Οι νέες ισορροπίες με τους ευρωσκεπτικιστές Φιλελευθέρους και τους απρόβλεπτους Πρασίνους οδηγούν ολοταχώς σε νευρική κρίση
 |
Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
|
Η επιχείρηση… ξεπαρκαρίσματος του εμμονικού Σόιμπλε από το υπουργείο Οικονομικών, πέραν του ότι θα έχει… παράπλευρες απώλειες, γιατί ένας τέτοιος τύπος δεν βγαίνει εύκολα στη «σύνταξη», δεν λύνει το πρόβλημα, αντιθέτως το επιτείνει. Η Μέρκελ θα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να κρατήσει κάτω από τη δική της επιρροή τα ηνία της οικονομικής στρατηγικής, καθώς από αυτήν εξαρτάται η συνέχιση της διαδικασίας εδραίωσης μιας ασφυκτικά γερμανοκρατούμενης οικονομικής ένωσης, με τη σημερινή κοινοτική νομενκλατούρα σφουγγοκωλάριων του Βερολίνου.
Προς αυτή την κατεύθυνση, επομένως, θα επιχειρήσει να επιβάλει «στα γρήγορα» ένα πρόσωπο δικής της επιρροής, που να «αρέσει» στο πανίσχυρο βιομηχανικό κατεστημένο και να συνεχίσει απερίσπαστα τη «σχολή Σόιμπλε». Eξ ου και οι διαρροές για μία προσωρινή λύση, όπως αυτή του πληθωρικού προσωπάρχη της Πέτερ Αλμάγιερ, που βέβαια θεωρείται… ανέκδοτο ολίγων εβδομάδων. Ο νέος μόνιμος υπουργός θα μπορούσε να είναι ένα διακεκριμένο στέλεχος των Χριστιανοδημοκρατών, όπως η ιδιαίτερα προβεβλημένη έως σήμερα υπουργός Αμυνας Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, ή ένας «τεχνοκράτης» υψηλής αποδοχής, όπως ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων Βέρνερ Χόγιερ, γνωστός για τη σκληρή προώθηση γερμανικών οικονομικών συμφερόντων μέσα από «αλά καρτ» δανειοδοτήσεις.
Το πρόβλημα είναι ότι οι «αναστηθέντες» Ελεύθεροι Δημοκράτες πριμοδοτήθηκαν από το εκλογικό σώμα, ακριβώς για να βάλουν φρένο σε αυτήν τη διαδικασία «ευρω-ενοποίησης» που προωθεί το δίδυμο Μέρκελ - Σόιμπλε: Τα σαλιαρίσματα με τον Μακρόν, τις ίντριγκες στα ανώτατα κλιμάκια της Κομισιόν και, φυσικά, την επιδότηση των οικονομικά ασθενέστερων της ευρωζώνης με τοκογλυφικά μεν, αλλά εξόχως επισφαλή κατά την αντίληψή τους δάνεια. Είναι απορίας άξιον πώς το νέο γκανιάν των Φιλελευθέρων, ο υπερφιλόδοξος Κρίστιαν Λίντνερ, που σε ηλικία 38 ετών βλέπει το πολιτικό άστρο του να μεσουρανεί, θα κλοτσήσει την ευκαιρία, εκτός από αντικαγκελάριος, να γίνει και νέος «τσάρος» της γερμανικής οικονομίας. Ακόμη και αν ο ίδιος αποποιηθεί το συγκεκριμένο υπουργικό αξίωμα, στο πλαίσιο ενός συμβιβασμού, είναι βέβαιον ότι θα θελήσει να επιβάλει ένα πρόσωπο της δικής του αποκλειστικής επιλογής, όπως, για παράδειγμα, τον βετεράνο αντιπρόεδρο του FDP Βόλφγκανγκ Κουμπίτσκι ή τον 47χρονο επικεφαλής της επιτροπής οικονομικών του κόμματος και πρώην υπουργό Εμπορίου στο κρατίδιο της Ρηνανίας Βόλκερ Βίσιγκ.
Οι τύποι αυτοί, όμως, διακατέχονται από μία εντελώς διαφορετική νοοτροπία σε σχέση με αυτήν της κυρίας Μέρκελ, σε μία μεγάλη γκάμα θεμάτων που ξεκινούν από την ευρωπαϊκή ενοποίηση και καταλήγουν στη διαχείριση του Μεταναστευτικού. Αν τελικά το υπουργείο Οικονομικών καταλήξει στους Ελεύθερους Δημοκράτες, κρύος ιδρώτας θα λούσει πολλούς στην ευρωζώνη. Και όχι μόνο τους «τεμπέληδες» Νότιους, αλλά πρώτο και καλύτερο τον Μακρόν, που πίστεψε ότι είχε βρει «κανάλι συνεννόησης» με τους Γερμανούς. Και, φυσικά, όλον αυτόν τον στρατό των χαραμοφάηδων στις Βρυξέλλες, που σήμερα ορκίζονται στο Βερολίνο για να εισπράττουν τους παχυλούς μισθούς τους, παριστάνοντας τα μαντρόσκυλα του Σόιμπλε.
Ολόκληρο το ευρωσύστημα και η παγκόσμια τραπεζική διαπλοκή θα δώσουν μάχη για να παραμείνει το τιμόνι της γερμανικής οικονομίας στην επιρροή της Μέρκελ, αλλά αυτό δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Γιατί οι καραμπόλες δεν σταματούν εδώ. Η καγκελάριος πρέπει να «τακτοποιήσει» και το ασκέρι των «Πρασίνων», που σε ό,τι αφορά τη μελλοντική ευρωπαϊκή προοπτική βρίσκονται σε μια κατάσταση… τρεις λαλούν και δυο χορεύουν.
Οι Γερμανοί οικολόγοι θα θελήσουν να διεκδικήσουν χαρτοφυλάκια στον τομέα της ενέργειας και της βιομηχανικής ανάπτυξης, αλλά η προοπτική αυτή δημιουργεί τεράστιο πονοκέφαλο στους Χριστιανοκοινωνιστές της Βαυαρίας, που εξαρτώνται άμεσα από τις μεγάλες αυτοκινητοβιομηχανίες της περιοχής. Φανταστείτε οι ισχυρότεροι αυτοκινητοπαραγωγοί της Ευρώπης να πρέπει να συμβιβαστούν με τις ιδέες των «Πρασίνων» για απαγόρευση του ντίζελ και άλλες μοδάτες οικολογικές μπαρούφες. Είναι βέβαιον ότι θα υπάρξει γενικευμένη νευρική κρίση.
Η Μέρκελ δεν έχει άλλον τρόπο για να αποφύγει τον «πράσινο» πονοκέφαλο παρά μόνο να εκχωρήσει το υπουργείο Εξωτερικών. Και ξέρετε ποιος είναι επικρατέστερος να το αναλάβει; Ο κουρδικής καταγωγής Γερμανότουρκος Τζεμ Οζντεμίρ. Φανταστείτε, λοιπόν, κυβέρνηση με ευρωσκεπτικιστή υπουργό Οικονομικών, διάφορους «πράσινους» μαϊντανούς και μουσουλμάνο στο τιμόνι της γερμανικής διπλωματίας! Κανονικό τζαμαϊκανό… τσίρκο. Ε, ρε γλέντια…
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια