Η ουσία του πανικού

Γράφει ο Γιώργος Μαλούχος

Το φαινόμενο είναι εντυπωσιακό: την ώρα που ο νεοεκλεγείς πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ απευθύνεται με πλήρως και εμφατικά ενωτικό λόγο στους συμπατριώτες του και πλέκει το εγκώμιο της αντιπάλου του, αλλά και την ώρα που η ίδια η ηττημένη των αμερικανικών εκλογών Χίλαρι Κλίντον κάνει από την πλευρά της ακριβώς το ίδιο
λέγοντας ότι «του χρωστάμε μια ευκαιρία» και δηλώνει στο πλευρό του νέου προέδρου της χώρας της, πολλοί, εδώ στην Ευρώπη, παραμένουν σε… διαφορά φάσης και ασχολούνται με το χθες μιας εκστρατείας που τελείωσε και όχι με το αύριο μιας προεδρίας που ξεκινά.

Μετά από μία φοβερή σύγκρουση, οι δύο πρωταγωνιστές της μεγαλύτερης πολιτικής μάχης στον κόσμο, έβαλαν ήδη τα μαχαίρι στα θηκάρια τους και κοιτούν την επόμενη ημέρα, περνώντας το μήνυμα της εθνικής ενότητας και της συνεργασίας στα εκατοντάδες εκατομμύρια των Αμερικανών πολιτών.

Όμως η βαθιά ευρωπαική υπεροψία δεν αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα και δεν λέει να προσαρμοστεί σε αυτήν: για πρώτη φορά στην μεταπολεμική τουλάχιστον Ιστορία, μεγάλες ευρωπαικές χώρες υποδέχονται έναν ηγέτη των ΗΠΑ με πρόδηλα απαράδεκτη πλέον καχυποψία, αδυνατώντας να κατανοήσουν τα δεδομένα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, αλλά και ότι με αυτόν τον τρόπο κατ’ ουσίαν προσβάλουν έναν μεγάλο λαό.

Ο πανικός δεν κρύβεται. Και είναι διάχυτος. Όχι πια στις ΗΠΑ, όπου η σύγκρουση τελείωσε και μία νέα περίοδος ξεκινά, αλλά στην Ευρώπη. Γιατί; Επειδή στη Γηραιά Ηπειρο τα πολιτικά (και όχι μόνον) συστήματα, βλέπουν ότι τα πάντα μπορεί να ανατραπούν. Ότι η μακρά, παρατεταμένη περίοδος της ηγεμονίας τους μπορεί να τελειώσει και αυτή με την εντολή των λαών, όπως συνέβη με το δημοψήφισμα στο Ηνωμένο Βασίλειο και τις εκλογές στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Αντί να δαιμονοποιούν και να ξορκίζουν τον νέο Αμερικανό πρόεδρο, το καλύτερο που θα είχαν να κάνουν τα ευρωπαικά συστήματα θα ήταν να διδαχθούν από τα αποτελέσματα των εκλογών και να ανοίξουν επιτέλους το για χρόνια κλειστό παράθυρο στην αυτοκριτική, που έχει παντελώς εκλείψει στην Ευρώπη, όπου οι αποτυχίες διαδέχονται πλέον η μία την άλλη.

Αλλά μπορούν;

Προφανώς όχι.

Ακριβώς επειδή είναι τέτοια συστήματα…

Πηγή: TO BHMA

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.