Κεντρικό σημείο της όλης συζήτησης είναι η μετεξέλιξη του ESM.
Η Γερμανία όμως (και προφανώς και ο υπόλοιπος Βορράς) θέλει να
μετατρέψει τον ESM σε ένα σκληρό ευρωπαϊκό ΔΝΤ, το οποίο θα είναι ανεξάρτητο από όλα τα ευρωπαϊκά όργανα, δεν θα ελέγχεται ούτε από την Κομισιόν και το Ευρωκοινοβούλιο και θα είναι πάνω από αυτά (ελεγχόμενο φυσικά μόνο από τη γερμανική κυβέρνηση).
Θέλει επίσης ο ESM να περιλαμβάνει έναν μηχανισμό αυτόματης αναδιάρθρωσης δημόσιου χρέους από τα ομόλογα. Με τον τρόπο αυτό, η Γερμανία στοχεύει, αφενός να φοβίζει τον υποψήφιο επενδυτή από το να αγοράσει ομόλογα αδύναμων οικονομικά κρατών, γιατί ενδέχεται να υποστεί αυτόματη αναδιάρθρωση χρέους, αφετέρου θέλει να φοβίζει τα αδύναμα κράτη, από να δανείζονται χωρίς υγιείς δημοσιονομικές προϋποθέσεις, γιατί θα υποστούν τον εξευτελισμό του χρεοκοπημένου.
Αντίθετα τα κράτη του Νότου θέλουν να μετατρέψουν τον ESM σε ένα ευρωπαϊκό ταμείο στήριξης. Πιστεύουν ότι με τα 700 δισ. ευρώ που έχει, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως εγγύηση για Τραπεζική Ένωση, για σταθεροποίηση του μηχανισμού εκκαθάρισης χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, αλλά και ως στήριξη στο μελλοντικό ευρωπαϊκό ταμείο εγγύησης των καταθέσεων. Ταυτόχρονα τα κράτη του Νότου με μπροστάρη τη Γαλλία, θέλουν ξεχωριστό ευρωπαϊκό προϋπολογισμό και εσωτερική ανακατανομή του δημοσίου χρέους στην Ευρωζώνη, κάτι που ούτε καν δέχεται να ακούσει η Γερμανία.
Για όσους ελπίζουν ότι υπάρχει περίπτωση να διαλυθεί η Ευρωζώνη, μέσα από τις πιο πάνω διαφωνίες, καλύτερα να το ξεχάσουν. Όλες οι πιο πάνω προτάσεις εκατέρωθεν, αλλά και πολλές άλλες πίσω από αυτές, είναι ένα πολιτικό παιχνίδι, ώστε στο τέλος να βρεθεί μια μέση λύση ισορροπίας. Πάντα όμως εξυπηρετώντας τα συμφέροντα της Γερμανίας. Μόνο αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια