τάσος Παπαδόπουλος
|
Πρώτος και καλύτερος ο Π. Καμμένος, του οποίου το κόμμα καταρρέει με τις συνεχείς αποχωρήσεις, που ισχυρίστηκε ότι υπάρχει σχέδιο κατάλυσης του πολιτεύματος, το οποίο συνδέεται με την επίθεση στο γραφείο του βουλευτή των ΑΝΕΛ, Κώστα Κατσίκη και ζήτησε να παρέμβει η δικαιοσύνη και να τεκμηριώσει το «αδίκημα των προκαταρκτικών πράξεων για ανατροπή του πολιτεύματος»!!!
Η εν λόγω ψεκασμένη θεωρία κατέρρευσε, όταν οι Ρουβίκωνες με ανακοίνωση τους, μας πληροφόρησαν ότι εκείνοι ήταν που ανεπιτυχώς επιχείρησαν να εισβάλουν στο γραφείο του Κ. Κατσίκη, λόγω των ομοφοβικών δηλώσεων του, που εξομοίωναν τους παιδόφιλους με τους ομοφυλόφιλους.
Έτσι οι φαντασιώσεις του υπουργού Άμυνας που φαντάζεται… τανκ και πραξικοπήματα έπεσαν στο κενό.
Αλλά δεν ήταν μόνο ο Π. Καμμένος. Στην παγίδα περί αποσταθεροποίησης έπεσε και ένας θεσμικός παράγοντας, ο Πρόεδρος της Βουλής.
Ο Ν. Βούτσης ζήτησε την «η απερίφραστη καταδίκη τέτοιων ακραίων φασιστικών ενεργειών που πρέπει να είναι «πάνδημη», «καθολική» και να μην γίνεται επιλεκτικά ή συμψηφιστικά χαϊδεύοντας απόψεις, που στις ακραίες τους εκφάνσεις οδηγούν σε βίαιες ενέργειες».
Ο Πρόεδρος της Βουλής έκανε λόγο για «μικρή ομάδα ακραίων, που με ακραία, διχαστικά συνθήματα και ενέργειες προσπαθούν να δημιουργήσουν και να επιβάλουν κλίμα εκφοβισμού προς κόμματα και βουλευτές».
Βεβαίως από αυτό το πάρτι δεν έλειψε και ο επί της Δικαιοσύνης υπουργός ο Σ.Κοντονής. Μας είπε με το γνωστό βαρύγδουπο ύφος του ότι : οι επιθέσεις κατά των βουλευτών της κυβερνητικής πλειοψηφίας «πλήττουν τον πύρινα του δημοκρατικού πολιτεύματος και δημιουργούν συνθήκες αποσταθεροποίησης, όχι μόνο της κυβέρνησης αλλά και της Δημοκρατίας μας».
Όταν ακούς και βλέπει όλα αυτά τι να πεις… Σταυροκοπιέσαι με την σκέψη μην μας βρει κανένα χειρότερο κακό, μια και αυτοί οι άνθρωποι κατέχουν νευραλγικές θέσεις στην κρατική μηχανή.
Είναι πάντως θλιβερό ένας νέος άνθρωπος που του έπεσε το λαχείο και βρέθηκε στην καρέκλα του πρωθυπουργού να χρησιμοποιεί τέτοια φτηνά τεχνάσματα για να πλήξει τους αντιπάλους του.
Αντί της ουσιαστικής πολιτικής αντιπαράθεσης προγραμμάτων πράξεων και παραλείψεων , παρακολουθούμε καθημερινά έναν πόλεμο που στην ουσία δεν είναι άλλο από κλωτσιές και μπουνιές κάτω από το τραπέζι.
Με τα ψέματα όμως δεν πάει η χώρα μπροστά, όταν στον ευρωπαϊκό μας περίγυρο άλλοι κάνουν άλματα.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς. Για να μην πάμε στα μνημονιακά τα δύσκολα. Την προεκλογική εξαγγελία του Α. Τσίπρα, για υπουργικό Συμβούλιο των 10 και την απάτη των είκοσι αναπληρωτών, που με τους υφυπουργούς πλησίασαν τους 50, όταν Ισπανία και Ιταλία έχουν μόλις 18 πρόσωπα στην κυβέρνησή τους;
Ή μήπως το έκτρωμα της απλής αναλογικής που οδηγεί μαθηματικά στην πλήρη ακυβερνησία. Τότε δεν είδαν το τέρας του όγκου της Β’ Αθηνών;
Όσοι ανεξαρτητοποιούνται από τον κυβερνητικό συνασπισμό χαρακτηρίζονται αποστάτες. Η κα Μεγαλοοικομόμου που μετακινήθηκε από την Ένωση Κεντρώων στο ΣΥΡΙΖΑ τι είναι άραγε;
Και να πάμε στις συνταγματικές αλλαγές που κυοφορούνται στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Όπως είναι γνωστό για να τελεσφορήσουν χρειάζονται 180 ψήφους στην παρούσα ή την επόμενη Βουλή. Πράγμα που σημαίνει ότι χωρίς ευρύτερες συναινέσεις δεν γίνεται τίποτα.
Και σε αυτό το θέμα η ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ επέλεξαν την σύγκρουση με την Αντιπολίτευση. Με την ίδια τακτική, την συγκρουσιακή κινήθηκαν και στο Σκοπιανό. Ενήργησαν αυτόνομα και με αντίθετη άποψη του ίδιου του κυβερνητικού τους εταίρου. Κι έκαναν την πονηριά να μην περάσουν καν τη συμφωνία για έγκριση από το Υπουργικό Συμβούλιο, κάτι εντελώς αντιθεσμικό και πρωτόγνωρο στα δημοκρατικά χρονικά της χώρας.
Όμως θα επιμείνουμε στα έργα και της ημέρες του Α. Τσίπρα, που αντί να κάνει θεσμικές αλλαγές, που θα θωρακίσουν τη χώρα από στο πελατειακό κράτος, την διαφθορά και την διαπλοκή, προτίμησε να ικανοποιήσει ομάδες, όπως αυτή των ομοφυλοφίλων για την αναδοχή, λες και αυτή ήταν η προτεραιότητα, αντί να ενσκήψει σε αυτά που θα θωρακίσουν και θα εκσυγχρονίσουν το κράτος.
Να σκεφθεί κανείς ότι πανηγυρίζουν που η τρόικα τους επέτρεψε να προσλαμβάνουν έναν για κάθε έναν που συνταξιοδοτείται, αντί του ένα προς πέντε στην αρχή των μνημονίων. Το γεγονός ότι επιβαρύνουν υπέρμετρα φορολογικά τους πολίτες, που πληρώνουν ένα κράτος τεράστιο δυσκίνητο και δυσλειτουργικό διόλου δεν τους απασχολεί μολονότι έχουν φτιάξει δύο Υπουργεία για αυτό το σκοπό. Το Διοικητικής Ανασυγκρότησης και το Ψηφιακής Πολιτικής.
Θα περίμενε κανείς πραγματικά ριζοσπαστικές κινήσεις από έναν νέο άνθρωπο. Γιατί πέρα από το κατάπτυστο άρθρο 86 του Συντάγματος περί ευθύνης υπουργών, υπάρχουν και άλλα θέματα, όπως αυτό της ψήφου των 500.000 νέων, που έφυγαν τα χρόνια της κρίσης από την χώρα μας και πρέπει να έχουν δικαίωμα να ψηφίσουν στον σημερινό τόπο της διαμονής τους.
Θα περίμενε να ψηφίσει το ασυμβίβαστο υπουργού και βουλευτή.
Θα περίμενε να κάνει σημαία την Αξιοκρατία την Αριστεία και βεβαίως την Αξιολόγηση.
Αντί αυτών στο Μαξίμου επεξεργάζονται αλλαγές, που έχουν ένα και μόνο στόχο. Να εμποδίσουν την Αξιωματική Αντιπολίτευση να αναλάβει μετά τις εκλογές τα ηνία της χώρας.
Βεβαίως για πια αριστεία μιλάμε όταν ο σαραντάρης πρωθυπουργός πήρε πτυχίο μετά από δέκα χρόνια, παρουσιάζοντας ως προσόν τις συνδικαλιστικές του περγαμηνές.
Με αυτή τη νοοτροπία η χώρα δεν πάει μπροστά. Θα πνίγεται στη λάσπη που εκτοξεύει η κυβέρνηση και μαζί με αυτήν και η ίδια η χώρα…
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια