Του Μιχαήλ Βασιλείου
Στόχος του παρόντος σημειώματος είναι όχι να «πέσει μέσα» και όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου να σας πούμε ότι εμείς σας τα είχαμε πει, παριστάνοντας ότι είχαμε πληροφόρηση, αλλά για να «πονηρέψουμε» τους φίλους μας σε όσα λέγονται δεξιά και αριστερά σε «πολιτικούς κύκλους» για να είναι υποψιασμένοι και καχύποπτοι σε οτιδήποτε δουν προσεχώς…
Το τελευταίο σενάριο που διακινείται και φέρεται να απηχεί σκέψεις από «κύκλους» εκτός Ελλάδας (σ.σ. δεν είναι απαραίτητο να αληθεύει) είναι ότι ο «γάμος» των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν θα κρατήσει και οι δυο πλευρές θα οδηγηθούν στο διαζύγιο. Αφορμή ασφαλώς θα μπορούσε να δώσει το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων με την ονομασία.
Εάν υποτεθεί ότι στόχος των Αμερικανών είναι η με κάθε τρόπο ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ για να εξοβελιστεί οριστικά η παρουσία των Ρώσων στη χώρα, θα μπορούσαν να γίνουν μια σειρά από λογικές σκέψεις, λογικούς συνειρμούς που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ένα συμπέρασμα.
Το σενάριο θέλει τους ΑΝΕΛ να διαφωνούν και στην προσπάθεια να «μαντρώσουν» το παραδοσιακό τους ακροατήριο, παρότι ο Πάνος Καμμένος μας διασκέδασε σχετικά πρόσφατα δηλώνοντας «κεντρώος», θα μπορούσαν να αποφασίσουν να επιχειρήσουν να εμφανιστούν ως συνεχιστές της «κληρονομιάς» του Κώστα Καραμανλή που οδήγησε στην προβολή βέτο στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι το 2008.
«ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ» ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΧΑΟΣ ΚΑΙ Η «ΠΕΙΘΩ»…
Αυτή είναι η μία ανάγνωση μια τέτοιας ενδεχόμενης σκέψης. Η άλλη θα ήταν ότι το να βρεθεί η Ελλάδα σε πολιτική αναταραχή με μια ενδεχομένως υπηρεσιακή κυβέρνηση, θα εξυπηρετούσε το πολιτικό σύστημα να μη φορτωθεί οτιδήποτε θα μπορούσε να ερμηνευθεί εσωτερικά ως «ξεπούλημα» που θα συνεπαγόταν σημαντικό πολιτικό κόστος.
Επειδή όμως εάν κάποιος σκέπτεται αυτό ως «λύση», δεν είναι απαραίτητο να θεωρεί τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου πρόθυμες να εκτελέσουν πειστικά το σενάριο, θα μπορούσε ο ενδιαφερόμενος να διαθέτει του «μοχλούς πίεσης» οι οποίοι και θα «πείσουν» τους διστακτικούς να συνεργαστούν.
Αν ο έξωθεν παράγοντας δηλαδή γνωρίζει κάποια ή κάποιες «λαδιές» των επιθυμητών πρωταγωνιστών (σ.σ. ποια κυβέρνηση στην Ελλάδα δεν είχε «άπλυτα», ασχέτως εάν έφθαναν ή όχι στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων;), θα μπορούσαν να τους «πείσουν» ότι η αποτροπή της διαρροής τους θα μπορούσε να επιτευχθεί μέσω της συνεργασίας.
Και για να μη σκεφθεί ο εκβιαζόμενος (σ.σ. διότι περί εκβιασμού θα πρόκειται, έμμεσου ή άμεσου), το σενάριο είναι και συμβατό με τη γενικότερη πολιτική του ρητορική και στο τέλος της ημέρας αφήνει το περιθώριο να τον βρει κερδισμένο πολιτικά.
Οπότε, επιτυγχάνεται ο στόχος μιας Ελλάδας σε πολιτική αναταραχή που δεν θα προβάλει βέτο στην υιοθέτηση μιας ονομασίας για την ΠΓΔΜ που θα επιτρέψει την ενσωμάτωσή της στο ΝΑΤΟ, άρα το κλείσιμο άλλης μιας «γεωπολιτικής τρύπας» στα Βαλκάνια…
Και αν κανένας επιχειρήσει να παραστήσει τον ήρωα, υπάρχουν και οι Τούρκοι απέναντι που θα μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να καταστούν «ανεξέλεγκτοι», ενώ μόνο ο «πολιτικά αγράμματος» στην Ελλάδα δεν έχει συνδέσεις τις περιόδους πολιτικής αναταραχής στη χώρα, με οποιαδήποτε αφορμή, με την αποθράσυνση της Τουρκίας.
Η δε οικονομική κρίση που έχει δυσχεράνει δραματικά το έργο των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, θα μπορούσε να εκτιμηθεί από τους «σεναριογράφους», ως παράγοντας που συμβάλλει στο να είναι περισσότερο προβλέψιμες από το παρελθόν, όταν αρκετοί φοβούνταν το ενδεχόμενο να «πατηθεί το κουμπί» και να ξεκινούσε εκατέρωθεν το φόρτωμα της «ζυγαριάς» με το κόστος που θα καταβάλει η κάθε πλευρά στη σύγκρουση…
ΣΤΥΜΜΕΝΗ ΛΕΜΟΝΟΚΟΥΠΑ Ή «ΑΝΑΒΑΠΤΙΣΗ» ΚΑΙ ΔΙΑΣΩΣΗ;
Πολλοί που γνωρίζουν τα σενάρια αυτά που διακινούνται διατυπώνουν το ακόλουθο ερώτημα: Για ποιον λόγο να θέλουν να ρίξουν την πιο πειθήνια κυβέρνηση της κρίσης που πέρασε όσα επιθυμούσαν οι δανειστές χωρίς να ανοίξει μύτη, τα οποία όποιος άλλος επιχειρούσε και μόνο να τα συζητήσει θα είχε γίνει επανάσταση και θα καιγόταν η Αθήνα;
Η απάντηση είναι, ότι καταρχήν, ο συλλογισμός δεν είναι λανθασμένος. Είναι όμως ατελής. Ακριβώς επειδή η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αποδείχθηκε τόσο συνεργάσιμη, έχει καταστεί υποψήφια εκλογικής πανωλεθρίας, μέχρι του επιπέδου της πολιτικής εξαφάνισης.
Γιατί να μη συμπεριφερθεί έτσι εκλογικά ένας συνταξιούχος που έχει φτάσει να εισπράττει ποσό που δεν του επιτρέπει να καλύψει καν τις στοιχειώδεις ανάγκες του, ή ένας νέος που εργάζεται σε καθεστώς δουλοπαροικίας για ψίχουλα, ενώ του έταζαν 750 ευρώ βασικό, αποκαλώντας μάλιστα «δέσμευση»; Τη στιγμή μάλιστα που το θράσος της ρητορικής των κυβερνώντων δεν έχει προηγούμενο;
Διότι μπορεί να λέγεται ότι η ΝΔ «δεν τραβάει με τον Κυριάκο», ή ότι «η ψαλίδα κλείνει αντί να ανοίγει», αλλά και ότι θα ζήσουμε μια νέα έκδοση του «Τσοβόλα δώστα όλα» με την υποτιθέμενη έξοδο της Ελλάδας από την επιτροπεία και τον δανεισμό της χώρας από τις αγορές για να πιάσει η βάση των ψηφοφόρων, του ΣΥΡΙΖΑ κυρίως, χρήμα στα χέρια και να θεωρήσει ότι τα δεινά λαμβάνουν τέλος, ώστε να ψηφίσει ξανά και μετά… βλέπουμε, όμως αυτή είναι η μισή αλήθεια.
Η άλλη μισή, η ανομολόγητη, είναι η έμφυτη ανασφάλεια των εταιρών σφυγμομέτρησης των διαθέσεων της κοινής γνώμης που δυσκολεύονται να εκτιμήσουν την τελική εκλογική συμπεριφορά εκατοντάδων χιλιάδων, αν όχι εκατομμυρίων Ελλήνων, οι οποίοι δεν θα τσιμπήσουν αυτή τη φορά και θα αντιληφθούν τον περιστασιακό χαρακτήρα των κυβερνητικών γαλαντομιών και υα τους «μαυρίσουν».
Εδώ έρχεται το δεύτερο μέρος των συζητήσεων, πολύ συγκεκριμένων κύκλων, τις οποίες έχει πληροφορηθεί το «DP», οι οποίες εστιάζουν στην εκ νέου ανακάλυψη εκ μέρους του Μεγάρου Μαξίμου του… αντιαμερικανισμού. Αυτό ως τάση έχει επισημανθεί από πολλούς τελευταία, μόνο που το «μάντρωμα του κοπαδιού» φαίνεται τελικά πως είναι ατελής ερμηνεία.
Η ΣΤΗΡΙΞΗ… ΔΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ
Διότι θα μπορούσε να είναι ένα μόνο σκέλος του γενικότερου σχεδιασμού «επί χάρτου» (σ.σ. σπανίως «βγαίνει» και στην πράξη όλοι καλούνται να διαχειριστούν χαοτικές παραλλαγές…), με το υπόλοιπο να παραπέμπει σε μια – καταρχήν παράλογη – αλλά «τετράγωνη» και εξόχως μακιαβελική λογική στήριξης… διά της ανατροπής!
Διότι εάν κινητοποιηθούν τα ρέποντα προς τα αριστερά αντανακλαστικά του ψηφοφόρου που έφερε στην εξουσία τον ΣΥΡΙΖΑ και αρχίσουν αυτά τα περί «αποσταθεροποίησης από ξένα κέντρα», που έχουν αποδειχτεί ιδιαίτερα αποτελεσματικά στην Ελλάδα, το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι ένας ΣΥΡΙΖΑ αναβαπτισμένος μετά την κάλπη, που θα έχει μεν χάσει τις εκλογές, θα έχει όμως διατηρήσει κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων ώστε να διασωθεί πολιτικά.
Άρα, κάπου εδώ είναι ο «παραλογισμός», που θυμίζει τόσο πολύ την «παράλογη λογική» της στρατηγικής. Το να καταλήξει σωτήριο, αυτό που εκ πρώτης όψεως εμφανίζεται βολικά ως εφαρμογή της πολιτικής της «στυμμένης λεμονόκουπας», ότι ξεφορτωνόμαστε δηλαδή αυτόν που μας έκανε τη δουλειά, αλλά πλέον δεν μας είναι άλλο χρήσιμος.
Υπάρχει βέβαια και η αντίθετη εκτίμηση της κατάστασης που επιμένει, ότι δεν θα χαθεί η ευκαιρία για μια απόπειρα οριστικού ξεκαθαρίσματος με την «παλαβή αριστερά αλά γκρέκα», μετά από το γκρέμισμα των ψευδαισθήσεων δεκαετιών, προϊόν αφενός της αφέλειας και της ευπιστίας του Έλληνα, της ροπής μας εν τέλει προς αυτόν που θα τάξει τα περισσότερα, παρότι κατά βάθος όλοι γνωρίζουν το ψεύδος,
Διότι ποιος είπε ότι στα μάτια του έξωθεν παράγοντα, δεν αποτελεί ιδανική λύση π.χ. η περίφημη κυβέρνηση με τη συμμετοχή όλων των δυνάμεων; Γιατί η «διαχείριση» της χώρας δεν θα είναι ευκολότερη όταν οι τόσο επιπόλαιες και ανεύθυνες πολιτικές δυνάμεις του τόπου που δεν έχουν μάθει τίποτα άλλο από την παρουσίαση του αντιπάλου ως την επιτομή του κακού;
Από όσα προηγήθηκαν, κρατήστε τα όλα, ή κρατήστε τα μισά, ή ένα μέρος, ή ακόμα και θεωρήστε τα όλα βλακείες. Σημασία έχει να μείνει η λογική που διέπει το κείμενο και το «ηθικό δίδαγμα» για τα προσεχώς… ότι «τίποτα δεν είναι απαραιτήτως όπως θα φαίνεται εκ πρώτης όψεως».
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια