 |
Γράφει ο Μιχάλης Ιγνατίου
|
Στην Ελλάδα, αντί να μιμηθούμε μερικά καλά που έχουν στην Κύπρο, όπως π.χ. ότι είναι οργανωμένοι άνθρωποι, παίρνουμε μόνο τα άσχημα. Και εξηγούμαι:
Στο νησί, ως γνωστόν, για 43 χρόνια διαπραγματεύονται μεταξύ τους για το Κυπριακό. Ναι, το γνωρίζω ότι η Τουρκία είναι η κατοχική δύναμη, Αλλά, όπως προανέφερα, οι πολιτικοί «σκοτώνονται» κυριολεκτικά μεταξύ τους για το ποια πρέπει να είναι η λύση, και όταν εμφανίζονται ενώπιον της τουρκικής πλευράς, που δημιούργησε και το πρόβλημα, είναι διχασμένοι.
Μετά την κατάρρευση των διαπραγματεύσεων στο Κραν Μοντανά γίναμε μάρτυρες ενός απαράδεκτου γεγονότος: Ο γενικός γραμματέας του ΑΚΕΛ εμπιστευόταν -και κυριολεκτώ- περισσότερο τους Τούρκους, παρά τον Πρόεδρο Νίκο Αναστασιάδη. Βλέπετε είχε κρυφή συνάντηση με τους Τούρκους και τον Έσπεν Μπαρθ Άιντε, οι οποίοι τον έπεισαν ότι έφταιγε η ελληνοκυπριακή πλευρά και όχι η πλευρά της Τουρκίας!
Τα παραπάνω δέστε τα ως εισαγωγή στο θέμα του Σκοπιανού και τη διαμάχη που ξεκίνησε μεταξύ των πολιτικών κομμάτων στην Ελλάδα, τα οποία αντί να ενωθούν και να «μιλήσουν την ίδια γλώσσα» στους σφετεριστές γείτονες, έπραξαν ακριβώς το αντίθετο. Φωνασκούν, αλληλοκατηγορούνται και ο Πρωθυπουργός των Σκοπίων απλά απολαμβάνει το θέαμα. Όχι ότι δεν έχει τα δικά του δισεπίλυτα προβλήματα. Τα έχει και με το παραπάνω. Απλά στην Ελλάδα, έχουν εισέλθει σε μία συζήτηση, για μία διαπραγμάτευση που βρίσκεται στα σπάργανα, και οι δύο πλευρές επιμένουν φανατικά στις γνωστές θέσεις τους.
Αν δε πιστέψω αρμόδιο παράγοντα του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών, στις συζητήσεις που έγιναν στην Αθήνα για να καθοριστεί η πολιτική στις διαπραγματεύσεις υπό τον κ. Μάθιου Νίμιτς, ουδείς εκ των παρευρισκομένων ήταν αισιόδοξος. Ο Έλληνας υπουργός Νίκος Κοτζιάς φέρεται να είπε -σε ελεύθερη …μετάφραση- ότι αξίζει η προσπάθεια, ας την κάνουμε και εάν τα πράγματα δεν πάνε καλά, δεν θα είμαστε εμείς οι υπεύθυνοι για την κατάρρευση των διαπραγματεύσεων.
Σωστή η λογική του υπουργού των Εξωτερικών, και σίγουρα και στον ίδιο και στους υπόλοιπους, θυμίζει το Κυπριακό. Οι λεγόμενες «χαμένες ευκαιρίες» δεν ήταν καν ευκαιρίες, και επίσης, όσες φορές παίχθηκε το blame game χάσαμε, έστω και αν είμαστε τα θύματα και της εισβολής και της κατοχής. Δεν λέω. Διαφορετικά σκέφτεται ο κ. Κοτζιάς, άλλωστε αυτός κέρδισε και στη Γενεύη και στο Κραν Μοντανά για το Κυπριακό. Και στις δύο περιπτώσεις οι Αττίλες του τουρκικού υπουργείου των Εξωτερικών, έφυγαν άπρακτοι.
Πιστεύω ότι όπως και στο Κυπριακό, έτσι και στο Σκοπιανό, κάνουμε πανηγύρια μόνοι μας. Αν διαβάσει κανείς τους πρώτους τίτλους των ελληνικών ΜΜΕ (εφημερίδες, ίντερνετ, τηλεόραση και ραδιόφωνα), το θέμα της ονομασίας είναι ένα βήμα από την επίλυσή του.
Δεν είναι αλήθεια. Μην ξεχνάτε ότι οι δύο πλευρές πρέπει να κάνουν οδυνηρές υποχωρήσεις. Και το ερώτημα που τίθεται είναι απλό: Θα τις κάνουν; Μάλλον έχουν τα κότσια να δηλώσουν δημόσια ότι αλλάζουν τις θέσεις τους και δέχονται ονομασίες που παλαιότερα ήταν ανάθεμα;
Μέχρι της στιγμής δεν υπάρχει η παραμικρή ένδειξη ότι η Ελλάδα και τα Σκόπια ετοιμάζονται για τον μεγάλο συμβιβασμό. Αντίθετα, και στις δύο χώρες, περισσότερο στους γείτονες, ο εθνικιστικός παραλογισμός έφτασε στα ύψη.
Αναφορικά με την Ελλάδα, και επειδή η ονομασία είναι ζήτημα που αφορά την ελληνική ιστορία, και επειδή οι αποδείξεις είναι άπειρες για την ελληνικότητα της Μακεδονίας, υπάρχει Έλληνας πολιτικός που θα τολμήσει να την χαρίσει στους Σκοπιανούς;
Και όσον αφορά τα Σκόπια ή την ΠΓΔΜ όπως την αναγνωρίζει ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών. Νομίζετε ότι όσο και αν είναι φανατικά νεοφιλελεύθερος ο νέος πρωθυπουργός, όσο και αν ελέγχεται από τις δυνάμεις του Σόρος, θα αποδεχθεί ονομασία που θα καταργήσει τη σημερινή, δηλαδή τη Δημοκρατία της «Μακεδονίας»;
Δύσκολο, έως αδυνατο, είναι η δική μου ανάλυση…Εκτός αν ο κόσμος πραγματικά άλλαξε και ο εθνικισμός εξέλειπε, και εμείς δεν το πήραμε χαμπάρι.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια