Τέτοια αξιολόγηση – «φυσέκι» δεν έχει ξαναγίνει. Μια εβδομάδα ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε, είναι κάτι μοναδικό με την τρόικα. Δεν θυμόμαστε άλλη φορά στα επτά χρόνια μνημονίων οι πιστωτές να χτυπούν τόσο φιλικά την πλάτη σε ελληνική κυβέρνηση και να σφυρίζουν αδιάφορα που 8 στα 10 προαπαιτούμενα δεν έχουν εκπληρωθεί και ο προϋπολογισμός έχει υστέρηση εσόδων σχεδόν 1 δισ. ευρώ από άμεσους φόρους…
Στο παρελθόν τέτοιες αστοχίες τιμωρούνταν παραδειγματικά από τις «ομάδες κρούσης» του Schaeuble και του Thomsen. Ήταν τέτοια η πίεση που μέσα σε λίγες ώρες άδειαζαν σειρές εδράνων στη Βουλή από διαμαρτυρόμενους βουλευτές οι οποίοι αναζητούσαν στέγη στον λαϊκισμό και στα αυτοσχέδια ειδικά δικαστήρια των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ.
Αυτή τη φορά κάτι άλλο σοβαρότερο συμβαίνει. Η εικόνα είναι πως υπάρχει πλέον μια «ομερτά» των δανειστών προς τον Αλέξη. Μια υπόγεια συμφωνία μεταξύ του ΔΝΤ, της ευρωζώνης και της κυβέρνησης Τσίπρα, να κατέβει ο πήχης τόσο χαμηλά ώστε να περάσουν όλοι από πάνω χωρίς να εκτεθεί κανείς.
Τα μέχρι τώρα δεδομένα δείχνουν ότι οδεύουμε σε μια «ψεύτικη» αξιολόγηση, που ακόμη κι αν καθυστερήσει μέχρι το τέλος του πρώτου τριμήνου 2018, θα έχει επιτύχει τον σκοπό της. Να παραδώσει την Ελλάδα τυπικά «καθαρή» στις αγορές βγάζοντας το βάρος από τις πλάτες των ευρωπαίων και του ΔΝΤ, αλλά χωρίς να έχουν αντιμετωπιστεί τα δομικά προβλήματα της οικονομίας μας. Το γεγονός ότι το κόστος δανεισμού παραμένει απαγορευτικό (στο 5,5%,) είναι μια σαφέστατη ένδειξη πως οι αγορές δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη ούτε στα ψεύτικα πρωτογενή πλεονάσματα που παρουσιάζει η κυβέρνηση για να μοιράζει «κοινωνικό μέρισμα», ούτε σε όσα έχουν συμφωνήσει το ΔΝΤ και η τρόικα με την ελληνική κυβέρνηση.
Παρότι ο Wolfgang Schaeuble επιβεβαίωσε πως δεν πρόκειται να υπάρξει καμία απόφαση για αναδιάρθρωση του χρέους, εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα συνολικό deal που εξυπηρετεί όλες τις πλευρές. Μια συμφωνία που δίνει το χρόνο στον Τσίπρα να χτίσει το αφήγημα του για να πάει σε εκλογές το αργότερο ως Φθινόπωρο του 2018, και στη ευρωζώνη να κρύψει το ελληνικό πρόβλημα κάτω από το χαλί.
Το ερώτημα είναι γιατί και μέχρι πότε θα συμβαίνει αυτό. Ταυτίζεται πλέον τόσο πολύ ο Τσίπρας με την τρόικα ώστε οι δανειστές να κάνουν τα στραβά μάτια; Υπάρχει πλέον τέτοια βεβαιότητα πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ είναι σε τέτοιο βαθμό «αφοσιωμένη» ώστε κανείς να μην ανησυχεί ότι θα δημιουργήσει προβλήματα μέχρι να τελειώσει το μνημόνιο; Η κανείς δεν ενδιαφέρεται πλέον για το τι θα κάνει η Ελλάδα από εδώ και πέρα από τη στιγμή που ο στόχος είναι να μπει η Ελλάδα σε καραντίνα για να μην «ακούγεται»;
Αν πρέπει να αναζητήσουμε απαντήσεις, θα τις βρούμε στο γεγονός ότι με τα δημοσιονομικά μέτρα που ψήφισε το 2016 η κυβέρνηση Τσίπρα ως 4ο μνημόνιο, έδεσε τη χώρα χειροπόδαρα για μια πενταετία. Η τρόικα έχασε το νόημα της ύπαρξής της από τη στιγμή που η κυβέρνηση συμφώνησε σε πρωτογενή πλεονάσματα 7 δισ. ευρώ το χρόνο , και ψηφίστηκαν προκαταβολικά οι μειώσεις των συντάξεων, οι περικοπές στο κοινωνικό κράτος και οι αυξήσεις των φόρων ως το 2022. Τα πρωτογενή πλεονάσματα έχουν κλειδώσει με όλους τους πιθανούς τρόπους.
Οι αξιολογήσεις που απομένουν ως τη λήξη του τρίτου μνημονίου έχουν έναν και μόνο λόγο: όχι να προωθήσουν απαραίτητες μεταρρυθμίσεις ή να επιδράσουν ως καταλύτες για να αλλάξει πορεία η χώρα, αλλά να λειτουργήσουν ως τροφοδότες λογαριασμοί της «εξόδου» από το πρόγραμμα. Αυτό απαιτεί την εκταμίευση τουλάχιστον 10 – 15 δισ. ευρώ για τη δημιουργία «αποθεματικού ασφαλείας» ενόψει των λήξεων του χρέους το 2019, πλέον της συμφωνίας για κάποια προληπτική πιστωτική γραμμή που θα είναι η εγγύηση απέναντι στους ιδιώτες επενδυτές να μας δανείσουν.
Από τούδε και στο εξής η τρόικα μπορεί σε κάποια μορφή της να συνεχίσει να παίζει το ρόλο του επόπτη, αλλά ούτε η ευρωζώνη, ούτε το ΔΝΤ έχουν σοβαρούς λόγους να κάνουν τους κακούς της ιστορίας, από τη στιγμή που τα συμφέροντά τους έχουν διασφαλιστεί.
Οι πιστωτές μας ενδιαφέρονται μόνο για τα λεφτά τους και όχι για το πώς θα τα μεταφέρει η δική μας κυβέρνηση στους δικούς τους εθνικούς λογαριασμούς. Για τα επόμενα χρόνια επελέγη συνειδητά η υπερφορολόγηση σε βάρος της ανάπτυξης με τον ορατό κίνδυνο η χώρα να γονατίσει.
Η ανάκαμψη της οικονομίας, οι μεταρρυθμίσεις και η αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου για να δημιουργηθούν αυτοί οι πόροι, είναι πλέον αντικείμενο της επόμενης κυβέρνησης.
Η σημερινή έχει αποτύχει και το μόνο στο οποίο ελπίζει είναι ότι το deal με τους δανειστές θα της εξασφαλίσει το χρόνο που χρειάζεται για να μην καταρρεύσει.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια