Πληθαίνουν τα ερωτήματα για την επικείμενη επίσκεψη στη χώρα του ανυποχώρητου και αμετανόητου Τ. Ερντογάν
Είναι μέρες που αναρωτιέμαι γιατί τέτοια πρεμούρα να καλέσουμε στην Αθήνα τον Ταγίπ Ερντογάν. Μπορώ να καταλάβω τη σκοπιμότητα, αλλά σίγουρα δεν μπορώ να κατανοήσω γιατί η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να υποδεχτεί πρώτη στην Ευρώπη (εκτός αν γίνεται σε συνεννόηση με τους εταίρους) τον Τούρκο δικτάτορα.
Διότι σε αυτό μεταμορφώθηκε ο πάλαι ποτέ «κουμπάρος» και εκσυγχρονιστής ηγέτης της Τουρκίας.
Η διολίσθηση του καθεστώτος του σε τυραννία με μεθόδους και δικτατορικές συμπεριφορές, μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα σε βάρος του, πραγματικά έχει προκαλέσει παγκόσμιο σοκ. Η χώρα του έχει μετατραπεί σε μια απέραντη φυλακή και μπορεί να μας έγινε... μονόστηλη συνήθεια το γεγονός ότι συλλαμβάνει καθημερινά και άλλους πολίτες, μπορεί να θεωρούμε ψιλά πράγματα ότι η δημοκρατία είναι στα αζήτητα, μπορεί να μη μας ευαισθητοποιεί η εισβολή του στη Συρία και η εξόντωση εκατοντάδων Κούρδων μαχητών, μπορεί, μπορεί, χιλιάδες «μπορεί», που μας αφήνουν αδιάφορους, αλλά πάντα τα πληρώνουμε, και μάλιστα ακριβά.
Και πες, να βλέπαμε ότι έχει κάνει πίσω σε κάτι στις σχέσεις του με την Ελλάδα, θα έλεγα, άντε να κλείσουμε τα μάτια στις τουρκικές προκλήσεις. Το αντίθετο. Ο Ταγίπ Ερντογάν έχει ξεσαλώσει σε ό,τι αφορά τις μεταξύ μας σχέσεις. Οι παραβιάσεις γίνονται καθημερινά, η αμφισβήτηση της ελληνικής ΑΟΖ είναι πάγια και σταθερή, το μπλοκάρισμα της επίλυσης του Κυπριακού, μετά την απαίτηση της παραμονής του στρατού εισβολής και κατοχής, είναι δεδομένη, το παιχνίδι με τους δύσμοιρους πρόσφυγες συνεχίζεται, όπως και οι υπόγειες διαδρομές της Αγκυρας στα Βαλκάνια.
Και αυτά είναι μερικά από όσα διαπράττει καθημερινά ο «γείτονας» σε βάρος μιας χώρας, που και στη στραβή του τον στήριξε, προσφέροντάς του άσυλο, και υπέρ της συνέχισης του διαλόγου της χώρας του με την Ε.Ε. επέμεινε.
Γι’ αυτό και αναρωτιέμαι τι έχει πραγματικά να προσφέρει στην Ελλάδα η πρώτη, έπειτα από 65 χρόνια, επίσημη επίσκεψη Τούρκου προέδρου στη χώρα μας. Τι από αυτά είναι πρόθυμος να σταματήσει ο Ερντογάν;
Και θα μου πείτε, να μη συζητάμε με την Τουρκία; Θα σας έλεγα ότι είμαι υπέρ του διαλόγου. Αλλά όχι να συζητάμε για να συζητάμε ή, ακριβέστερα, να συζητάμε για να κερδίζει κάθε φορά η Τουρκία κάτι στη σκακιέρα των απαιτήσεών της. Διότι ιστορικά αυτό γίνεται κάθε φορά. Οι Τούρκοι είναι... μανούλες στο παζάρι και φεύγουν πάντα κερδισμένοι από το τραπέζι.
Γι’ αυτό κρούω τον κώδωνα. Αν ο δικτάτορας με κοινοβουλευτικό μανδύα έχει πράγματι να λύσει κάτι από τα παραπάνω, με το καλό να μας έρθει. Αν όχι, ας καθίσει στο παλάτι του.
Εάν όχι, δεν υπάρχει κανένας λόγος να πατήσει το πόδι του στην Αθήνα και τη Θράκη. Διότι να είστε βέβαιοι ότι οι προκλήσεις θα συνεχιστούν και επί ελληνικού εδάφους, ενώ το προξενείο και οι πράκτορές του θα πάρουν πάλι τα πάνω τους, καταπιέζοντας τη μειονότητα, που διαφωνεί με τους εξτρεμισμούς τους.
Γι’ αυτό επαναλαμβάνω. Χίλιες φορές να συναντιόμαστε σε ουδέτερο έδαφος για πολλά χρόνια με τον Ερντογάν και τους ομοίους του από το να του ανοίξουμε τις πόρτες και τα παράθυρα ενώ παραμένει αμετανόητος και ανυποχώρητος ακόμη και στα ελάχιστα.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια