Συγγραφέας
Δημοσιολόγοι και βουλευτές διαφόρων κομμάτων ισχυρίζονται πως «η εξωτερική πολιτική δεν ασκείται με συλλαλητήρια». Πρόκειται για άποψη μάλλον καινοφανή, καθώς σε όλο τον δημοκρατικό δυτικό κόσμο διενεργούνται συλλαλητήρια, ακριβώς για να εκφραστεί η λεγόμενη «συμμετοχική δημοκρατία».
Φυσικά λοιπόν και η εξωτερική πολιτική ασκείται και με τα συλλαλητήρια, δηλαδή με τη δημόσια έκφραση γνώμης του λαού. Οι καταλανοί διαδηλώνουν για τα αιτήματά τους, οι άγγλοι για να φύγουν από την ΕΕ, οι σκωτσέζοι για να μείνουν, οι αμερικανοί για να λήξει ο πόλεμος στο Βιετνάμ, στο Ιράκ ή στη Συρία κοκ. Παντού, σε όλο τον κόσμο συμβαίνει αυτό, δεν θα συμβεί στην Ελλάδα που είναι και ο εφευρέτης της δημοκρατίας και της εκκλησίας του Δήμου; Ουδέποτε διανοήθηκε ένας πολιτικός, αμερικανός ή ευρωπαίος, να εκστομίσει τέτοια μομφή εναντίον του λαού που συνέρχεται και διαδηλώνει.
Ο πολιτικός οφείλει να ακούει τί ακριβώς λέει ο λαός, η πλειοψηφία δηλαδή και εάν δεν συμφωνεί να παραιτηθεί από τη θέση του. Διότι στο σύστημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, ο βουλευτής δεν πράττει εν κενώ, αλλά μεταφέρει μια εντολή που έχει λάβει από τους ψηφοφόρους. Έχουν ενημερώσει οι βουλευτές τους ψηφοφόρους τους πως θα ενεργούν ερήμην τους; Δεν νομίζω.
Βουλευτές λοιπόν και διεθνολόγοι θα έπρεπε να τα γνωρίζουν αυτά τα πράγματα, που είναι και η αλφαβήτα της πολιτικής. Αλλά ας υποθέσουμε πως η εξωτερική πολιτική δεν ασκείται με συλλαλητήρια. Και τότε πώς ασκείται; Στο διάδρομο του υπουργείου; Εν κρυπτώ; Από στελέχη κυβερνητικά που ενεργούν κατά βούληση; Αυτό δεν συνάδει καθόλου με το πολιτικό σύστημα που έχει κυριαρχήσει στη Δύση από τον 18ο αιώνα. Από τότε το θεμέλιο του συντάγματος είναι η λαϊκή βούληση, οπότε κάθε απόφαση, κάθε πολιτική πράξη, αναφέρεται υποχρεωτικά σ’ αυτήν. Μόνον στις ελέω Θεού μοναρχίες ασκεί την εξωτερική πολιτική ένας κλειστός κύκλος αξιωματούχων. Πουθενά αλλού.
Είναι τόσο εξώφθαλμη και προφανής η διαφωνία του λαού με την διαγραφόμενη συμφωνία Τσίπρα- Ζάεφ για σύνθετη ονομασία και εκκίνηση των ενταξιακών διαπραγματεύσεων ανάμεσα σε ΕΕ, ΝΑΤΟ και ΠΓΔΜ, που οι δημοσκόποι διαπιστώνουν ήδη, πριν καν την συμφωνία, κατάρρευση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ και του Κινήματος Αλλαγής στη Βόρειο Ελλάδα.
Αλλά αυτό είναι μια παράμετρος πολιτική. Η κυβέρνηση δεν έχει την συνταγματική νομιμοποίηση να προχωρήσει σε διαπραγματεύσεις με τα Σκόπια, πρώτον διότι δεν υπάρχει επίσημη κυβερνητική θέση και επομένως ο πρωθυπουργός και ο Υπουργός Εξωτερικών δεν έχουν την εμπιστοσύνη της Βουλής για ένα σοβαρό εθνικό θέμα και δεύτερον διότι υπάρχει προφανής δυσαρμονία με τη λαϊκή βούληση. Ένα είναι σίγουρο: η Βουλή δεν μπορεί να εγκρίνει τέτοια συμφωνία με το λαό απέναντι. Όποιος το κάνει θα πληρώσει πολύ βαρύ εκλογικό κόστος.
Είναι γεγονός πως ευρωπαίοι και αμερικανοί εκμεταλλεύονται τη συγκυρία, πιέζοντας τον Τσίπρα να δεχθεί άνευ όρων σχεδόν την ενταξιακή πορεία των Σκοπίων, δίνοντάς του κάποιες δημοσιονομικές διευκολύνσεις. Το ζήτημα όμως είναι πως αυτές οι διευκολύνσεις- ρύθμιση χρέους και παροχές- δεν είναι σε θέση να αμβλύνουν τη λαϊκή οργή και να αντιμετωπίσουν την κατηγορία για ταπεινωτική εθνική υποχώρηση, εάν η κυβέρνηση ενδώσει στην άρση του βέτο, χωρίς να έχει λάβει σχεδόν τίποτα.
Το σκάνδαλο Novartis αν δεν εξελιχθεί σε φιάσκο, πάντως γρήγορα θα ξεχαστεί, ακόμα και αν βρεθούν ένας ή δύο πολιτικοί ένοχοι. Τίποτα από όλα αυτά- παροχές, σκάνδαλα και υποσχέσεις- δεν είναι σε θέση να ισοφαρίσουν την ταπείνωση στα εθνικά θέματα.
Η έξοδος από τα μνημόνια, αλλά και η γενικευμένη διαφθορά έχουν ήδη προεξοφληθεί. Η πολιτική ζυγαριά θα γύρει οριστικά σε σχέση με την στάση της κυβέρνησης απέναντι στα Σκόπια. Και θα κριθεί τον επερχόμενο Ιούλιο από την κυβερνητική στάση απέναντι στις απαιτήσεις της Μέρκελ για ένταξη των «Μακεδόνων» στην ΕΕ.
Ήδη ο Μητσοτάκης σχολίασε αρνητικά τη θέση της Μέρκελ. Εάν η κυβέρνηση συνεχίσει αποδεχόμενη αυτή τη θέση, τότε θα βρεθεί σύντομα σε πολιτικό αδιέξοδο και αντιμέτωπη με την κατηγορία πως ενέδωσε σε απαιτήσεις που βλάπτουν τα εθνικά συμφέροντα.
Εδώ που έφτασαν τα πράγματα, με τους σκοπιανούς να μην υποχωρούν σχεδόν σε τίποτα πλην των ονομάτων των δρόμων και των αεροδρομίων και με το λαό να απαιτεί να μην αναγνωρίσουμε κράτος με το όνομα Μακεδονία, η Ελλάδα πρέπει να κάνει γνωστό στους συμμάχους μας, πως δεν θα δεχθεί ενταξιακές διαπραγματεύσεις για τα Σκόπια, χωρίς να επέλθει συνολική συμφωνία με συνταγματικές αλλαγές, χρήση της ονομασίας έναντι όλων και απόρριψη της «μακεδονικής εθνότητας». Η κυβέρνηση λοιπόν θα πρέπει να επανέλθει στις κοινοβουλευτικές επαφές και συνεννοήσεις, σταματώντας τη μυστική διπλωματία των αξιωματούχων. Διαφορετικά, ας προσφύγει σε δημοψήφισμα.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια