Η επόμενη μέρα για το Κουρδιστάν - Ο λαός είναι έτοιμος (αν χρειαστεί) να πληρώσει το τίμημα

Γράφει ο Σάββας Καλεντερίδης

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι όσα συμβαίνουν στον ιστορικό χώρο της Μεσοποταμίας (όπως ονόμασαν οι Έλληνες την περιοχή που περικλείεται από τον ρου του Τίγρη και του Ευφράτη), συγκεκριμένα στο Ιράκ, στη Συρία και την Τουρκία,
που κατέχουν τμήματα της Μεσοποταμίας, είναι οι πιο σημαντικές εξελίξεις από τότε που ορίστηκαν τα σύνορα στην περιοχή, μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τη Συνθήκη της Λωζάννης και τη Συνθήκη της Άγκυρας (1926).

Εκείνη την περίοδο που καθορίζονταν τα κράτη και τα σύνορά τους δύο έθνη έμειναν στο περιθώριο, το αρμενικό και το κουρδικό. Οι Αρμένιοι «εκκαθαρίστηκαν» από την Ανατολία, με τη Γενοκτονία, ενώ οι Κούρδοι καταδικάστηκαν να μείνουν στην ουσία υπόδουλοι σε τέσσερα κράτη, στο Ιράν, το Ιράκ, στη Συρία και την Τουρκία.

Τα κράτη αυτά, αν και πολυεθνικά, αυτά τα εκατό χρόνια λειτούργησαν ως εθνικά κράτη, ακολουθώντας πολιτικές αφομοίωσης και πολιτιστικής γενοκτονίας στους Κούρδους, ενώ στο Ιράκ έγινε και φυσική γενοκτονία, με τη δολοφονία δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων, έπειτα από επίθεση με χημικά στην περιοχή της Χαλέπτσε (1988).

Το καθεστώς που ορίστηκε πριν από έναν αιώνα και τα σύνορα της περιοχής αρχίζουν να τίθενται εν αμφιβόλω μετά την εισβολή του Σαντάμ Χουσεΐν στο Κουβέιτ, το 1990, και την επακολουθήσασα επιχείρηση «Καταιγίδα της Ερήμου», με την οποία μπήκε ο πρώτος θεμέλιος λίθος για τη δημιουργία ενός αυτόνομου κουρδικού κράτους σε Βόρειο Ιράκ, Νότιο Κουρδιστάν, το οποίο αναγνωρίστηκε επίσημα με το Σύνταγμα του 2005.

Έπειτα από δώδεκα χρόνια συνύπαρξης Κούρδων και Αράβων, σιιτών και σουνιτών, ο πρόεδρος της Αυτόνομης Διοίκησης του Κουρδιστάν, Μεσούτ Μπαρζανί, αποφάσισε να προχωρήσει σε δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία του Κουρδιστάν, παραθέτοντας ένα προς ένα τα προβλήματα και τις αδικίες που υπέστησαν οι Κούρδοι αυτά τα χρόνια από την κυβέρνηση της Βαγδάτης, η οποία συνέχισε τα λάθη του παρελθόντος και δεν τους αναγνώρισε ως συνιδιοκτήτες του κράτους, αλλά ως υποτακτικούς της σιιτικής πλειοψηφίας.

Μπορεί κάποιος να εκφράσει την άποψή του και να ασκήσει κριτική στον Μπαρζανί για την απόφασή του αυτή, πάντως πρέπει να σημειώσουμε ότι δεν του άφησαν πολλά περιθώρια οι κυβερνώντες στη Βαγδάτη για άλλες επιλογές. Όπως διαμορφώθηκε η κατάσταση, για τον Μπαρζανί ήταν η στιγμή που έπρεπε να πει «ή τώρα ή ποτέ»!

Τελικά, το δημοψήφισμα έγινε με απόλυτη τάξη και χωρίς κανένα παρατράγουδο, παρά τις απίστευτες πιέσεις και τις απειλές πολέμου που δέχτηκε από το Ιράκ, το Ιράν και την Τουρκία και τις πιέσεις για αναβολή από τις μεγάλες δυνάμεις, με πρώτες τις ΗΠΑ και την Αγγλία.
Οι πολίτες, που συμμετείχαν σε ποσοστό 72%, αποφάσισαν σε ποσοστό 93% ότι επιθυμούν την ανεξαρτησία, παρότι ήταν γνωστό σε όλους ότι είναι εξαιρετικά πιθανόν να κληθούν να πληρώσουν σοβαρό τίμημα για την απόφασή τους αυτή. Ίσα ίσα, όπως μας πληροφορούν παράγοντες και απλοί πολίτες από την περιοχή, οι απειλές συσπείρωσαν τον κόσμο, ο οποίος φαίνεται αποφασισμένος να αντισταθεί και να αντιμετωπίσει τα σκληρά μέτρα ή ακόμα και την ένοπλη επέμβαση της Βαγδάτης, της Άγκυρας και της Τεχεράνης.

Όσον αφορά τα τιμωρητικά μέτρα που συζητιούνται από το «τρίγωνο του διαβόλου», όπως αποκαλούν οι Κούρδοι την Τουρκία, το Ιράν και το Ιράκ, αυτά -σε πρώτη φάση- αφορούν σταδιακό οικονομικό και εμπορικό αποκλεισμό, με στόχο τον οικονομικό στραγγαλισμό του Κουρδιστάν και τη δημιουργία κύματος λαϊκής δυσαρέσκειας εναντίον του Μπαρζανί για να μην προχωρήσει στα επόμενα βήματα, που είναι η ανακήρυξη της ανεξαρτησίας, οι αναγνωρίσεις από διάφορα κράτη και η κατάθεση αιτήματος στον ΟΗΕ να γίνει πλήρες μέλος.

Αν αποφασίσουν αυτές οι χώρες να εφαρμόσουν αποκλεισμό, τότε δεν υπάρχει άλλος δρόμος επικοινωνίας με τον έξω κόσμο, παρά μόνο το άνοιγμα των συνόρων με τη Ροζάβα, την ντε φάκτο αυτοδιοικούμενη περιοχή της Βόρειας Συρίας, που κατοικείται στην πλειονότητά της από Κούρδους, η οποία όμως κι αυτή δεν έχει δυνατότητα αυτόνομης επικοινωνίας με τον έξω κόσμο.

Θα λέγαμε, λοιπόν, ότι τώρα αρχίζουν τα δύσκολα και ότι ασφαλώς ο Μπαρζανί, προερχόμενος από οικογένεια με πλούσια αγωνιστική και πολιτική παράδοση και ο ίδιος «βουτηγμένος» στην πολιτική επί μισό και πλέον αιώνα, υπολόγισε και τις αντιδράσεις και τα επόμενα βήματα. Επίσης, είναι σίγουρο ότι έχει εξασφαλισμένες αναγνωρίσεις από 20-30 κράτη.

Ομως, σε κάθε περίπτωση, ανεξάρτητα από τον όποιο σχεδιασμό, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το Κιρκούκ, που ψήφισε κι αυτό για την ανεξαρτησία του Κουρδιστάν, με ποσοστό 80%, ήταν το επίδικο δύο παγκόσμιων πολέμων.

Πηγή Εφημερίδα Δημοκρατία

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.