 |
Γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος
|
Παρά την απόλυτη διάσταση απόψεων Μόσχας - Παρισιού στην Συρία αλλά και την έλλειψη προόδου στην Ουκρανία, το Μέγαρο των Ηλυσίων διαμηνύει ότι ο διμερής διάλογος κορυφής με την Μόσχα δεν θα πρέπει σε καμιά περίπτωση να είναι συνάρτηση με την προσέγγιση στα δύο παραπάνω αυτά μέτωπα. Αντίθετα ο συνολικός διάλογος μπορεί να διευκολύνει επί μέρους συγκλίσεις.
Δεύτερον με δεδομένη τη διασύνδεση του διαλόγου Ουάσιγκτον-Μόσχας με την κατηγορία για ανάμειξη του Κρεμλίνου υπέρ του Τράμπ στην Προεδρική εκλογή του 2016 η ανησυχία στην Ευρώπη και ακόμη περισσότερο στην Γαλλία δεν είναι πλέον η παράκαμψη της Γηραιάς Ηπείρου σε ένα διμερή συμψηφισμό ΗΠΑ- Ρωσίας αλλά ένα επικίνδυνο βραχυκύκλωμα επαφών και διαβουλεύσεων με την Μόσχα.
Τρίτον μαζί με την Γερμανία στη μεσολάβησή μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας - ένα σχήμα που είναι γνωστό σαν Κουαρτέτο της Νορμανδίας- Η Γαλλία έχει αυξημένα περιθώρια ελιγμών και πρωτοβουλία από ότι το Βερολίνο. Η γερμανική διπλωματία κάθε φορά που επιχειρεί άνοιγμα προς την Μόσχα είναι υποχρεωμένη να εξισορροπεί την ειδική σχέση με τις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης από την Φιλανδία και τώρα πλέον και την Σουηδία και τις Βαλτικές μέχρι και την Πολωνία μιά ομάδα χωρών που περιλαμβάνει τους στενότερους σύμμαχους του Σόιμπλε στο Eurogroup. Η Γαλλία δεν έχει παρόμοιες δουλειές.
Πέραν των παραπάνω η προσέγγιση Παρισιού - Μόσχας που επιχειρεί ο Μακρόν είναι ένα πρώτο βήμα πολιτικής και διπλωματικής δραστηριοποίησης μιας Γαλλίας που φαίνεται να ξαναθυμάται τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα ως της ισχυρότερης στρατιωτικής δύναμης στην Ε.Ε με πυρηνικό οπλοστάσιο και ως Μονίμου Μέλους του Συμβουλίου Ασφαλείας ως πεδίου που υπερέχει απέναντι στην Γερμανία.
Άλλωστε η Μόσχα είναι σταθερά και διαχρονικά ένας τρίτος που επηρεάζει καθοριστικά τις διμερείς ισορροπίες Γαλλίας - Γερμανίας:
Οταν το 1963 ο Ντε Γκολ πρότεινε στον Αντενάουερ χειραφέτηση της Δυτικής Ευρώπης από τις ΗΠΑ συνάντησε άρνηση. Όταν δύο χρόνια αργότερα η Γαλλία προσέγγισε την ΕΣΣΔ η Δυτική Γερμανία υπό τον Μπραντ λίγα χρόνια μετά επεχείρησε την Οστπολιτίκ.
Οταν την Ανοιξη του 2003 Σιράκ και Σρέντερ με αφορμή την επικείμενη τότε εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ έθεσαν θέμα πλήρους χειραφέτησης της Ασφάλειας της Γηραιάς Ηπείρου από τις ΗΠΑ εγκαινίασαν τριμερείς συναντήσεις κορυφής με τον Πούτιν.
Η πρωτοβουλία Μακρόν να προσκαλέσει τον Πούτιν έχει βαρύνοντες συμβολισμούς. Συμπίπτει με τα τριακόσια χρόνια από την εκεί επίσκεψη του Πέτρου του Μέγα και τη σύναψη διπλωματικών σχέσεων ανάμεσα στις δύο χώρες και γίνεται σε χώρο φορτισμένο ιστορικά που θυμίζει ότι η Γαλλία είναι μεγάλη Δύναμη με βαρύνοντα λόγο στους ευρωπαϊκούς και διεθνείς συσχετισμούς και όχι ένας δύστροπος εταίρος στην Ευρωζώνη που δεν μπορεί να περιορίσει τα ελλείμματα της για να αποφεύγει τις ετήσιες καθιερωμένες συστάσεις της Κομισιόν αλλά και τα απαξιωτικά σχόλια του Υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας.
Ο Μακρόν κάνει εντυπωσιακή διπλωματική εκκίνηση αλλά το προηγούμενο του Σαρκοζί μετά την εκλογή του την Ανοιξη του 2007 επιβάλλει επιφυλακτική τάση: Τότε ο νεοεκλεγείς Πρόεδρος με την πρωτοβουλία της Ενωσης για την Μεσόγειο , της προσέγγισης με τις ΗΠΑ και την επιστροφή στο Στρατιωτικό Σκέλος του ΝΑΤΟ αλλά και με την αναθέρμανση των σχέσεων με τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης ήταν φανερό ότι προσπάθησε να εξισορροπήσει το Βερολίνο σε όλα τα πεδία που οι συσχετισμοί ευνοούσαν το Παρίσι. Η κατάληξη ήταν άδοξη καθώς μετά από δύο χρόνια σύγκρουσης με την Γερμανία για τη διαχείριση της Κρίσης μετά το φθινόπωρο του 2008, ο Σαρκοζί υπετάγη άνευ όρων στην πολιτική της Μέρκελ στην Ευρωζώνη στην Ντοβίλ τον Οκτώβριο του 2010.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια