Η ώρα των αποφάσεων

Μετά και την εξαμερή συνάντηση των Βρυξελλών οι διαπραγματεύσεις για τη δεύτερη αξιολόγηση εισήλθαν στην πιο κρίσιμη (και τελική) καμπή. Από παντού εκπέμπεται τις τελευταίες μέρες ότι έχει επέλθει «ουσιαστική πρόοδος».

Είτε πως οι συναντήσεις, οι επαφές και οι διεργασίες ήταν «εποικοδομητικές». Οι αντιθέσεις και διαφορές μεταξύ Ευρωπαίων και ευρωπαϊκών θεσμών με το ΔΝΤ φαίνεται να γεφυρώνονται.

Μια συγκεκριμένη συμφωνία, όμως, ακόμη αιωρείται. Το πιο πιθανό είναι αυτή να διαμορφωθεί στο επικείμενο Eurogroup της 20ής Φεβρουαρίου. Αν όχι στην τελική μορφή, τουλάχιστον σε γενικές γραμμές. Έτσι ώστε να οριστικοποιηθεί αμέσως μετά. Καθώς η Ευρώπη εισέρχεται -αν δεν εισήλθε ήδη- σε μια εποχή ενισχυμένης αβεβαιότητας και πολιτικής ρευστότητας, λόγω εθνικών εκλογικών αναμετρήσεων. Λήγοντος του Μαρτίου τελειώνει και ο κανονικός χρόνος του διαπραγματευτικού αγώνα. Μετά αρχίζει η παράταση, όπου πολλά ανεπιθύμητα και απρόβλεπτα είναι πιθανά.

Είναι προφανές ότι για την ελληνική πλευρά και τους στόχους της να μπει στους δρόμους ανάπτυξης, ξεκινώντας από την ποσοτική χαλάρωση, κάθε καθυστέρηση συνεπάγεται μεγάλους κινδύνους. Για την οικονομία και γενικότερα το μέλλον. Εξίσου προφανές ότι όταν κληθεί να συνυπογράψει τη συμφωνία θα βρεθεί αντιμέτωπη με δυσάρεστα μέτρα. Το μέγα ζητούμενο βρίσκεται στο εύρος, στη σύνθεση και την ποιότητά τους. Αν θα επιβαρύνουν και πόσο την ασφυκτιώσα δραματικά πλειονότητα του πληθυσμού.

Σε κάθε περίπτωση να μην τίθενται εν αμφιβόλω τα όσα έχουν επιτευχθεί έως τώρα. Ούτε να πάνε χαμένες οι τεράστιες θυσίες του λαού. Αλλά και χωρίς παραλογισμούς με δεσμεύσεις που δεν ανταποκρίνονται στις προοπτικές της οικονομίας και στα πραγματικά δεδομένα της. Δύσκολη η «χρυσή τομή», αλλά όχι ανέφικτη μέσω αμοιβαίων υποχωρήσεων. Προϋποθέτει, φυσικά, μεγάλες αποφάσεις.

Αλλά δεν είναι μόνο η ελληνική πλευρά που καλείται να πάρει τέτοιες. Ισχύει το ίδιο και για τους Ευρωπαίους. Η παράταση από μέρους τους στη λήψη αποφάσεων αντιβαίνει στα συλλογικά ευρωπαϊκά συμφέροντα. Τόσο για το παρόν μέσα στο θολό διεθνές τοπίο όσο και για το άμεσο μέλλον. Αλίμονο για το μέλλον της Ευρώπης και τα υπαρξιακά προβλήματά της, αν δεν μπορεί να βρεθεί ένας κοινός τόπος στη συνέχιση του «ελληνικού προγράμματος». Δεν είναι μόνο για την Ελλάδα κατεπείγουσα η ανάγκη για την ολοκλήρωση της συμφωνίας, ώστε να μη βρεθεί στη δίνη νέων περιπετειών. Είναι και για την Ευρώπη. Προς το συμφέρων όλων των πλευρών. Με εξαίρεση τους ακραίους συντηρητικούς, τους σχεδιασμούς και τις επιδιώξεις τους.

Πηγή: Έθνος

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.