 |
Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
|
Τόσο μεγάλα είναι τα πλούτη του, μεγαλύτερα και από τις ράβδους χρυσού που μεταφέρονται στο Βερολίνο αυτήν την εποχή.
Στο ισόγειο του μουσείου, όπου φιλοξενείται η έκθεση «εmotions, ένας κόσμος συναισθημάτων», που συνδιοργανώνουν το Μουσείο Ακρόπολης και το Πολιτιστικό Ιδρυμα Ωνάση (παρουσιάστηκε ήδη στη Νέα Υόρκη), οι επισκέπτες είναι πολύ λιγότεροι.
Οσοι όμως έχουν τη φαεινή ιδέα να την επισκεφθούν συνειδητοποιούν ότι αυτό είναι το... μπόνους που τους επιφυλάσσει το μουσείο. Σε αυτήν εκτίθενται 129 αρχαία έργα τέχνης τα οποία δανείστηκε το μουσείο από το Μητροπολιτικό Μουσείο του Λονδίνου (ναι, ένα κλεμμένο αγαλματάκι από τη Μύρινα της Λήμνου, του 1000 π.Χ.), από το Μουσείο του Μονάχου, της Βασιλείας και από τις Εφορείες Αρχαιοτήτων Αθηνών, Ανατολικής Αττικής, Δυτικής Αττικής - Πειραιώς και Νήσων, Κυκλάδων, Βοιωτίας, Ημαθίας, Πέλλας, Ιωαννίνων, Λάρισας, Σάμου - Ικαρίας, το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, το Επιγραφικό και Νομισματικό Μουσείο, το Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, το Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου, το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης και την Ιδιωτική Συλλογή Τσολοζίδη.
Η πρωτοτυπία της έκθεσης συνίσταται στο ότι έχει ομαδοποιήσει τις εκφράσεις των προσώπων που εικονίζονται σε αγάλματα, αγγεία, επιγραφές, νομίσματα, τις έχει κατηγοριοποιήσει και έτσι αναδεικνύει μέσω της έκφρασης τον πλούτο των συναισθημάτων των αρχαίων Ελλήνων: Τη μήνιν (οργή), η οποία είναι το πρώτο συναίσθημα που καταγράφηκε στην ελληνική και την ευρωπαϊκή λογοτεχνία. Την ευγνωμοσύνη. Την απελπισία. Την ανοχή. Την υπομονή. Τον θρήνο. Την εκδίκηση. Τον πόθο. Τον οίστρο. Το μειδίαμα. Το υπομειδίαμα. Την ανδρεία. Τη μανία. Τη μοίρα. Την απόγνωση. Την αναμονή. Τον θρήνο. Την οδύνη. Την απογοήτευση. Το κέφι. Τη θλίψη. Την αυτοθυσία. Την υποταγή. Σε κάποιο τμήμα της έκθεσης εκτίθενται ακόμη και όστρακα από την αρχαία Αθήνα, στα οποία αναγράφονται ονόματα διακεκριμένων πολιτών προτεινόμενων για εξοστρακισμό. Περίοπτη θέση σε αυτά έχει το όνομα του Θεμιστοκλή.
Σε άλλο τμήμα της αναδεικνύεται η αγάπη του Ελληνα για τον ιδιωτικό χώρο του, την εστία του και το δέσιμό του με ανθρώπους και ζώα. Σε μια επιγραφή εικονίζεται μάλιστα Ελλην πρόγονός μας να μεριμνά για την ταφή χοίρου του, ο οποίος θανατώθηκε σε τροχαίο ατύχημα κάτω από τις ρόδες αμάξης. Οση ώρα παρατηρούσα μαγεμένος τις εκφράσεις του Αχιλλέα, του Αίαντα, της Ιφιγένειας, της Μήδειας, του Γανυμήδη, του Αγαμέμνονα, του Δία και τόσων άλλων μια «φαύλη» σκέψη πέρασε από το μυαλό μου: Αλήθεια, ο Herr Σόιμπλε, που προφήτεψε πρόσφατα ότι θα έρθει στο μέλλον η μέρα που θα του στήσουμε και... άγαλμα, τι έκφραση θα ήθελε να έχει το πρόσωπό του σε περίπτωση που υλοποιούσαμε την απρόσμενη επιθυμία του; Εκφραση υπερηφάνειας; Εκφραση ευγνωμοσύνης; Εκφραση κάποιου που χαμογελά σαρδονίως; Εκφραση μανίας; Οδύνης; Απόγνωσης; Οίστρου; Μειδιάματος; Υπομειδιάματος; Κεφιού; Τι άραγε;
Αφού μας παρήγγειλε την επιθυμία του, να τη γνωρίζουμε ολοκληρωμένη! Να τη γνωρίζουμε για να του παραγγείλουμε και εμείς τη δική μας απάντηση. Η αλήθεια είναι ότι ο Herr Σόιμπλε ποτέ δεν θα μπορούσε να γίνει άγαλμα στην πατρίδα μας. Οχι όμως για πολιτικούς λόγους, αν και πολλά από τα αισθήματα των αρχαίων Ελλήνων τού ταιριάζουν. Δεν μπορεί να γίνει άγαλμα στην Ελλάδα για δύο λόγους: Πρώτον, στην Ελλάδα τα αγάλματα έχουν αισθήματα. Εκείνος έχει;
Και, δεύτερον, δεν μπορεί γιατί η κοσμοθεωρία του είναι ξένη προς τον δυτικό ελληνικό πολιτισμό. Εμείς αγαπάμε τις εστίες μας, εκείνος έχει τη μανία να τις βγάλει στο σφυρί.
Εμείς αγαπάμε την ύπαρξη, πέφτουμε, σηκωνόμαστε, συγχωρούμε, ανεχόμαστε, εκείνος τι; Με τι φόντα, λοιπόν, άγαλμα; Το πολύ πολύ να γράφαμε το όνομά του σε κανένα όστρακο. Αν θέλει να γίνει άγαλμα, ας πάει κάπου που είναι σε αρμονία με το περιβάλλον. Εδώ, δεν πρόκειται. Μην ελπίζει.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια