Υπάρχει πράγματι ανάγκη συζήτησης για το μέλλον της ευρωζώνης, αλλά αυτή θα έπρεπε να ξεκινήσει στον ακαδημαϊκό χώρο ή στα ΜΜΕ, όχι στη πολιτική σκηνή. Γιατί τότε δίνεται το πρόσχημα στους πολιτικούς αντιπάλους του ΣΥΡΙΖΑ να κατασκευάσουν θεωρίες για κρυφές ατζέντες που δεν υπάρχουν, γιατί ενισχύει τα επιχειρήματα των οπαδών του Grexit.
Ο κίνδυνος διάλυσης της ευρωζώνης είναι πραγματικός. Ο Γερμανός ΥΠΟΙΚ Β. Σόιμπλε ονειρεύεται μια ευρωζώνη διαφορετικών ταχυτήτων και αν είναι ισχυρός μετά τις γερμανικές εκλογές θα εργαστεί για την ολοκλήρωση του σχεδίου του. Χρησιμοποιώντας, ίσως, το ελληνικό πρόβλημα ως θρυαλλίδα των εξελίξεων.
Πρέπει να προετοιμαστούμε για ένα τέτοιο ενδεχόμενο, που μπορεί να παρουσιαστεί χωρίς να το επιδιώκουμε. Αν πάλι προκύψει λόγω των συστημικών αδυναμιών της ευρωζώνης, το όποιο exit πρέπει να ξεκινήσει με πρωτοβουλία ισχυρότερων κρατών του Νότου, που μπορούν να αντέξουν τη δοκιμασία.
Ο κ. Ξυδάκης έκανε λάθος ζητώντας να γίνει στη Βουλή συζήτηση για τη δραχμή και σωστά έδωσε εξηγήσεις στη συνέχεια για να περιορίσει τη ζημιά.
Έχει όμως δίκιο στη διαπίστωσή του ότι δεν πάει άλλο έτσι και ότι η στάση των θεσμικών πιστωτών οδηγεί τη χώρα σε αδιέξοδο. Είναι, όμως, μεγάλη η διαφορά ανάμεσα στο θύμα και τον αυτόχειρα.
Το θύμα μπορεί να βρει συμμάχους και στήριξη για να γυρίσει το παιχνίδι. Ο αυτόχειρας απλώς εγκαταλείπει και το παιχνίδι τελειώνει εκεί.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια