Η γυναίκα σκέφτηκε «έτσι ντύνονται αυτοί εκεί κάτω», οπότε ας βάλω κάτι που, αν μη τι άλλο, δεν θα προσβάλει την αισθητική τους. Good diplomacy, που θα έλεγε και ο κ. Κοτζιάς ανασηκώνοντας ελαφρώς το ψαθάκι του εις ένδειξη αβροφροσύνης. Και ακόμη πιο good όταν ο πρωθυπουργός, αφήνοντας την κορμοστασιά του να ξεφουσκώσει από άνεση, δήλωσε: «Too hard to die» – μετάφραση στη γλώσσα της ελληνικής διπλωματίας της ταινίας «Die hard», που προβλήθηκε στα μέρη μας με τον τίτλο «Πολύ σκληρός για να πεθάνει». Δεν ξέρω τι κατάλαβε η κ. Μέι, πάντως αποκλείεται να μη σκέφτηκε ότι αυτό το παιδί ήταν να μη μάθει αγγλικά, από τότε που τα έμαθε δεν χορταίνει να τα μιλάει.
Εννοείται ότι από τη συνάντηση δεν έλειψαν τα Γλυπτά του Παρθενώνα. Αλίμονο, το αίτημα για την επιστροφή τους είναι η μεγάλη προσφορά της Ελλάδας στον σύγχρονο ευρωπαϊκό πολιτισμό. Αν βέβαια η κ. Μέι είχε χιούμορ, θα μπορούσε να μας έχει προσφέρει ορισμένα απολαυστικά στιγμιότυπα επιπέδου «Too hard to die». Θα μπορούσε, παριστάνοντας την αφελή, να ρωτήσει τον κ. Τσίπρα ποια γλυπτά. Και τι δεν θα έδινα να ακούσω την απάντησή του ή μάλλον το κενό της απάντησης, αφού ειλικρινά αμφιβάλλω αν, όταν ο πρωθυπουργός μας αναφέρεται στα Γλυπτά του Παρθενώνα, ξέρει για ποιο πράγμα ακριβώς μιλάει. Πότε ήταν η τελευταία φορά που τα επισκέφθηκε; Πάντως όχι στο πρόσφατο ταξίδι του. Ποια εικόνα τού έρχεται στο μυαλό όταν ακούει τη λέξη «ζωφόρος». Δεν την ακούει, οπότε δεν του έρχεται καμιά εικόνα. Το πιθανότερο είναι να έλεγε «the ancient you know». Θα μπορούσε επίσης να τον ρωτήσει, πάντα κοιτάζοντας τις κόκκινες γόβες της: «Και γιατί τα θέλετε;» «Μα για να τα βάλουμε στη θέση τους» – εύκολη απάντηση. Κι αν είχε πραγματικά χιούμορ, η κ. Μέι θα του έλεγε: «Θα σας τα επιστρέψουμε, αρκεί να τα τοποθετήσετε στον Παρθενώνα, αφού φτιάξετε τη στέγη του». «Too hard to die», θα της απαντούσε ο δικός μας έτοιμος να βγει και να δηλώσει ότι μετά το Σκοπιανό και το χρέος πέτυχε και την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα, «με την προϋπόθεση ότι θα φτιάξουμε τη στέγη για να μη βρέχονται».
Και μη μου πείτε ότι η υπόθεση των Γλυπτών του Παρθενώνα, των αετωμάτων και της ιωνικής ζωφόρου δεν προσφέρεται για αστεία και χιούμορ. Μπορεί. Ούτε το χρέος προσφέρεται για αστεία. Και ακούγοντας τον κ. Τσίπρα, σκέφτηκα πως είτε μιλάει για τα γλυπτά είτε μιλάει για το χρέος είναι το ίδιο και το αυτό. Η βαθιά άγνοια και η απέραντη αδιαφορία δεν κάνουν διακρίσεις.
Τάκης Θεοδωρόπουλος
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια