Στη σύγχρονη Ελλάδα έχουν προ πολλού χαθεί η λογική, το μέτρο και ο σεβασμός στον συνάνθρωπο. Ειδικά στα χρόνια του Μνημονίου εντάθηκε η νοοτροπία «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα», που μας κυνηγά από... γεννησιμιού μας και μοιάζει να είναι χαραγμένη στο DNA μας.
Στις ευνομούμενες Πολιτείες και στα κράτη που θεωρούνται ανεπτυγμένα, όμως, υπάρχουν νόμοι και θεσμοί για να προστατεύουν τους πολίτες, να βάζουν φρένο σε κάθε είδους αυθαιρεσίες και να επαναφέρουν στην τάξη όσους προσπαθούν να δημιουργήσουν προβλήματα εις βάρος των γύρω τους. Η Ελλάδα, όπως φαίνεται, δεν έχει γίνει ακόμα τέτοιο (προοδευμένο) κράτος και η πρόσφατη ιλαροτραγωδία με τα σκουπίδια που γέμισαν τους δρόμους το απέδειξε περίτρανα.
Μια ομάδα εργαζομένων, ασχέτως αν έχει δίκαιο ή άδικο στα αιτήματά της, αποφάσισε να αφήσει τις πόλεις να βρομίσουν για ημέρες. Τα ποντίκια έκαναν «πάρτι», οι κατσαρίδες εμφανίστηκαν σε κάθε γειτονιά και τα αδέσποτα σκορπούσαν αποφάγια στους δρόμους, σκίζοντας τις σακούλες! Εικόνες, δηλαδή, βγαλμένες από τις πιο υποανάπτυκτες χώρες του πλανήτη!
Η ΠΟΕ-ΟΤΑ αδιαφόρησε πλήρως για τις συνέπειες της απεργίας της και μάλιστα, παρότι έλαβε σειρά υποσχέσεων, συνέχισε την κινητοποίηση ως χθες, κάνοντας... επίδειξη δύναμης. Το ίδιο συμβαίνει όταν οι αγρότες κλείνουν (σχεδόν κάθε χειμώνα, την περίοδο που δεν έχουν άλλες δουλειές) τις εθνικές οδούς ή όταν οι ναυτεργάτες αποκλείουν τα νησιά από την υπόλοιπη Ελλάδα, σταματώντας τα ακτοπλοϊκά δρομολόγια!
Θύμα αυτών των καταστάσεων είναι πάντα ο απλός πολίτης, που αναγκαστικά υφίσταται τις αποφάσεις που παίρνουν άλλοι για τη ζωή του! Ουδείς τον σκέφτεται και κανείς δεν τον προστατεύει! Κράτος, εισαγγελείς, αρμόδιοι φορείς, όλο το «σύστημα» πειθαρχεί στη... δικτατορία που επιβάλλουν οι συνδικαλιστές. Ως πότε, όμως, θα ζούμε αιχμάλωτοι κάθε ομάδας ή μειοψηφίας; Κάποια στιγμή δεν πρέπει να τελειώσουν τα ψέματα;
Κανείς δεν μπορεί να στερεί ή να θέτει σε κίνδυνο δημόσια αγαθά (όπως αυτό της παροχής συνθηκών υγείας ή της ελεύθερης μετακίνησης), όποια αιτήματα κι αν έχει και όσο κι αν το δίκαιο είναι (αν είναι) με το μέρος του. Οι τακτικές αυτές που παραπέμπουν στην παντοκρατορία των εργατοπατέρων της δεκαετίας του ’80 θα πρέπει επιτέλους να σταματήσουν. Ας βρεθούν άλλοι τρόποι διαμαρτυρίας που δεν επιβαρύνουν το κοινωνικό σύνολο.
Ας αποκτήσουν οι συνδικαλιστές (αλλά και αυτοί που τους ακολουθούν τυφλά) συνείδηση και κοινωνική ευαισθησία. Φτάνει πια αυτό το μαρτύριο κάθε τόσο! Η ευθύνη ανήκει στους απλούς εργαζομένους, που πρέπει να επιβάλουν μια νέα στρατηγική διεκδικήσεων. Ακόμα πιο εξωφρενικό είναι να σταματούν οι δημόσιες συγκοινωνίες επειδή οι εργαζόμενοι πρέπει να κάνουν γενική συνέλευση! Απίθανα πράγματα εν έτει 2017!
Τα ίδια φυσικά ισχύουν και για τους δημοσιογράφους που, όταν θέλουν να διαμαρτυρηθούν, κατεβάζουν τους «διακόπτες» της ενημέρωσης, λες και η πληροφόρηση του λαού είναι ιδιοκτησία τους και όχι κατοχυρωμένο κοινωνικό αγαθό!
Ασφαλώς, κανείς σώφρων πολίτης και πραγματικός δημοκράτης δεν θέλει την αναστολή ή την κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων και την «ακύρωση» των διεκδικήσεων. Αντιθέτως, στη σημερινή εποχή της ισοπέδωσης των εργασιακών σχέσεων, το μέτωπο των ανθρώπων του μεροκάματου πρέπει να είναι ισχυρό και αποτελεσματικό. Αλλο, όμως, αυτό και άλλο η παντελής αδιαφορία για την κοινωνία και τις συνέπειες των κινητοποιήσεων. Τέλος, το πιο σημαντικό όλων: Οι εργαζόμενοι που διαμαρτύρονται οφείλουν να επιζητούν την αποδοχή και την υποστήριξη της κοινωνίας. Δεν επιτρέπεται να καθιστούν «εχθρούς» ή αναγκαστικά θύματα όλους τους υπολοίπους. Αυτή η παράμετρος ίσως δεν ενδιαφέρει τους επαγγελματίες συνδικαλιστές, που νοιάζονται συνήθως μόνο για την κονόμα.
Ο απλός εργαζόμενος, όμως, πρέπει να αρχίζει κάθε διεκδίκηση, έχοντας στο μυαλό του πώς θα καταστήσει συμμάχους όλους τους υπολοίπους! Αυτό, λοιπόν, είναι το πιο σοβαρό στοίχημα: Πώς το αγνό και αυθεντικό εργατικό κίνημα θα βρει νέους αποτελεσματικούς τρόπους διαμαρτυρίας, που δεν θα παραπέμπουν σε δικτατορία.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια