Είναι προφανές ότι η ακροδεξιά στη Δύση κατάφερε να αποκτήσει σημαντική δύναμη, όχι μόνο επειδή άρπαξε την ευκαιρία να παίξει το ρόλο της κεντρικής αντι-συστημικής δύναμης, αλλά και επειδή υπέκλεψε τις βασικές θέσεις της αριστερής ιδεολογίας και τις μετέτρεψε σε εύπεπτα σλόγκαν για τις μάζες.
Οι ηγέτες της ακροδεξιάς συχνά επιτίθενται στους τραπεζίτες και στις πολιτικοοικονομικές ελίτ, ωστόσο, κατευθύνουν τη δύναμη πυρός της ρητορικής τους εναντίον των γνωστών θυμάτων: ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού, όπως οι μετανάστες, για παράδειγμα.
Το γεγονός ότι η ακροδεξιά υπέκλεψε τις θέσεις της αριστεράς και τις ενσωμάτωσε στο δικό της ιδεολογικό πλαίσιο, επέτρεψε στους μηχανισμούς του κατεστημένου να τοποθετήσουν κάτω από την ταμπέλα του 'λαϊκισμού' οτιδήποτε μεταξύ νεο-ναζιστικών μορφωμάτων και εξωκοινοβουλευτικών ακροαριστερών σχηματισμών, εκτός, φυσικά, από τις παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις που υπηρετούν πιστά τον νεοφιλελευθερισμό μέχρι σήμερα. Ωστόσο, αυτή η μεγάλη εμβέλεια διαφορετικών ιδεολογικών αποχρώσεων περιλαμβάνει αναρίθμητες και συχνά αντίπαλες ιδεολογίες.
Ως αποτέλεσμα, οι ηγέτες της αριστεράς στη Δύση αποκαλούνται επίσης 'ριζοσπαστικοί' και 'λαϊκιστές'.
Αυτό το φθηνό κόλπο της εύκολης ομαδοποίησης αποτελεί συνήθης πρακτική του νεοφιλελεύθερου κατεστημένου. Μέσω του 'λαϊκισμού', οποιοσδήποτε αρνείται να συμβιβαστεί με τις επιταγές του κατεστημένου στιγματίζεται ως 'δημαγωγός' και 'μη ρεαλιστής'. Οι τεράστιες ιδεολογικές διαφορές μεταξύ της ακροδεξιάς και της αριστεράς, που είναι άλλωστε και η ουσία της πολιτικής, κρύβονται αστραπιαία κάτω από το χαλί.
Και εδώ υπάρχει μια τεράστια αντίφαση: το κλασικό αφήγημα του κατεστημένου κατηγορεί όλων των ειδών τους 'λαϊκιστές' ως απλοϊκούς που διακατέχονται από κάποιου είδους Μανιχαϊστική λογική, συχνά ως 'μη ρεαλιστές'. Ωστόσο, το ίδιο αυτό αφήγημα κατεδαφίζει με μια πρωτοφανή ελαφρότητα κάθε ιδεολογική διαφορά και τσουβαλιάζει τους πάντες ως 'λαϊκιστές'.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.
Ίσως λιγότερο από δύο δεκαετίες πριν, το ίδιο πολιτικό κατεστημένο που τώρα υπηρετεί πιστά το νεοφιλελεύθερο δόγμα, χρησιμοποιούσε μια καθαρά λαϊκίστικη ρητορική προκειμένου να προσελκύσει ψηφοφόρους. Αυτό ήταν κάτι πολύ κοινό και προφανές που χαρακτήριζε ειδικά στους πολιτικούς που στελέχωναν τους σοσιαλδημοκράτες και τη λαϊκή δεξιά στην Ευρώπη. Ήταν η εποχή της οικονομίας της φούσκας που ακόμη προσέφερε πλαστή ευημερία και του κοινού νομίσματος, που αποτέλεσε τον Δούρειο Ίππο των τραπεζιτών προκειμένου να εξασφαλίσουν την μόνιμη κυριαρχία τους πάνω στα κράτη-έθνη.
Αλλά η μεγάλη φούσκα έσκασε το 2007-08. Οι ελίτ έπρεπε να αλλάξουν τα κοινά αφηγήματα προκειμένου να διατηρήσουν το σημερινό στάτους, στο οποίο οι τραπεζίτες και οι μεγάλες εταιρίες παραμένουν στο απυρόβλητο, έτσι ώστε ο λογαριασμός της κρίσης να πηγαίνει πάντα στα γνωστά θύματα, δηλαδή τους απλούς ανθρώπους. Και ξαφνικά, οι μηχανισμοί του κατεστημένου μεταμόρφωσαν τους παλιούς λαϊκιστές σε 'υπεύθυνους' διαχειριστές των κοινωνιών που 'λένε πάντα την αλήθεια' στο λαό.
Αυτή η εκπληκτική μεταμόρφωση αφορά όχι μόνο τις παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις στο σύνολό τους - οι οποίες ασφαλώς έχουν εμπλουτίσει το πολιτικό τους οπλοστάσιο με νέες προσωπικότητες που βρίσκονται πιο κοντά στον νεοφιλελευθερισμό. Αφορά επίσης και συγκεκριμένους πολιτικούς που μεταμορφώθηκαν, κυριολεκτικά σε μια νύχτα, από 'ανεύθυνοι' και 'μη ρεαλιστές' λαϊκιστές, σε 'υπεύθυνοι πραγματιστές', οι οποίοι δεν προσπαθούν να εξαπατήσουν το εκλογικό σώμα!
Αλλά ούτε και αυτό ήταν αρκετό.
Η ίδια η έννοια του 'λαϊκισμού' έπρεπε να αλλάξει. Οι μηχανισμοί του κατεστημένου έπρεπε να 'μετατοπίσουν' με κάποιο τρόπο ορισμένα βασικά χαρακτηριστικά της, ώστε να τη φέρουν πιο κοντά στα νέα αφηγήματα τα οποία επιχειρούν να πείσουν τις μάζες για την αναγκαιότητα των νέων συνθηκών που θέλουν να επιβάλουν οι ελίτ.
Έτσι, είναι 'μη ρεαλιστικό', για παράδειγμα, να πιστεύει κανείς ότι η παροχή υπηρεσιών υγείας πρέπει να παρέχεται από το κράτος προς όλους τους πολίτες, χωρίς εξαιρέσεις (κάτι το οποίο ήταν αυτονόητο λιγότερο από δυο ή τρεις δεκαετίες πριν). Ο πραγματικός λόγος; Πολύ απλά, επειδή οι πολύ πλούσιοι θέλουν να πληρώνουν όλο και λιγότερους φόρους για να κερδίζουν όλο και περισσότερα. Θεωρείται επίσης 'ανεύθυνο' να υποστηρίζει κάποιος την διατήρηση των προνομίων που παρέχει παραδοσιακά το κράτος στους περισσότερους (δωρεάν παιδεία, υγεία, επιδόματα σε ευάλωτες ομάδες), υπό την πρόφαση της οικονομικής αστάθειας. Φυσικά, το οικονομικό χάος προέρχεται πάντα από το ίδιο αυτό σύστημα που διαδίδει τη νέα αυτή αντίληψη.
Ως αποτέλεσμα όλων αυτών, οι άνθρωποι που προέρχονται από την αριστερά και μιλάν για πολιτικές υπέρ της πλειοψηφίας του λαού, στιγματίζονται από τους μηχανισμούς του κατεστημένου ως 'λαϊκιστές' που επιχειρούν να εξαπατήσουν τις μάζες. Μπαίνουν πάντα στο ίδιο τσουβάλι με τους πολιτικούς της ακροδεξιάς, οι οποίοι έχουν εντελώς διαφορετική ατζέντα και στην ουσία κάνουν τη βρόμικη δουλειά για τις ελίτ. Στην πραγματικότητα, οι πολιτικοί της αριστεράς απλά προσπαθούν να υπερασπιστούν ότι έχει κατακτηθεί σε προηγούμενες περιόδους από τις κοινωνίες με αγώνες και αίμα, ενάντια σ'αυτή τη νέα, βάρβαρη επίθεση του νεοφιλελευθερισμού.
Ο απώτερος στόχος του κατεστημένου είναι απλός: να οδηγήσει το ποίμνιο πίσω στο νεοφιλελεύθερο κέντρο - το οποίο προβάλλεται ως το μοναδικό 'σοβαρό' και 'ρεαλιστικό' πολιτικό καθεστώς για να διαχειριστεί τις κοινωνίες - μακριά από την 'επικίνδυνη' και 'ριζοσπαστική' αριστερά.
Είναι εντυπωσιακό ότι όλα τα παραπάνω ισχύουν (με κάποιες μικρές παραλλαγές ασφαλώς), τόσο για την Ελλάδα, όσο και για τις περισσότερες χώρες της Δύσης. Και αυτό δείχνει ότι στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και της ταχύτατης μετάδοσης της πληροφορίας, όπου οι τεχνικές εξαπάτησης μπορούν να αναπαραχθούν με παρόμοιο τρόπο παντού, οι ελίτ είναι απόλυτα ενωμένες απέναντι στα συμφέροντα των λαών.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια