Γιατί διαμαρτυρόμαστε;
Δεν μας αρέσει να μας λένε αλήθειες, μας αρέσει να ζούμε με φαντασιώσεις, δεν δείχνουμε πρόνοια σε τίποτα που αφορά το μέλλον μας, την ισχύ και την επιβίωσή μας σε ένα εξόχως ανταγωνιστικό διεθνές περιβάλλον, ο πλανήτης όλος προοδεύει μέσα σε δύσκολες συνθήκες και βλέπεις κράτη με χίλια μύρια προβλήματα να προχωρούν, και εμείς,
ευλογημένοι από τη γεωγραφία, το κλίμα, το έδαφος και τη θάλασσα, την ευνοϊκή δημογραφική-φυλετική-θρησκευτική μας σύνθεση συγκριτικά με άλλους, να μην μπορούμε να χωρίσουμε δύο γαιδάρων άχυρα.
Δεν μας λείπει το μυαλό, απλά βαριόμαστε να ασχοληθούμε με ότι μας αφορά και ξεπερνά τον ορίζοντα του εικοσιτετραώρου…
Το καλοκαίρι του 2015, οι δανειστές μας είπαν “Take it or Leave it” στα οικονομικά. Και το επόμενο καλοκαίρι, όταν είδαν ότι η παρούσα κυβέρνηση μπορεί να κάνει “deliver” το “Take it…”, μας είπαν ένα νέο “Take it or Leave it” για τα εθνικά θέματα.
Δεδομένων των συνθηκών και βάσει των δυνατοτήτων μας, αυτό που διαπραγματευόμαστε σήμερα, είναι κατά περίπτωση πόσο νερό θα βάλουμε στο κρασί μας, διότι και στα εθνικά το “Take it…” αποφασίσαμε.
Και τώρα διαμαρτυρόμαστε, γιατί;
Μήπως κάναμε κάτι για να φτιάξουμε τη χώρα μας σύγχρονο, ισχυρό και λειτουργικό κράτος, ώστε να έχουμε και ανάλογη ισχύ στις διαπραγματεύσεις μας; (Όλη μέρα πάνε και έρχονται αντιπροσωπείες στο Ισραήλ. Ακόμη να πάρουμε χαμπάρι τι έκαναν εκείνοι και πέτυχαν και τι δεν κάναμε εμείς και αποτύχαμε;)
Μήπως είχαμε ποτέ δική μας – Ελληνική – πρόταση για το πώς βλέπουμε το μέλλον μας και ποια η «θεωρία νίκης» ώστε να υπηρετήσουμε την στρατηγική μας;
Μήπως παρουσιάσαμε ποτέ σοβαρή πρόταση υπεράσπισης και προώθησης των συμφερόντων μας στις διεθνείς σχέσεις;
Τίποτε από αυτά δεν κάναμε!
Μόνο μεγαλοστομίες, πρόχειρες φωτοβολίδες εντυπωσιασμού, Ευρωπαϊκές προοπτικές του αέρα, στείρα γκρίνια και «δουλίτσες» για λίγους… γιατί οι πολλοί δεν προλαβαίνουν να σηκώσουν κεφάλι από τη βίαιη καθημερινότητα που ζουν… από τις λακκούβες στους δρόμους και τις ατελείωτες χαμένες ώρες στις στάσεις τρένων και λεωφορείων για να πάνε στη δουλειά τους (όσοι έχουν δουλειά) μέχρι το πώς θα εισπράξουν στο τέλος της ημέρας για να πληρώσουν χαράτσια, φόρους, πετρέλαιο, φαγητό, ασφάλειες, παιδεία, υγεία, με άλλα λόγια, τα σύγχρονα «λύτρα» για να κερδίσουν άλλο ένα εικοσιτετράωρο ζωής…
Γιατί, λοιπόν, διαμαρτυρόμαστε όταν μας λένε οι ξένοι ότι αυτό είναι και “Take it or Leave it”…;
Το έχω ξαναπεί!
Φαίνεται πως μας έπεσε πολύ βαρύ το Έπος του ’40 και δεν συνήλθαμε ποτέ από το κάταγμα της γλίστρας που φάγαμε με τον Εμφύλιο. Μετά το 1980 νομίσαμε πως γίναμε κάτι το ξεχωριστό και το σύγχρονο, ενώ στην ουσία ανοίξαμε το δικό μας κεφάλαιο στον Μπααθισμό, το οποίο αδιάλειπτα συνεχίζεται…
Αλλιώς, δεν εξηγείται η σημερινή μας πραγματικότητα! Αλλιώς, δεν εξηγείται το ότι εκχωρήσαμε τα συμφέροντά μας να τα διαχειρίζονται άλλοι. Αλλιώς δεν εξηγείται πως επιτρέψαμε να γίνει αυτό!
Αν δεν αποφασίσουμε να κάνουμε τη ρήξη με τον κακό μεταπολεμικό εαυτό μας, αν δεν εγκαταλείψουμε τις φαντασιώσεις μας και αν δεν δούμε με αυτοπεποίθηση την πραγματικότητα, μην περιμένουμε επιτυχίες – οικονομικές, εθνικές, κοινωνικές – στον τόπο μας. Και οι κυβερνήσεις για να δώσουν μάχες προς τα έξω, χρειάζονται ώριμο και αποφασισμένο λαό με ρεαλιστική άποψη για το μέλλον του. Με ένα λαό που άγεται και φέρεται από τα fake news του διαδικτύου και ανάλογα διαμορφώνει πολιτική άποψη, και η καλύτερη κυβέρνηση – χθεσινή, σημερινή, αυριανή – πάντα θα αισθάνεται ανίσχυρη.
Γι’ αυτό να μην διαμαρτυρόμαστε. Αντίθετα, να ανασκουμπωθούμε και να δούμε με ωριμότητα τι μπορούμε να περισώσουμε από τη ζημιά που οι ίδιοι κάναμε στους εαυτούς μας και να μετρηθούμε απέναντι στην Ιστορία μας και τους δύσκολους καιρούς που έρχονται. Σοβαρότητα και ρεαλιστικές αποφάσεις χρειάζονται! Share this:
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια