Πόσο αδυσώπητος είναι ο χρόνος... Και πόσο γρήγορα περνά και χάνεται... Τελικά, τον εκμεταλλευόμαστε όπως πρέπει ή απλά τον αφήνουμε να κυλά; Και στο τέλος τι μένει;
Ποιο είναι το νόημα όσων κάνουμε καθημερινά, με άγχος, τρέχοντας να τα προλάβουμε όλα; Προχθές «έφυγε» ένας καλός φίλος, πρόωρα, στα 47 του: ο συνάδελφός μας στη «δημοκρατία» Δημήτρης Αλειφερόπουλος. Σήμερα θα κάνουμε την κηδεία του. Λίγες μέρες πριν «έσβησε» ξαφνικά ένας άλλος συνάδελφος, ο Βασίλης Μπεσκένης.
Συνολικά είναι δεκάδες οι δημοσιογράφοι που έφυγαν πρόωρα από τη ζωή τα τελευταία πολύ δύσκολα χρόνια. Το επάγγελμα αυτό είναι τελικά πολύ άτιμο και απαιτεί αντοχές που μερικές φορές υπερβαίνουν τις δυνάμεις μας. Το ίδιο βέβαια συμβαίνει και με πολλά ακόμα επαγγέλματα, κυρίως αν το κυνήγι του μεροκάματου είναι καθημερινό.
Από τη μια μας τρώει το άγχος της επιβίωσης. Αν όμως αυτή εξασφαλιστεί, αρχίζει ένας άλλος αγώνας, αυτός του χρήματος. Ο θάνατος του Δημήτρη και κάθε θάνατος μας οδηγεί σε περισυλλογή και εσωτερική αναζήτηση. Τι θα αφήσουμε πίσω όταν φύγουμε και πώς μπορούμε να κρατήσουμε το μυαλό μας εστιάζοντας στα ουσιαστικά και όχι στα εφήμερα; Ερωτήματα καταιγιστικά, που δεν έχουν εύκολες απαντήσεις.
Τα Χριστούγεννα και η αλλαγή της χρονιάς είναι επίσης μια αφορμή για αναθεωρήσεις και απολογισμό. Οι άνθρωποι που πιστεύουν στον Θεό έχουν την ευλογία να ελπίζουν ότι δεν τελειώνουν τα πάντα όταν θα κλείσουν τα μάτια τους· ότι υπάρχει η αιώνια, η όντως ζωή. Επομένως το πέρασμά μας από αυτόν τον κόσμο δεν είναι μάταιο. Αρκεί όσα κάνουμε να έχουν όντως νόημα. Το χρήμα και τη δόξα σίγουρα δεν θα τα πάρουμε μαζί μας και θα ξεχαστούν γρήγορα. Ομως τα πάντα γύρω μας κινούνται για την εξασφάλιση τέτοιων αγαθών, που στην πραγματικότητα έχουν ημερομηνία λήξης. Είναι πραγματικός άθλος να μπορέσει να ιεραρχήσει κανείς ορθά τις αξίες της ζωής. Αν το κάνει, θα γίνει ευτυχισμένος. Ελάχιστοι όμως το καταφέρνουν... Σχεδόν όλοι είμαστε εγκλωβισμένοι στο ανελέητο κυνήγι τού... τίποτα!
Από την άλλη, υπάρχουν και όσοι δεν πιστεύουν. Μια συνάδελφος, με αφορμή τους πρόσφατους θανάτους των δύο δημοσιογράφων και κυρίως την οικογενειακή τραγωδία με τον δολοφόνο και αυτόχειρα φρουρό του Σημίτη που σκότωσε ακόμα και το παιδάκι του, έγραψε δημοσίως: «Δεν υπάρχει θεός και, αν υπάρχει, δεν θέλω να έχω καμιά σχέση μαζί του». Είναι εύλογη και κατανοητή η οργή έπειτα από τέτοια δραματικά γεγονότα. Αν όμως δεν υπάρχει Θεός, τι μας μένει; Σε τι μπορούμε να ελπίζουμε; Και πώς μπορεί να νοηματοδοτηθεί η ζωή μας; Μήπως η οργή για όσα αδυνατούμε να κατανοήσουμε μας οδηγεί σε μεγαλύτερα αδιέξοδα;
«Για να πάει κανείς στον γλυκό Παράδεισο πρέπει να φάει πολλά πικρά εδώ, να έχει το διαβατήριο των δοκιμασιών στο χέρι» έλεγε ο άγιος Παΐσιος. «Εύκολα λόγια, όταν είσαι έξω από τον χορό του πόνου» μπορεί να πει κάποιος άλλος. Ποια από τις δύο απόψεις θα δεχτούμε εξαρτάται από την πίστη μας και τις αντοχές μας. Η αληθινή πίστη, άλλωστε, δεν είναι εύκολη υπόθεση...
Σε δυο ημέρες θα γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα. Για τους πολλούς είναι μια ευκαιρία καλοπέρασης και ξεκούρασης. Για την Εκκλησία είναι η δεύτερη ευκαιρία στον άνθρωπο να σωθεί. Ο Θεός γίνεται άνθρωπος με σκοπό να αναστηθεί, δίνοντας τη δυνατότητα της σωτηρίας συνολικά στην ανθρώπινη φύση. Αν δεν γεννιόταν ο Θεάνθρωπος, ο κόσμος μας θα ήταν καταδικασμένος στη φθορά που προκάλεσε το προπατορικό αμάρτημα.
Το μήνυμα των Χριστουγέννων είναι ακριβώς αυτό: Η ελπίδα της ανάστασης. Η συνέχιση της ζωής. Αυτός είναι και ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης των θλίψεων και των δοκιμασιών, εφόσον πιστεύουμε. Για τους υπολοίπους απλά δεν υπάρχει καμία παρηγοριά. Γι’ αυτό καταλήγει να είναι μονόδρομος η απελπισία...
Καλά Χριστούγεννα σε όλους!
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια