Τον καταλαβαίνω τον Τσίπρα που πήγε στην Αβάνα, να εκφωνήσει στην Πλατεία της Επανάστασης τον επικήδειο του Κάστρο.
Και είναι μάλλον η μόνη του κίνηση που δεν γίνεται για λόγους επικοινωνίας, αποπροσανατολισμού, πολιτικής σκοπιμότητας.
Το κάνει καθαρά για τον εαυτό του. Για να ξαναγυρίσει, έστω για λίγο, στην θαλπωρή και την “ασφάλεια” των νεανικών ψευδαισθήσεων του. Των πιστεύω του ότι η ουτοπία είναι εφικτή, αρκεί να επαναστατήσεις και να την κατακτήσεις...
Πολλοί νέοι πριν από την εποχή του Τσίπρα, τιμούσαν με αφίσες στα νεανικά και φοιτητικά τους δωμάτια τον “Τσε” και τον Φιντέλ. Πίστευαν, είχαν ανάγκη να πιστεύουν, ότι αυτός ο κόσμος στον οποίον ήρθαν, μπορούσε να γίνει καλύτερος με μια επανάσταση. Γενικώς και αορίστως. Η προσγείωση στην πραγματικότητα, ήρθε σιγά-σιγά και αργότερα. Για κάποιους, δεν ήρθε ποτέ. Γι' αυτούς, που σπεύδουν να θρηνήσουν τον Φιντέλ του 1959, έχοντας βολικά διαγράψει τα χρόνια που μεσολάβησαν από τότε μέχρι σήμερα, τα χρόνια που η επανάσταση έγινε καθεστώς...
Βρίσκω πολύ τρυφερή, απολογητικά εξομολογητική και ρεαλιστική την ανάρτηση της Άννας Διαμαντοπούλου για τον θάνατο του Κάστρο: “αντίο, και πάρε μαζί σου τις ψευδαισθήσεις και τα ωραία ψέμματα της νιότης μας...”. Δεν αποκηρύσσει τα νιάτα της, αιτιολογεί την αφέλεια και τον ρομαντισμό τους, με την νηφαλιότητα και τον ρεαλισμό της ωριμότητας.
Ο Αλέξης Τσίπρας, δεν ωρίμασε ποτέ. Ίσως δεν θέλησε και πάντως δεν μπόρεσε. Κι' αν αναγκάζεται να παραδεχθεί κάπου-κάπου “αυταπάτες” για λόγους (μικρο)πολιτικής σκοπιμότητας, βαθειά μέσα του εξακολουθεί να ζει με τις ψευδαισθήσεις, τα ψέμματα και τις άνυδρες ιδεοληψίες με τις οποίες γαλουχήθηκε και ανδρώθηκε στην ΚΝΕ και τις καταλήψεις. Δεν έχει κρύψει ποτέ ότι γοητεύεται από τα λατινοαμερικανικά πρότυπα “δημοκρατίας”, κάποιες μυστικές κινήσεις που σχεδιάζονταν το πρώτο 8μηνο της διακυβέρνησης του πείθουν ότι έπεσε στον πειρασμό να τα μεταφέρει στην ευρωπαϊκή Ελλάδα...
Η συγκυρία τον έφερε στη θέση να πρέπει να διαχειρισθεί τα τεράστια προβλήματα και τις αγωνίες μια ευρωπαϊκής χώρας. Δεν είναι σε θέση, δεν μπορεί και στο βάθος δεν θέλει να αγωνιστεί με τους δημοκρατικούς όρους του παιχνιδιού. Πιστεύει πάντα στην ουτοπία της επανάστασης (και μάλιστα, όχι πιστεύοντας στ' αποτελέσματα που θα έχει, αλλά για την δόξα, τον θρύλο, τον λαϊκό μύθο που συνοδεύει πρόσκαιρα τον “κομαντάντε”...) γι' αυτό και έσπευσε ν' αντιδράσει στην είδηση του θανάτου του Κάστρο με τον γνωστό αφορισμό του”μέχρι την παντοτινή νίκη”.
Γι' αυτό πήγε στην Κούβα. Για ν' αναβαπτιστεί στην νεφελώδη ψευδαίσθηση της νιότης του. Να καμωθεί και να πιστέψει ότι από “τότε”, δεν πέρασε μια μέρα. Ότι ο κόσμος σταμάτησε, και περιμένει έναν νέο “κομαντάντε” να τον επανακινήσει...
Σ' αυτό το πλαίσιο, προφανώς, εντάσσεται και η τοποθέτηση του (επίσης ριζοσπάστη επαναστάτη...) Γιάννη Μηλιού ως Προέδρου του Φεστιβάλ Αθηνών. Ως μήνυμα, ότι στην υπό σχεδιασμό επανάσταση, δεν περισσεύει κανείς. Ούτε ο αποχωρήσας (με σκληρές καταγγελίες κατά του ΣΥΡΙΖΑ και της “ενδοτικής” κυβερνητικής του πολιτικής...) καθηγητής οικονομικών, ο οποίος μέχρι πριν από ένα μήνα ορκιζόταν ότι δεν πρόκειται σε καμιά περίπτωση και από οιανδήποτε θέση να υπηρετήσει την σημερινή κυβέρνηση...
Hasta la victoria siempre, σύντροφοι!
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια