 |
Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
|
Σοβαροί άνθρωποι υποστηρίζουν ότι η λήξη της εκκρεμότητας με την αξιολόγηση θα μετατοπίσει προσεχώς το ενδιαφέρον των πολιτών, από την αέναη συζήτηση για την οικονομία, στο ζήτημα της λειτουργίας των θεσμών.
Αφορμές υπάρχουν καθημερινά δεκάδες. Όσο όμως ο δημόσιος διάλογος γίνεται ασύντακτα, πώς να καταστεί κοινή συνείδηση ότι η απόφαση του ΣτΕ, με βάση την οποία ακυρώνονται πρόστιμα μεγαλοφοροφυγάδων, οι αποκαλύψεις στις εξεταστικές για Υγεία - ΜΜΕ, οι βαλτωμένες δίκες για τα ναρκωτικά, η υπονόμευση ιδιωτικών επενδύσεων είναι όψεις του ίδιου προβλήματος;
Η έλλειψη σαφούς νομοθετικού πλαισίου, θωρακισμένου με συνταγματικούς κανόνες, και η απουσία ηγεσίας με συνταγματικώς κατοχυρωμένη ισχύ επιτρέπει σε μια αιμομικτική ελίτ να τρώει ανεξέλεγκτη τις σάρκες της χώρας. Πολιτικοί, σύζυγοι πολιτικών, πεθερές, κόρες, υιοί, γαμπροί, εξαπτέρυγα, με κοινό γνώρισμα την «αστική» καταγωγή τους, τις κοινές σπουδές και την ιδεολογική όσμωση έχουν εγκατασταθεί διακομματικά για δεκαετίες μέσα στους θεσμούς και τους λυμαίνονται εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος.
Η Ελλάδα τα προηγούμενα χρόνια δεν ήταν κράτος, αλλά χαλαρή παρέα. Η «κοινότης» είχε ερείσματα παντού: στις Ένοπλες Δυνάμεις, στα ΜΜΕ, στην Εκκλησία, στην αγορά και, δυστυχώς, στη Δικαιοσύνη, που στο παρελθόν αναλάμβανε να τους παραδώσει άσπιλους σε όποιον ήθελε να υπαινιχθεί κάτι για τον βίο και την πολιτεία τους.
Το απόστημα αυτό σπάει σιγά σιγά στη συνείδηση του Έλληνα, ο οποίος δεχόταν αφελώς να είναι το γιουσουφάκι τους και να τους εκχωρεί την απαράμιλλης ισχύος δύναμή του, αυτήν της ψήφου του, έναντι κάποιου ευτελούς ρουσφετιού. Όσο ο Έλληνας διαβάζει σε καθημερινή βάση ονόματα στο διαδίκτυο -παρά την προσπάθεια των πάντων να κρύψουν τις διακομματικές πομπές τους- τόσο συνειδητοποιεί ότι το πρόβλημα δεν είναι η οικονομία, αλλά το υπόδειγμα μιας Πολιτείας που καμώνεται τη συντεταγμένη, όμως κατά βάθος είναι οίκος ανοχής. Συντελείται ευρεία απονομιμοποίηση θεσμών αυτή την εποχή στη συνείδηση των πολιτών.
Το επόμενο στάδιο θα είναι η ενασχόλησή τους με το Σύνταγμα, που επέτρεπε σε δαύτους να θεσπίζουν δικές τους παραγραφές, που επιτρέπει σε επίορκους υπαλλήλους να επιστρέφουν στις υπηρεσίες τους, που έδινε την άνεση στη Δικαιοσύνη να «εξυπηρετεί» -δυστυχώς σε κάποιες περιπτώσεις- και ιδιωτικά συμφέροντα. Η αίσθηση ότι πολιτικοί, μιντιάρχες, διανοούμενοι, επιχειρηματίες, κάποιοι δικαστές μπορούσαν να αποτελούν μεγάλη παρέα και όχι διακριτικές θεσμικές υποστάσεις θα σαρώσει τα πάντα. Εδώ είστε, εδώ είμαστε.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια