Αν πιστέψουμε, μπορούμε

Γράφει ο Δημήτρης Παπαχρήστος,  Συγγραφέας

Μπορεί να υπάρξει «εποικοδομητική ανυπακοή» και «δημιουργική ασάφεια» σε έναν ορθολογοκρατούμενο κόσμο; Δεν μπορεί να υπάρξει, όσο οι αδύναμοι θα ανέχονται και θα υποφέρουν αυτά που τους «πρέπουν», είναι η πρώτη απάντηση. Μπορεί να υπάρξει συνουσία δι’ αντιπροσώπων;

Δεν μπορεί, κι όμως, ζώντας σε μια εικονική πραγματικότητα και με πολλές φαντασιώσεις, η δημοκρατία διαβουλεύεται στη Βουλή των αντιπροσώπων ερήμην και εναντίον των αδυνάτων, που δεν γνωρίζουν τη δύναμή τους. Πάνω από 1,5 εκατ. άνεργοι πού κρύβονται; Ο μισός πληθυσμός δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα και τρέχει να «κερδίσει» την παράταση πληρωμής των λογαριασμών.

Θα μπορούσε να υπάρξει δυνατότητα δημιουργικής ανυπακοής, αν η προσωπική ανάγκη και η κοινωνική αναγκαιότητα μας έβγαζαν στον δρόμο και μας οδηγούσαν στην αγορά, και γινόμασταν ενεργοί πολίτες με πνεύμα ανασυγκρότησης, αναστοχασμού και συνύπαρξης. Αν μετατρέπαμε την απογοήτευση σε αγωνιστική ύπαρξη και τον όποιο φόβο τον αντιμετωπίζαμε συλλογικά. Τι χειρότερο θα είχαμε πάθει αν το όχι το κρατούσαμε όρθιο; Τι κερδίσαμε με το ναι, τις υποκλίσεις, τις αξιολογήσεις και τους δανεισμούς;

Ο Σόιμπλε συμπαθάει τους Έλληνες, δήλωσε, και ο σκληρός πυρήνας οργανώνει την Ευρώπη των δύο και ίσως πολλών ταχυτήτων. Αυτό το οικοδόμημα της Ενωμένης Ευρώπης, της Γερμανίας και της αναγκαστικής λιτότητας δεν μπορεί να σταθεί. Όπως προετοιμάζεται η ελίτ της πραγματικής εξουσίας να αντιμετωπίσει τη δική της κρίση, την ενδοκαπιταλιστική, θα έπρεπε και οι λαοί να κάνουν το ίδιο, όχι όμως δι’ αντιπροσώπων. Μια δεύτερη απάντηση υπάρχει. Μπορούμε όταν αγωνιζόμαστε, γιατί τότε δεν θα έχει κανένας καιρό να απογοητευτεί και η ανάγκη και η πείνα θα βρουν τέχνες να κατεργαστούν. Μπορούμε να ξεπεράσουμε αυτή την αδιέξοδη κατάσταση. Αρκεί να μην ξεχάσουμε ποιοι μας έφεραν έως εδώ. Πίσω δεν γίνεται να γυρίσουμε και φυσικώ τω τρόπω θα πρέπει να υπερπηδήσουμε αυτήν τη λεγόμενη Αριστερά που εν πολλοίς προσβάλλει τις αξίες της και έγινε συμπλήρωμα «καλύτερο» του συστήματος γιατί κάνει τη βρώμικη δουλειά, που αν την έκαναν οι Σαμαροβενιζέλοι και ο ολίγιστος Κυριάκος θα είχαν ξεσηκωθεί και οι πέτρες.

Στην πολιτική ιστορία δεν υπάρχουν κενά. Το νέο πολιτικό υποκείμενο θα προκύψει όχι από τους επαγγελματίες πολιτικούς και από ξεπερασμένα και φθαρμένα κομματικά μορφώματα, αλλά μέσα από την κοινωνία, με ταξικά και πατριωτικά χαρακτηριστικά, με χαρακτηριστικά απελευθερωτικά.

Πηγή: Έθνος

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.