Η αργόσυρτη αλλά σταθερή πορεία σαλαμοποίησης της ΝΔ απασχολεί κυρίως τις παραπολιτικές στήλες. Το σχεδόν αναγγελθέν κόμμα Αντώναρου-Παπακώστα στην κεντροδεξιά, οι διεργασίες συσπείρωσης “καθαρών” δεξιών από την άλλη πλευρά του Μητσοτάκη,
το κάλεσμα του Antinews σε αποχή στις εκλογές (μέχρι στιγμής), ακόμη και ο Βελόπουλος που καταγράφεται πλέον στις δημοσκοπήσεις. Όλα μαζί προκαλούν την αίσθηση ότι οι φιλοδοξίες Μητσοτάκη για την πρωθυπουργία θα παραμείνουν ανικανοποίητες.
Όμως μια τέτοια υφέρπουσα κρίση στην κεντροδεξιά δεν είναι δυνατόν να ερμηνευτεί μόνον με παραπολιτικές αναφορές σε προσωπικές στοχεύσεις του ενός ή του άλλου στελέχους ή έστω με σενάρια διαπάλης εσωκομματικών τάσεων. Γιατί σύμφωνα με τις ενδείξεις οι ποικίλες αυτές πρωτοβουλίες βρίσκουν ακροατήριο. Όπως το ίδιο δείχνει η δημοσκοπική καθήλωση της ΝΔ και το σταδιακό ψαλίδισμα της διαφοράς που (σύμφωνα με τις ίδιες μετρήσεις) είχε αποκτήσει με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αν αναζητήσουμε τον κοινό παρονομαστή του συνόλου των φυγόκεντρων τάσεων που αναπτύσσονται στην ελληνική δεξιά – κεντροδεξιά, θα βρούμε έναν. Την απόσταση από τον ακραίο νεοφιλελεύθερισμο του Μητσοτάκη. Είτε απευθύνονται στο “κοινωνικό κέντρο” όπως οι Αντώναρος – Παπακώστα είτε προς την ακροδεξιά, η προσπάθεια όλων είναι να διαχωριστούν από την πολιτική ατζέντα νεοφιλελεύθερων “μεταρρυθμίσεων” που προωθεί η σημερινή ηγεσία της ΝΔ.
Από αυτή την οπτική γωνία, η εξελισσόμενη κρίση της ΝΔ δεν είναι μεμονωμένο φαινόμενο αλλά αντανακλά με ελληνικούς όρους τη διεθνή απονομιμοποίηση του ακραίου νεοφιλελευθερισμού ακόμη και στο παραδοσιακό συντηρητικό ακροατήριο.
Η πιο συνηθισμένη περίπτωση στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ είναι η απονομιμοποίηση αυτή να εκφράζεται από τον ακροδεξιό λαϊκισμό.
Η εκλογή Τραμπ μετά από σύγκρουση στις προκριματικές με το “κατεστημένο” των Ρεπουμπλικανών είναι χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της ακροδεξιάς λαϊκιστικής στροφής τμήματος του συντηρητικού εκλογικού σώματος, ανεξάρτητα από την οικονομική πολιτική που ακολουθεί στη συνέχεια ο Τραμπ και που είναι απολύτως μακριά από τη ρητορική του και απόλυτα στην υπηρεσία του μεγάλου κεφάλαιου. Στη Γαλλία η ΛεΠεν έχει εκφράσει το ίδιο ρεύμα κ.ο.κ.
Η νεοναζιστική Χρυσή Αυγή επιδιώκει κι αυτή να διαφοροποιηθεί από τον νεοφιλελευθερισμό, αλλά ... παραείναι νεοναζιστική για να πείσει μεγαλύτερο μέρος του εκλογικού σώματος. Οπότε το κενό εκπροσώπησης συντηρητικών ψηφοφόρων εντείνεται όσο περισσότερο ξεκαθαρίζει την πολιτική του ατζέντα ο αρχηγός της ΝΔ. Καθώς λοιπόν η πολιτική απεχθάνεται τα κενά, δημιουργείται διαγκωνισμός υποψηφίων για να το καλύψουν. Λόγω μάλιστα της συμμαχίας Μητσοτάκη και Σαμαρικών στην ηγεσία της ΝΔ, το πολιτικό κενό είναι αμφίπλευρο. Από τη μια του φεύγουν οι “καθαροί” ακροδεξιοί λαϊκιστές, από την άλλη οι κεντροδεξιοί που δεν αντέχουν τον Άδωνι.
Με κοινωνικούς όρους η ύπαρξη αυτού του κενού εκπροσώπησης στην δεξιά – κεντροδεξιά δεν είναι απροσδόκητη. Η κοινωνική βάση μιας νεοφιλελεύθερης (και μάλιστα ακραίας) πολιτικής στην Ελλάδα είναι στην πραγματικότητα πολύ μικρή. Ακόμη και τοις μετρητοίς αν πάρουμε τις υποσχέσεις Μητσοτάκη ότι οι επενδύσεις που λέει ότι θα φέρει θα δημιουργήσουν θέσεις απασχόλησης, οι δουλειές που θα χαθούν από την ύφεση λόγω περικοπών είναι πολύ περισσότερες.
Οι ανασφάλιστοι συμπολίτες μας που δικαιούνται σήμερα δωρεάν περίθαλψης, οι δικαιούχοι του ελάχιστου κοινωνικού εισοδήματος κλπ προέρχονται από όλους τους χώρους, σε μεγάλο τμήμα τους και από τη ΝΔ. Είναι λοιπόν φυσιολογικό ακόμη κι αν δεν μπορούν να υπερβούν το πολιτικό – ιδεολογικό σύνορο που θεωρούν ότι τους χωρίζει από τον ΣΥΡΙΖΑ, να αναζητούν εκπροσώπηση σε ένα μη νεοφιλελεύθερο κοντινό τους χώρο.
Προφανώς θα είναι πολύ διαφορετικό το πολιτικό σκηνικό αν το κενό αυτό στον συντηρητικό χώρο καλυφθεί κυρίως από ένα ακροδεξιό κόμμα (που θα ενσωμάτωνε και ψήφους της Χ.Α) ή αν καλυφθεί από ένα κεντροδεξιό. Ότι κι αν γίνει όμως, ας μην ψάχνει η ηγεσία της ΝΔ να αιτιολογήσει τα προβλήματά της με διάφορες θεωρίες περί δυο άκρων ή με συνωμοσιολογίες.
Είναι ο δικός της ακραίος νεοφιλελευθερισμός που αποδομεί κοινωνικά την παραδοσιακή συντηρητική παράταξη.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια