Τα κατορθώματα των Κουρουμπλή και Καμμένου έχουν βάλει την κυβέρνηση σε πολύ σοβαρές περιπέτειες και μάλιστα σε μια περίοδο που η διαχειριστική ανεπάρκεια του Μαξίμου προοιωνίζεται δύσκολες ώρες για τη χώρα ενόψει της 3ης αξιολόγησης και της πανηγυρικής δικαίωσης του δόγματος Schaeuble στις γερμανικές εκλογές.
Το γεγονός ότι ο Αλέξης Τσίπρας βρέθηκε χθες στη Βουλή για να υπερασπιστεί τους δύο εκτεθειμένους υπουργούς του και να ταυτιστεί μαζί τους, δείχνει ότι ο Πρωθυπουργός είναι αποφασισμένος να τραβήξει μαζί τους μέχρι το τέλος, όποιο κι αν είναι αυτό. Οποιαδήποτε άλλη επιλογή και ειδικά η μη υποστήριξη ή ο ανασχηματισμός τους, θα ισοδυναμούσε με την κίνηση που θα ράγιζε το γυαλί και θα αποσταθεροποιούσε τόσο την κυβέρνηση όσο και τον ίδιο των Πρωθυπουργό ο οποίος δείχνει να εγκλωβίζεται όλο και περισσότερο στις επιλογές του.
Είναι πλέον αντιληπτό πως η δημόσια παρουσία και οι ενέργειες των δύο υπουργών της κυβέρνησης εξελίσσονται σε όνειδος για την κυβέρνηση της «Αριστεράς. Το γεγονός, όμως, ότι ο Αλέξης Τσίπρας χρεώνεται αμφότερους τον Καμμένο και τον Κουρουμπλή ως προσωπικές επιλογές του ώστε το ταξίδι του στην εξουσία να πατά στις δύο βάρκες της εθνολαϊκιστικής Δεξιάς και του «παλιού ΠΑΣΟΚ», διευκολύνει και τους συντρόφους του ΣΥΡΙΖΑ να κλείνουν τα μάτια και τη μύτη τους σε όσα συμβαίνουν.
Όσο βλέπουν ότι η φθορά τρέχει ταχύτερα από την προσδοκία της όποιας μικρής επιτυχίας, η ανεκτικότητα απέναντι στα κατορθώματα του Πάνου Καμμένου και στην ανεπάρκεια του Δ. Κουρουμπλή, περιορίζεται και οι διαμαρτυρίες πυκνώνουν για τον ολισθηρό δρόμο στον οποίο συλλήβδην τους οδηγεί ο εγκλωβισμός του Μαξίμου.
Αλλά όλα αυτά γίνονται με τρόπο τόσο ελεγχόμενο, όσο προσεκτικά κρύβει κανείς τα σκουπίδια κάτω από το χαλί του σαλονιού.
Υπό κανονικές συνθήκες τα ζεϊμπέκικα του Κουρουμπλή με τους εφοπλιστές και οι ευθύνες του στην κρίση με το ναυάγιο στο Σαρωνικό, η επίδειξη πλούτου από τον «πένητα» Πάνο Καμμένο και η εμπλοκή του στην υπόθεση με τον ισοβίτη Γιαννουσάκη, θα έπρεπε να είχαν ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων από τους υπερασπιστές του «ηθικού πλεονεκτήματος» στον ΣΥΡΙΖΑ.
Βλέποντας, όμως, τον Αλέξη Τσίπρα χθες στη Βουλή να υπερασπίζεται με πάθος τους υπουργούς του, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να διακρίνει κανείς προς ποια κατεύθυνση θα λειτουργήσουν τελικά τα αντανακλαστικά επιβίωσης του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης συνολικά.
Για την ώρα επικρατεί και μεγεθύνεται ο πολιτικός κυνισμός και η συνειδητή ισοπέδωση των αξιών και των ιδεολογιών μπροστά στον κίνδυνο να δυσαρεστηθούν οι δανεικοί συνοδοιπόροι περισσότερο από όσο επιτρέπουν οι αντοχές της κυβερνητικής συνοχής.
Ο φόβος της πρόωρης διάσπασης του κυβερνητικού συνεταιρισμού ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ από ένα «ατύχημα», ή της ανεξαρτητοποίησης κάποιου βουλευτή που μετοίκησε από το ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο φυλάει τα έρμα, αλλά παραμορφώνει την πραγματικότητα τόσο ώστε να μετατρέπει την εσωτερική δυσφορία που πράγματι εκδηλώνεται εντός της κυβέρνησης, σε λυσσώδη δημόσια υποστήριξη.
Η αντιστροφή της πραγματικότητας ώστε το «ηθικό πλεονέκτημα» να αναβαπτίζεται και να μεταφράζεται στη γλώσσα που επιθυμεί η κυβέρνηση, ήταν εμφανής χθες στη Βουλή με πρωτοστάτη τον Πρωθυπουργό ο οποίος παρέσχε πλήρη κάλυψη τόσο στον συγκυβερνήτη του για την αδικαιολόγητη εμπλοκή του στην υπόθεση με το ναρκόπλοιο, όσο και στον υπουργό Ναυτιλίας για τους χειρισμούς του.
Η κυβέρνηση έχει αποκτήσει πολύ σοβαρά προβλήματα όλο αυτό το διάστημα, αλλά είναι εγκλωβισμένη και εξ αυτού του λόγου αποφασισμένη να μην επιτρέψει καμία ρωγμή να απειλήσει τη μακροημέρευσή της στην εξουσία. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι η φθορά της θα είναι ακόμη πιο οδυνηρή στη συνέχεια.
Τον Πρωθυπουργό μπορεί να τον «κρατούν» κάποιοι υπουργοί σαν τον Καμμένο ή τον Κουρουμπλή, αλλά ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να ελέγχει με τη σειρά του το κόμμα όσο το διατηρεί στην εξουσία. Και αυτό από μόνο του δικαιολογεί τα πάντα.
Οι συνθήκες που διαμορφώνονται μετά το αποτέλεσμα των γερμανικών εκλογών μπορεί να είναι χειρότερες για τη χώρα, είναι όμως ευνοϊκές για την εδραίωση της εσωκομματικής κυριαρχίας του Αλέξη Τσίπρα.
Η αυστηροποίηση της στάσης των δανειστών προς την Ελλάδα (χρέος, μεταρρυθμίσεις, προαπαιτούμενα, νέα μέτρα κλπ) ανοίγει στον κ. Τσίπρα δύο δρόμους: του επιτρέπει είτε να ξαναπαίξει κάποια στιγμή το σκληρό χαρτί της σύγκρουσης με τον Schaeuble αν δει ότι οδηγείται σε αδιέξοδο, είτε αντίθετα να δικαιολογήσει τον επόμενο μεγάλο συμβιβασμό με το Βερολίνο. Και να το κάνει με τέτοιο τρόπο ώστε ουσιαστικά να αποδυναμώσει την εσωτερική αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ, εξουστερώνοντας -όσο ακόμη είναι Πρωθυπουργός- κάθε αντίθετη φωνή.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια