Τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες στην πολιτική ζωή της χώρας, με αφορμή το «Μακεδονικό», είναι από κάθε άποψη αντιδημοκρατικά, προσβλητικά και επικίνδυνα.
Δείχνουν ότι μετά από τόσες φουρτούνες, εμφυλίους, πολιτικο-οικονομικές καταστροφές και ισοπεδωτικά μνημόνια, δεν έχουμε πάρει κανένα μάθημα και άρα είμαστε καταδικασμένοι να ξαναζήσουμε καταστάσεις που μας πήγαν πολύ πίσω ως χώρα, ως κοινωνία, ως προοπτική για το μέλλον.
Και πρέπει να ντρέπονται – τουλάχιστο – όσοι συνειδητά ή ασυνείδητα, από συμφέρον ή από ανοησία, παίζουν σε αυτό το άθλιο παιχνίδι. Έχουν όλοι ευθύνες! Συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι! Κανονίστε λοιπόν να οδηγήσετε τα πράγματα σε νέα, πολύ βολικά για τους εχθρούς της χώρας, «Δεκεμβριανά» για να ικανοποιήσετε την ανοησία και ενδεχομένως ξένα συμφέροντα!
Ξεκινάω από τα δύο πλέον πρόσφατα γεγονότα που κάνουν κάθε δημοκρατικά ώριμο Πολίτη να ανατριχιάζει!
Που ακούστηκε σε δημοκρατική χώρα του 21ου αιώνα από αντισυστημικές συλλογικότητες να απειλούν συμπολίτες τους ότι κινδυνεύει η σωματική τους ακεραιότητα αν συμμετάσχουν σε μια πάνδημη και καθόλα νόμιμη διαμαρτυρία για ένα ζήτημα ύψιστης εθνικής σημασίας;
Και από την άλλη, ποιος Πολίτης ανέχεται να απειλείται η ζωή συμπολιτών του – υπουργών της Ελληνικής κυβέρνησης και των οικογενειών τους – από εγχώριες ή ξένες μαφίες και την ίδια στιγμή οι ίδιοι πολιτικοί που απειλούνται να δείχνουν ως ηθικούς αυτουργούς θεσμούς της Ελληνικής Πολιτείας; Νομίζετε ότι είναι ευχάριστο σε έναν υπουργό να κάνει τόσο πιεστικές διαπραγματεύσεις και συμβιβασμούς συναισθανόμενος την ιστορική ευθύνη των πολιτικών του πράξεων, και από την άλλη, πόση ανασφάλεια μπορεί να αισθάνεται ένας κυβερνητικός αξιωματούχος που να φτάνει στο σημείο να μιλά για θεσμούς της χώρας του ως «ηθικούς αυτουργούς» της μαφίας; Μόνο ως ατυχή δήλωση ενός υπερβολικά πιεζόμενου ανθρώπου μπορώ να το δεχθώ (και από ανθρώπινη άποψη είναι απολύτως κατανοητό να γίνουν ατυχείς δηλώσεις), γιατί ειδάλλως αν αισθάνεται στην Ελλάδα του 21ου αιώνα τέτοια ανασφάλεια ένας κορυφαίος υπουργός, τότε τι να πούμε οι απλοί Πολίτες;
Πού ακούστηκε σε σοβαρή χώρα να εκτυλίσσεται αυτό το τσίρκο δηλώσεων μεταξύ της Κυβέρνησης και της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης για το ποιος χειρίστηκε χειρότερα την απασφαλισμένη χειροβομβίδα του «Μακεδονικού», όπου στην πραγματικότητα κανείς από όσους μιλάνε σήμερα δεν έχει την αρχική ευθύνη αυτής της ιστορικής αλητείας που επιβλήθηκε στη χώρα μας, και επιβλήθηκε, ακριβώς διότι εμείς αντί να κοιτάμε τότε τα εθνικά μας συμφέροντα κάναμε τα γούστα των ντόπιων πολιτικών φυλάρχων και δίναμε πάτημα στα ξένα συμφέροντα να μας βάλουν στο γύψο για καμιά πενηνταριά χρόνια, έτσι για να μην χαρούμε καθόλου ούτε την επική μας άμυνα στον Ελληνοιταλικό πόλεμο, ούτε την υπερήφανη εθνική μας αντίσταση (η οποία ήταν εθνική και όχι κομματική όσο και αν αυτό δεν αρέσει σε ορισμένα κομματικά μαγαζιά…) εναντίον του κατακτητή!
Αλλά βλέπετε, ένας λαός που έχει σταθεί υπερήφανα στα δύσκολα, αν στα εύκολα είναι ενωμένος σαν μία γροθιά, απαιτεί! Απαιτεί την τιμωρία των ενόχων για την καταστροφή, για τις σφαγές, για την εξαθλίωση, για τους νεκρούς από την πείνα και την κατοχή, απαιτεί την τιμωρία των προδοτών και διεκδικεί μια θέση στο μέλλον. Τότε ο Ελληνικός λαός δεν έπρεπε να απαιτεί! Και βρέθηκαν πολλοί πρόθυμοι να στρώσουν το σκηνικό ώστε να τον διχάσουν και να του στερήσουν την πολυτέλεια της περηφάνιας που κέρδισε στο πεδίο! Μήπως λοιπόν ζούμε κάτι ανάλογο σήμερα;
Και πάω στην ουσία και στο σημερινό διακύβευμα του «Μακεδονικού» όπως έχει εξελιχθεί.
Τα τραγικά λάθη στο ζήτημα αυτό δεν έγιναν ούτε μετά το 1990 ούτε σήμερα! Γι’ αυτό, συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι, ηρεμίστε και κοιτάξτε πως ρεαλιστικά θα συλλειτουργήσετε σε αυτό το εθνικό θέμα ως μια γροθιά!
Τα τραγικά λάθη έγιναν όταν ο Τίτο ονόμαζε αυτό το κρατίδιο ως «Μακεδονία» και εδώ δεν άνοιξε κανείς πολιτικός μας τότε το στοματάκι του να θέσει αξιόπιστες «κόκκινες γραμμές» στο ζήτημα. Θα είχε λήξει τότε το ζήτημα! Και τα λάθη συνεχίστηκαν …
Σήμερα έχουν διαμορφωθεί ορισμένα τετελεσμένα! Και αυτά, αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί και αξιόπιστοι στις διαπραγματεύσεις μας, δηλαδή ρεαλιστές, δεν αλλάζουν. Οι περιφερειακές και διεθνείς ισορροπίες δεν μας επιτρέπουν πολλούς ελιγμούς με το όνομα να μην περιλαμβάνει τον όρο «Μακεδονία». Ίσως να είχαμε καλύτερες προοπτικές επί του ζητήματος αν δεν φέρναμε πρόωρα το ζήτημα στη δημόσια κουβέντα για να εξυπηρετήσουμε μικροπολιτικά παιχνίδια, ξυπνώντας παράλληλα τα συμφέροντα εκείνα που θέλουν οπωσδήποτε το γειτονικό κρατίδιο να ονομαστεί ως «Μακεδονία».
Παράλληλα, και αντίθετα από ότι δηλώνεται επίσημα, ο χρόνος πιέζει και πιέζει ασφυκτικά να δοθεί λύση στην ονοματολογία. Για εμάς το ζήτημα δεν είναι όμως απλά το όνομα. Η πΓΔΜ έχει ένα Σύνταγμα, όχι απλά αλυτρωτικό με καθαρές βλέψεις εναντίον της χώρας μας και της ιστορίας μας, αλλά είναι τόσο προκλητικό που θα ανάγκαζε και το πλέον ουδέτερο κράτος του πλανήτη να πάει σε προς πόλεμο προπαρασκευή προκειμένου να τους επιβάλλει να το αλλάξουν!
Αυτό είναι το πλαίσιο που έχουμε μπροστά μας. Από τη μία πρέπει εμείς να έχουμε την πρωτοβουλία ενός ονόματος για το γειτονικό μας κράτος, ενός ονόματος που θα λαμβάνει υπόψη τα τετελεσμένα, τις διεθνείς και περιφερειακές ισορροπίες, δηλαδή ενός ονόματος μέσα σε ρεαλιστικά πλαίσια που θα ικανοποιεί φυσικά και το εθνικό μας συμφέρον, και από την άλλη να συμπεριφερθούμε ή να απειλήσουμε ότι θα συμπεριφερθούμε ακόμη και έξω από τα παραδεκτά διπλωματικά πλαίσια αν παραμείνουν οι αλυτρωτικές βλέψεις σε κείμενα και σύμβολα που το γειτονικό μας κράτος χρησιμοποιεί δημιουργώντας προηγούμενο στις διεθνείς σχέσεις.
Αυτό είναι περίπου το ρεαλιστικό πλαίσιο, φυσικά στα επιμέρους θέματα υπάρχει μεγάλο περιθώριο ελιγμών ή κριτικής, αλλά το καθοριστικό στοιχείο είναι να μας βρει αυτή η διαπραγμάτευση ΕΝΩΜΕΝΟΥΣ σαν μία γροθιά! Και σε αυτό έχουν ευθύνη ΟΛΟΙ.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια