Το ναυάγιο των συνομιλιών για το Κυπριακό ήταν αναμενόμενο. Παρά τις προσπάθειες του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ να εμφανίσουν ως περίπου τετελεσμένο γεγονός τη συμφωνία, ώστε να μανιπουλάρουν ανάλογα την κοινή γνώμη σε Κύπρο και Ελλάδα, εν τούτοις η σκληρή πραγματικότητα επέβαλε τη λογική της.
Δεν πρέπει να διέλαθε της κυβερνητικής προσοχής πως η ΚΕ του ΚΚΕ- το μόνο κόμμα, μαζί με το Άρδην, που έχει ολοκληρωμένη θέση για το κυπριακό- από τον Οκτώβριο είχε επισημάνει πως “οι προσδοκίες για δίκαιη και βιώσιμη λύση, που καλλιεργούνται από την κυπριακή και την ελληνική κυβέρνηση, δεν πηγάζουν από πραγματικά στοιχεία: Η ίδια η κοινή ανακοίνωση Αναστασιάδη - Ερογλου (Φλεβάρης 2014) και η βασική θέση για τα Δύο Συνιστώντα Κράτη κινούνται στην κατεύθυνση συνομοσπονδιακής, διχοτομικής λύσης”.
Για την κυβέρνηση Συριζα, αλλά και για τους ΑΝΕΛ, δεν υπήρχε καμία πολιτική δυνατότητα να πάνε πέρα από αυτή τη θέση, και να υποκύψουν σε φιλοτουρκικές μερίδες ή σε εξωτερικούς εκβιασμούς. Ο μεν Συριζα θα φορτωνόταν- πέραν του μνημονίου και του προσφυγικού- και ταπείνωση στο Κυπριακό, ο δε Καμμένος θα διέλυε ουσιαστικά το κόμμα του.
Καμία πρόοδος λοιπόν δεν υπήρξε στις συνομιλίες, πέραν της αποδοχής από την ελληνική πλευρά της αρχικής μορφής ενός σχεδίου, που δημιουργούσε δύο συνιστώντα κράτη πλήρους σχεδόν κυριαρχίας και ενός μορφώματος ομοσπονδιακού κράτους, που θα βρίσκονταν υπό τον έλεγχο της Τουρκίας.
Δηλαδή, όποια σύγκλιση υπήρξε προέκυψε από την υποχώρηση της ελληνοκυπριακής πλευράς. Μόλις οι συζητήσεις έφτασαν στα ουσιώδη, στο εδαφικό, στις εγγυήσεις και στην κατοχή, η ελληνική πλευρά υποχρεώθηκε να θέσει απαιτήσεις που ουδέποτε η Τουρκία θα αποδεχόταν.
Ποιες είναι αυτές οι απαιτήσεις; Τα αυτονόητα. Η απόδοση περιοχών που έχουν καταληφθεί και αποικιστεί από τούρκους στην ελληνοκυπριακή διοίκηση, η αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής και η κατάπτωση του καθεστώτος των εγγυήσεων. Προφανώς. Τι κράτος θα ήταν αυτό, με τον τουρκικό στρατό κατοχής στο έδαφός του, με εγγυήτρια δύναμη την Τουρκία και με πλήρη σχεδόν νομιμοποίηση του Αττίλα; Ο μεταβατικός χαρακτήρας της παρουσίας των τουρκικών στρατευμάτων είναι καθαρό προκάλυμμα της κατοχής. Κανένας δεν πιστεύει πως η Τουρκία, που συζητά ήδη ζήτημα προσάρτησης, θα πάρει ποτέ τον στρατό της από την Κύπρο. Ποιος θα την υποχρεώσει; Ο Γιουνκέρ; Τέτοιο σχέδιο λύσης ούτε ο Αναστασιάδης ούτε ο Τσίπρας είναι σε θέση να αποδεχθούν.
Ακόμη και αν το αποδεχθούν θα απορριφθεί στο δημοψήφισμα που θα επακολουθήσει στην Κύπρο, διότι βεβαίως ποιος είναι ο λόγος η Κύπρος να παραδώσει την κυριαρχία της στην Τουρκία; Για να πάρει μερικά χωριά και να εγκαταστήσει 50 χιλιάδες ελληνοκύπριους στα κατεχόμενα; Θα επρόκειτο για εθνική ταπείνωση, για κραυγαλέο ενδοτισμό.
Αλλά ακόμη και αν το δέχονταν ο Αναστασιάδης και το ΑΚΕΛ είναι δυνατόν να το δέχονταν η ελληνική κυβέρνηση, να υπογράψει δηλαδή την παραμονή των τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο; Όχι. Ποιος έλληνας πρωθυπουργός θα δεχόταν κάτι τέτοιο, να κατηγορηθεί δηλαδή για συνενοχή σε παράδοση της Κύπρου- ενός ανεξάρτητου ευρωπαϊκού κράτους- υπό τουρκικό έλεγχο;
Ο Κοτζιάς το έθεσε όσο πιο καθαρά γίνεται: “Δεν πρέπει να υπάρχει το καθεστώς των εγγυητριών δυνάμεων και ούτε να υπάρχει κατοχικός στρατός.....Μου λένε όμως ότι «το να παλεύεις για την κατάργηση των εγγυήσεων και για να φύγουν τα κατοχικά στρατεύματα από την Τουρκία, είναι εθνικισμός», ενώ ξέρετε είναι σύγχρονος ευρωπαϊσμός να κατέχει η Τουρκία ευρωπαϊκά εδάφη! ...Αυτοί που κατηγορούν για εθνικισμό...είναι φορείς του εθνικισμού της άλλης μεριάς...τί είναι πιο εθνικιστικό: οι Τούρκοι που θέλουν να κρατάνε τα στρατεύματά τους στην Κύπρο, ή εμείς που λέμε ότι πρέπει να φύγουν;... Σε τι συνίσταται το Κυπριακό πρόβλημα; Συνίσταται στο πόσους Υπουργούς θα έχει η κάθε πλευρά, στο πώς αποφασίζει το ανώτατο Δικαστήριο της χώρας; Μπορεί να συνίσταται. Αλλά δεν συνίσταται και δεν γεννήθηκε από την κατοχή της βόρειας Κύπρου από τα τουρκικά στρατεύματα; Και πώς μπορείς να σκέφτεσαι για μια λύση της Κύπρου και του Κυπριακού, χωρίς να θέτεις αυτό το ζήτημα; Κατά τη γνώμη μου μερικοί δεν θέλουν λύση, θέλουν παράδοση”.
Η στρατηγική της Τουρκίας είναι σαφής: θέλει όχι μόνον την νομιμοποίηση της κατοχής, αλλά και τον πλήρη έλεγχο ολόκληρης της Κύπρου, δηλαδή την τουρκοποίηση του νησιού. Με τα στρατεύματά της παρόντα, με τον ρόλο της εγγυήτριας δύναμης εν ισχύ, με το δικαίωμα να διοικεί εκ περιτροπής την Κύπρο και το κυριώτερο, με το δικαίωμα να ελέγχει πλήρως τις αποφάσεις της κεντρικής κυβέρνησης, η Τουρκία θα έχει καταφέρει να νομιμοποιήσει αφενός την διχοτόμηση της Κύπρου και αφετέρου τον πλήρη έλεγχό της.
Αυτή είναι η στρατηγική της Τουρκίας και υπό τις σημερινές συνθήκες δεν πρόκειται να μεταβληθεί. Επομένως, υπό τις σημερινές συνθήκες, λύση του κυπριακού, συμφωνία δηλαδή Αναστασιάδη- Ακιντζί, θα σημαίνει κατάλυση της κυπριακής δημοκρατίας και τουρκοποίησή της.
Η ελληνική κυβέρνηση - εφόσον οι συσχετισμοί μέσα στην πλειοψηφία δεν της επιτρέπει ούτε καν να σκεφτεί κάτι τέτοιο- δεν πρόκειται να υποχωρήσει. Αλλά ούτε και καμμία επόμενη ελληνική κυβέρνηση μπορεί να υποχωρήσει επ' αυτών των ζητημάτων. Το κυπριακό είναι ένα διεθνές ζήτημα εισβολής και κατοχής, σύμφωνα με τις αποφάσεις του ΟΗΕ. Τίποτα πέραν αυτού.
Η Κύπρος, ένα ανεξάρτητο κράτος της ΕΕ, δεν μπορεί να μεταβληθεί σε κράτος μειωμένης κυριαρχίας υπό τουρκική διοίκηση. Θα πρέπει να συνεχίσει να θέτει το ζήτημα της επανένωσης του νησιού με όρους κυριαρχίας.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια