 |
Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
|
Σε τέτοιο σημείο που, ευλόγως, διερωτώμεθα αν τυχόν βρισκόμαστε ενώπιον μιας ιστορικής επανάληψης. Και ο Κώστας Σημίτης κράτησε το στόμα του ερμητικά κλειστό μετά την επίσκεψή του στον Λευκό Οίκο, επί προεδρίας Μπιλ Κλίντον, μέχρι να έρθει στο φως της δημοσιότητας από το περιοδικό «Nemecis» της Λιάνας Κανέλλη το περίφημο non paper που κατέγραφε τι ακριβώς είχε συμφωνηθεί μεταξύ τους: Συμφωνία της Μαδρίτης, με την οποία αναγνωρίζαμε νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο, δέσμευση ότι δεν θα πατήσουμε ποτέ ξανά το πόδι μας στα Iμια, παραπομπή των εκκρεμών θεμάτων, έπειτα από διάλογο, στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
Το σχέδιο αυτό υλοποιήθηκε μέχρι κεραίας (Συμφωνία Ελσίνκι), έως ότου το σταματήσει η κυβέρνηση Καραμανλή διά του τότε υπουργού Εξωτερικών Πέτρου Μολυβιάτη.
Κάπως έτσι μοιάζουν τα πράγματα και τώρα. Ο κ. Τσίπρας γύρισε από τις ΗΠΑ και επισήμως δεν θέλησε να ενημερώσει κανέναν, ούτε καν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας - ανεπισήμως δεν γνωρίζω τι γίνεται. Πήγε μόνο στη Βουλή για να απαντήσει σε ερώτηση του προέδρου του Ποταμιού Σταύρου Θεοδωράκη και από την απάντησή του περισσότερες απορίες δημιουργήθηκαν παρά λύθηκαν. Για παράδειγμα, ισχυρίστηκε ο Θεοδωράκης ότι τον Νοέμβριο του 2018 θα ανανεωθεί η συμφωνία για τη βάση της Σούδας για πέντε χρόνια.
Οταν έλαβε τον λόγο ο πρωθυπουργός δεν διέψευσε την πληροφορία, απλώς συνέδεσε την προοπτική αυτήν με τον ελλιμενισμό του Στόλου -που βρίσκεται σήμερα στη Σαλαμίνα- στη Σούδα. Κάτι περισσότερο επ’ αυτού; Κατόπιν, στο πλαίσιο του ολοκληρωμένου προγράμματος ανασυγκρότησης του Στρατεύματος, ο κ. Τσίπρας έκανε λόγο και για άλλες «στοχευμένες αγορές». Από ευρωπαϊκές χώρες; Από αλλού;
Πλην του πρωθυπουργού, μίλησε -προς τιμήν του- στα ΜΜΕ και ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς. Αλλά και από τη δική του τοποθέτηση προκύπτει πλήθος αποριών. Πρώτον, διότι η Ελλάς δείχνει επισπεύδουσα πρώτη φορά και για το όνομα των Σκοπίων και για τα θέματά της με την Αλβανία (συμφωνία-πακέτο) και για τα ελληνοτουρκικά (εντατικός διάλογος με την Τουρκία για το εύρος του εναέριου χώρου). Τι ετοιμάζεται, λοιπόν; Οταν η κυβέρνηση λέει ότι θέλει να καταγραφούν πλήρως οι ελληνικές θέσεις για τις παραβιάσεις στο πλαίσιο του ελληνοτουρκικού διαλόγου, ώστε να μην πάθουμε ό,τι πάθαμε με την ήττα στο Δικαστήριο της Χάγης για το Σκοπιανό, να συμπεράνουμε ότι αρχίζει προετοιμασία για παραπομπή των ελληνοτουρκικών διαφορών στο Δικαστήριο της Χάγης ή του Αμβούργου;
Οταν, επίσης, ο υπουργός Εξωτερικών αναφέρεται «σε νέα δομή ασφάλειας στη νοτιοανατολική Μεσόγειο», εννοεί σύμφωνο μη επίθεσης και φιλίας μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας; Και, αν ναι, με ποιο περιεχόμενο; Και, όταν εκπέμπουμε άγχος για να κλείσουν οι εκκρεμότητές μας στα δυτικά Βαλκάνια με τα Σκόπια άρον άρον μέχρι τον Ιούνιο του 2018 και με την Αλβανία μέσα στον Νοέμβριο του 2017, γιατί το κάνουμε; Κανείς άλλος στην Ευρώπη δεν βιάζεται, πλην ημών... Είναι δική μας επιθυμία μόνο ή και άλλων;
Καταλήγω: Αν το νέο δόγμα της χώρας είναι «παραχωρούμε στα εθνικά με αντάλλαγμα στα οικονομικά» (χρέος, φυγή ΔΝΤ, καθαρή έξοδος στις αγορές, άρση επιτροπείας), ο ελληνικός λαός οφείλει να γνωρίζει. Και, αν συμφωνεί, με γεια του, με χαρά του.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια