 |
Γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος
|
Η στρατηγική του Ερντογάν από πέρσι τον Ιούλιο ήταν να αξιοποιήσει την αντιπαράθεση ΗΠΑ-Ρωσίας για την επόμενη μέρα στη Συρία, με προσέγγιση της Μόσχας ώστε να αναγκασθεί η Ουάσιγκτον να κατανοήσει την ατζέντα της Άγκυρας στη Συρία ως προς το Κουρδικό.
Σήμερα, με ορίζοντα μια συνολική προσέγγιση που θα έχει ως εφαλτήριο τη Συρία, Ουάσιγκτον και Μόσχα επιδιώκουν να κλειδώσουν τη φιλική στάση της Τουρκίας και στη χειρότερη περίπτωση να αποτρέψουν πρωτοβουλίες του Ερντογάν που θα καθιστούν πιο περίπλοκη μια εκ των πραγμάτων δύσκολη προσέγγιση. Με άλλα λόγια, από τους ελιγμούς ανάμεσα στον Λευκό Οίκο και στο Κρεμλίνο ο Ερντογάν μάλλον δέχεται σήμερα πιέσεις και από τις δύο πλευρές.
Για την Ουάσιγκτον, και για το Ισραήλ από τα μέσα της δεκαετίας του ’60, η χειραφέτηση των Κούρδων είναι στρατηγική επιλογή, εργαλείο χειραγώγησης της Δαμασκού, της Βαγδάτης, της Τεχεράνης και της Άγκυρας. Για τη Μόσχα, το Κουρδικό σε καμιά περίπτωση δεν χαρίζεται στις ΗΠΑ, άλλωστε το πρώτο Αυτόνομο Κουρδικό Κράτος δημιουργήθηκε από τον Στάλιν στη σοβιετική Ζώνη Κατοχής στο Ιράν στην περίοδο 1943-46.
Ο Ερντογάν μιλά στο τηλέφωνο με Τραμπ και Πούτιν και την ίδια στιγμή οι ΗΠΑ δίνουν τεθωρακισμένα στην Κουρδική Οργάνωση της Συρίας PYD, ενώ η Ρωσία τούς προσκαλεί στις συνομιλίες της Γενεύης. Η πραγματικότητα είναι σκληρή: Στην όποια διευθέτηση συγκλίνουν ΗΠΑ και Ρωσία για την επόμενη μέρα μετά τη συντριβή των τζιχαντιστών στη Συρία και το Ιράκ δεν υπάρχει ρόλος για την Τουρκία. Αυτό είναι το μήνυμα Λευκού Οίκου και Κρεμλίνου που εισπράττει ξεχωριστά ο Ερντογάν και αν δεν το κατανοήσει θα το παραλάβει ως κοινή θέση Ουάσιγκτον και Μόσχας.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια