Όπως δείχνουν και οι πρόσφατες εξελίξεις, είναι θέμα χρόνου να επισημοποιηθεί αυτή η εχθρότητα προς τις δημοκρατικές διαδικασίες.
Όταν οι πολίτες οποιασδήποτε χώρας ψηφίζουν υπέρ κόμματος, προσώπου ή αποφάσεως που δεν συμβαδίζουν με τα συμφέροντα της Γερμανίας, τότε ανακαλύπτεται τρόπος να παρακαμφθεί η λαϊκή βούληση. Όλο και κάποιος πρόθυμος συνεργάτης των Γερμανών, προσποιούμενος τον «συνετό» και τον «υπεύθυνο», θα βρεθεί για να κάνει τη βρόμικη δουλειά.
Στην Ελλάδα παρακολουθήσαμε αυτήν την κακόγουστη παράσταση και όταν ο πρωθυπουργός του ΔΝΤ Γιώργος Παπανδρέου ψέλλισε την ιδέα για δημοψήφισμα. Το σκηνικό επαναλήφθηκε ελαφρά παραλλαγμένο με το δημοψήφισμα του 2015, τα αποτελέσματα του οποίου ακύρωσε χαμογελώντας και προβάλλοντας ασόβαρες δικαιολογίες εκείνος που το δρομολόγησε, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας.
Τώρα που δεν τηρούνται πια ούτε τα προσχήματα, η Γερμανία δείχνει τα δόντια της και στην ισχυρή Ιταλία. Ο Ιταλός πρόεδρος Σέρτζιο Ματαρέλα, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος, δεν δέχτηκε τον διορισμό του «στιγματισμένου» ως ευρωσκεπτικιστή Πάολο Σαβόνα στη θέση του επικεφαλής του υπουργείου Οικονομικών της χώρας του. Η γερμανική δεσποτεία δεν σέβεται και δεν αναγνωρίζει τίποτε άλλο παρά τον εαυτό της.
Οι Γερμανοί έχουν την ψευδαίσθηση ότι θα μπορούν να εφαρμόζουν εσαεί την ίδια συνταγή των απειλών, της καταστροφολογίας, των χυδαίων παρεμβάσεων στο εσωτερικό άλλων χωρών και της κατασυκοφάντησης λαών. Είναι φυσικό και αναμενόμενο να διαψευστούν. Οι διαφορές με το πρόσφατο παρελθόν είναι πολύ μεγάλες για να αγνοούνται. Από τη μια, προέκυψε Brexit. Από την άλλη, η κατάσταση στο εσωτερικό της Ιταλίας δείχνει ότι οι κλυδωνισμοί στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα θα γίνουν εντονότεροι - χωρίς τίποτε να μπορεί να αποκλείσει επέκταση της κρίσης στη Γαλλία.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια