Η "Μακεδονική" παγίδα...

Του Κώστα Στούπα

Η υπόθεση του "Μακεδονικού" όπως μεθοδεύεται αποσκοπεί στη μη επίλυση των διαφορών μεταξύ της Ελλάδας και του γειτονικού κρατιδίου και πάρα ταύτα στην παράκαμψη του ελληνικού βέτο κα έναρξη της ενταξιακής πορείας της γειτονικής χώρας στην Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ.

Αμφότερες οι κυβερνήσεις Τσίπρα και Ζάεφ υπό την πίεση των Δυτικών δυνάμεων (Ε.Ε. και ΝΑΤΟ) προχώρησαν στο σχέδιο μιας συμφωνίας η οποία είχε ελάχιστες πιθανότητες να εγκριθεί από τα κοινοβούλια των δυο χωρών.

Η καταρχήν αποδοχή μιας βάσης για διαβούλευση μεταξύ των δυο χωρών ανοίγει τον δρόμο για την ένταξη της γειτονικής χώρας στους δυτικούς θεσμούς ακόμη και αν δεν επέλθει ποτέ μια οριστική συμφωνία μεταξύ τους...

Επί της ουσίας πρόκειται για την εκποίηση του "όπλου” του ελληνικού βέτο απέναντι σε μια εθνικής σημασίας υπόθεση η οποία όμως επί της ουσίας έχει χαθεί σταδιακά τα τελευταία 70 χρόνια.

Το ιστορικό μιας απώλειας...

Η απώλεια της υπόθεσης ξεκίνησε κατά την περίοδο του ψυχρού πολέμου όταν οι σύμμαχοι και προστάτες της χώρας μας, μας πίεσαν να αποδεχτούμε μια κατάσταση αυτοπροσδιορισμού και ταυτοποίησης της γειτονικής γιουγκοσλαβικής επαρχίας υπό τον όρο Μακεδονία. Τούτο το έπραξαν οι σύμμαχοι γιατί θεωρούσαν τη Γιουγκοσλαβία σα μαλακό υπογάστριο της Σοβιετίας και προσπαθούσαν να την κρατήσουν μακριά από τη Μόσχα.

Φυσικά και έχουμε εισπράξει ως χώρα ανταλλάγματα και για αυτήν την ανοχή.

Διαχρονικά από τους συμμάχους έχουμε εισπράξει ανταλλάγματα που αφορούν τη βοήθεια για τη σύσταση του έθνους και της εδαφικής επικράτειάς μας από τη ναυμαχία του Ναυαρίνου, την ανάσχεση της τουρκικής αντεπίθεσης το 1897 στη Θεσσαλία, την εθνική ολοκλήρωση με τις προσθήκες της Κρήτης, της Ηπείρου, της Μακεδονίας, της Θράκης και των Δωδεκανήσων.

Όλα αυτά έλαβαν χώρα με τις ανυπολόγιστες θυσίες και ηρωισμούς των Ελλήνων αλλά και την εκμετάλλευση των διεθνών εξελίξεων και την απόδοση των κατάλληλων ανταλλαγμάτων στους εκάστοτε ισχυρούς συμμάχους μας οι οποίοι διαχρονικά παραμένουν πάνω κάτω οι ίδιοι και είναι και οι νικητές των δυο μεγάλων θερμών πολέμων καθώς και του "ψυχρού”.

Μια συμμαχία δεν στηρίζεται αποκλειστικά στην επίκληση των άρθρων της, του διεθνούς δικαίου ή της ηθικής ακεραιότητας της διεθνούς κοινότητας. Στηρίζεται και σ΄αυτά αλλά στηρίζεται και στην εκπλήρωση αμοιβαίων οφελών. Και οι σύμμαχοι κέρδισαν από την ύπαρξη ενός μικρού αλλά σταθερού συμμάχου στην περιοχή και εμείς λάβαμε τα εκάστοτε ανταλλάγματά μας, τα οποία ήταν άλλοτε μεγάλα και άλλοτε μικρά ανάλογα με την ικανότητα και τις μεθοδεύσεις της πολιτικής και διπλωματικής μας ηγεσίας.

Δεν είναι τυχαίο που απ’ όλα τα Βαλκανικά κράτη η Ελλάδα μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο βρέθηκε στις 30 πλουσιότερες χώρες του κόσμου, ούτε πως ήταν αυτή που μπήκε πρώτη στην Ε.Ε. και την Ευρωζώνη και διαθέτει σήμερα τις καλύτερες υποδομές στην περιοχή οι οποίες κατασκευάστηκαν ως επί το πλείστον με ευρωπαϊκά κονδύλια.

Επί του προκειμένου, οι κυβερνήσεις των δυο χωρών υπέκυψαν στις πιέσεις των ισχυρών δυτικών συμμάχων προκειμένου να ξεκινήσουν οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις των γειτόνων στο δυτικό μπλοκ ισχύος και να ανακοπεί η προσπάθεια διείσδυσης της Ρωσίας στην περιοχή.

Αυτό που πρέπει να αποφύγει η Ελλάδα είναι μια πιθανή δορυφοροποίηση της γειτονικής χώρας στη Ρωσία και την Τουρκία. Στην περίπτωση αυτή θα κυοφορηθούν πραγματικοί κίνδυνοι για την εθνική μας ακεραιότητα και την ειρήνη στην ευρύτερη περιοχή.

Τα παρατράγουδα

Πράγματι η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα και αυτό το ζήτημα το χειρίστηκε όπως και τα περισσότερα, με μικροπολιτικές σκοπιμότητες οι οποίες στοχεύουν όχι στο εθνικό συμφέρον αλλά στην πολιτική επιβίωση της ηγεσίας της.

Καταρχήν, οποιαδήποτε συμφωνία καλή ή κακή η οποία δεσμεύει μελλοντικές κυβερνήσεις, τη χώρα και τις επόμενες γενιές θα έπρεπε να την φέρει στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών και να την περάσει από τη Βουλή πριν τη θέση σαν βάση διαβούλευσης.

Αντ’ αυτού προτίμησε διαδικαστικά "κολπάκια” που θυμίζουν συνδικαλιστές φοιτητικών συλλόγων.

Επειδή έχουμε να κάνουμε με μια κυβέρνηση "τερατογέννεσης” μεταξύ εθνομηδενιστών και εθνοφαφλατάδων λαϊκιστών, ο κ. Τσίπρας φοβόταν την απώλεια της δεδηλωμένης αν οι ΑΝΕΛ δεν ψήφιζαν τη συμφωνία. Γι’ αυτό επέλεξε να περιφρονήσει τους δημοκρατικούς θεσμούς.

Ο φόβος της απώλειας της "καρέκλας” τον οδηγεί για άλλη μια φορά στη μεθόδευση που πλήττει τους δημοκρατικούς θεσμούς, το ουσιαστικότερο όπλο που μπορεί να διαθέτει μια σύγχρονη χώρα.

Το αντιδημοκρατικό πολιτικό παρελθόν του κ. Κοτζιά και του κ. Τσίπρα θα έπρεπε να τους έχει κάνει ευαίσθητους στη διαχείριση των θεσμικών θεμάτων που άπτονται της λειτουργίας του πολιτεύματος. ​​​​​​​

Αντ’ αυτού αδιαφορούν... και όσο αδιαφορούν και δεν εμφανίζουν έμπρακτα δείγματα μεταμέλειας και συμμόρφωσης αυτό που οριοθετείται σαν δημοκρατικό τόξο (είτε προέρχεται από την αριστερά, είτε από το κέντρο είτε από τη δεξιά) θα πρέπει να αθροίζεται σύσσωμο απέναντι τους.

Οι κ. Τσίπρας και Καμμένος έχουν διαπράξει πολιτικά, θεσμικά και οικονομικά εγκλήματα μετά το 2015 (και μετά το 2010 στην αντιπολίτευση) που φαλκίδευσαν την έξοδο της χώρας από το τέλμα. Η επίδειξη επιδερμικού συγκυριακού ευρωπαϊσμού και προσήλωσης στους δημοκρατικούς θεσμούς θα πρέπει να μας καθιστούν περισσότερο καχύποπτους παρά να μας καθησυχάζουν...

Ένας ακόμη λόγος που ο κ. Τσίπρας και ο κ. Κοτζιάς θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικοί είναι η σχέση της κομμουνιστικής αριστεράς στην οποία έχουν γαλουχηθεί με τα εθνικά ζητήματα και ιδιαίτερα το "Μακεδονικό”.

Οι θέσεις της αριστεράς και του εθνικού συμφέροντος ποτέ δεν συνέπεσαν στην ιστορία. Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς πως ήταν πάντα ευθέως ανταγωνιστικές καθώς η ελληνική αριστερά σε κρίσιμες φάσεις αδυναμίας του έθνους έχει υποστηρίξει μέχρι και τον διαμελισμό της χώρας.

Άλλοι στη θέση τους θα ήταν πιο φειδωλοί και πιο προσεκτικοί...​​​​​​​

Πηγή Capital.gr

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.