Όπως γνωρίζετε, η εφημερίδα αυτή και ο ίδιος ο γράφων έχουν πολλάκις αναφερθεί στις τεράστιες ευθύνες των Γερμανών στη διαχείριση της ελληνικής κρίσης αλλά και στις υποχρεώσεις που έχουν ως συνέχεια του ναζιστικού καθεστώτος απέναντι στον ελληνικό λαό.
Οι Γερμανοί, όσο κι αν κωφεύουν, οφείλουν να πληρώσουν τις αποζημιώσεις για όσα έπραξαν οι πρόγονοί τους σε αυτόν τον μαρτυρικό τόπο. Αυτό, όμως, δεν αποτελεί άλλοθι για όσα διέπραξε η Ζωή Κωνσταντοπούλου στο Δίστομο απέναντι στον Γερμανό πρέσβη, που βρέθηκε εκεί για να τιμήσει τη μνήμη των Ελλήνων.
Και το ελληνικό ήθος απαγορεύει να γίνονται σε τέτοιες ιστορικές στιγμές σόου για να κερδηθούν λίγα τηλεοπτικά δευτερόλεπτα ή λίγες αράδες εφημερίδων. Η πρώην πρόεδρος της Βουλής έκανε ιστορικό αλλά κυρίως ηθικό ατόπημα, που όφειλε να το αναγνωρίσει και όχι να συνεχίσει την επίθεση στον Μανώλη Γλέζο· έναν άνθρωπο που, πέρα από τις εκ διαμέτρου αντίθετες ιδεολογικές προσεγγίσεις και θέσεις μας, έχει προσφέρει στον τόπο και στη δημοκρατία. Και μπορεί η κυρία Κωνσταντοπούλου και ο γράφων, αργά ή γρήγορα να χαθούν στη λήθη της Ιστορίας, καθώς η παρουσία μας θα είναι εφήμερη, αλλά ο Μανώλης Γλέζος θα συνεχίζει να ζει και να φωτίζει με την πράξη του απέναντι στους κατακτητές στο διηνεκές της Ιστορίας.
Θα προτείναμε, όσο μας είναι επιτρεπτό, στην πρώην πρόεδρο της Βουλής να σκεφτεί μια κίνηση επανόρθωσης και μια συνάντηση με τον Γλέζο, ώστε να κλείσει ένα μέτωπο που άνοιξε άσκοπα, σε λάθος τόπο, σε λάθος χρόνο και με λάθος πρόσωπα.
Εξάλλου, όλοι δικαιούμαστε κάποια άτυχη στιγμή, όταν κυρίως ασχολούμαστε με τη δημόσια σφαίρα. Και αυτό διότι, ενώ η πρώην πρόεδρος της Βουλής επί της ουσίας είχε δίκιο για όσα είπε για τη συμπεριφορά των «εταίρων» μας, το έχασε στη συνέχεια με τις υπερβολικές και άστοχες δηλώσεις της, με κορωνίδα την άποψη συνεργάτη της ότι «ο Γλέζος άρπαξε και έβαλε με μανία τη σημαία που κατέβασε από την Ακρόπολη πίσω, πάνω στο μνήμα των νεκρών, οδηγώντας τον εκπρόσωπο του κατακτητή από το χέρι». Θα προσθέταμε και κάτι ακόμη: Εάν αποδεχόμαστε τη συλλογιστική της απέναντι στον Γερμανό πρέσβη, που δεν είχε το δικαίωμα να καταθέσει (κατά την κυρία Κωνσταντοπούλου) στεφάνι εξαιτίας όσων έπραξαν οι πρόγονοί του στον τόπο, τότε ο Εμφύλιος δεν θα είχε τελειώσει ποτέ στη χώρα μας. Διότι αρκετοί πρόγονοι αρκετών έχουν γράψει με αδελφικό αίμα αρκετές από τις σελίδες της σύγχρονης Ιστορίας μας.
Αρκετοί έχουν ιστορίες που έφεραν δάκρυα, αίμα και πόνο. Αλλά βρέθηκαν κάποιοι συντηρητικοί πολιτικοί, με πρώτο τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, αλλά και τον Ανδρέα Παπανδρέου στη συνέχεια, που έβαλαν τέλος σε αυτήν την πληγή που παρέμενε ανοιχτή.
Αυτήν, όμως, την κουλτούρα και αυτές τις νοοτροπίες τις πλήρωσε και τις πληρώνει εν μέρει ακόμη ο λαός μας. Ο διχασμός ούτε τότε ούτε και τώρα πρόσφερε τίποτα στον τόπο μας.
Κάποια πράγματα ανήκουν στην Ιστορία, την οποία οφείλουμε να μελετούμε για να διδασκόμαστε και να διορθώνουμε τα όποια λάθη μας, και όχι για να βρίσκουμε χαραμάδες και παράθυρα για να ανάψουμε νέες πυρκαγιές, που θα κάψουν στο διάβα τους ό,τι έχει απομείνει όρθιο γι’ αυτό θεωρούμε λάθος να επιστρέφουν κορόνες διχασμού από οποιονδήποτε. Δεν έχουν να (μας) προσφέρουν τίποτα.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια