www.johnloulis.gr
Όλες οι κυβερνήσεις πάσχουν από κάποιο κεντρικό πρόβλημα. Η κυβέρνηση Τσίπρα, η φθορά της οποίας καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις, αντιμετωπίζει ένα σοβαρό πρόβλημα που επισκιάζει όλα τα άλλα.
Θα επιστρατεύσουμε λοιπόν τρία παραδείγματα των τελευταίων ημερών για να αναδείξουμε το πρόβλημα αυτό. Ο πρωθυπουργός καλείται να το χειριστεί άμεσα. Αντί να λειτουργεί ως παρατηρητής, όπως συμβαίνει μέχρι τώρα.
Παράδειγμα πρώτο: Ο Αλέξης Τσίπρας εμφανίστηκε στη ΔΕΘ με δύο πρόσωπα: Έκανε μια συγκροτημένη και υπεύθυνη ομιλία και απέφυγε λαϊκισμούς άλλων εποχών. Όμως, στη συνέντευξη Τύπου είχε απρόσμενα ολισθήματα, με δεδομένες τις επικοινωνιακές του ικανότητες. Ένα από αυτά ήταν ο τρόπος που απήντησε σε δημοσιογράφο, που τον εγκάλεσε για το πιθανό κλείσιμο του καναλιού στο οποίο εργάζεται. Όμως, ο αρνητικός αντίκτυπος από την προσέγγιση του πρωθυπουργού πολλαπλασιάστηκε από την αυτόκλητη υπεράσπιση την οποία προσέφερε υπουργός στον τομέα της Υγείας. Ο Πολάκης, που και στο παρελθόν έχει προκαλέσει αρνητικές εντυπώσεις με τις δημόσιες τοποθετήσεις του, έσπρωξε τα πράγματα στα άκρα. Με απωθητικό τρόπο. Δεν τον «συμμάζεψαν» στο παρελθόν. Έτσι, συνεχίζει ανεξέλεγκτος στο παρόν.
Παράδειγμα δεύτερον: Η επένδυση στο Ελληνικό είναι από τις σημαντικότερες των τελευταίων δεκαετιών. Αν τα «αστικά» κόμματα έκαναν παρόμοιες μεταρρυθμίσεις, η χώρα δεν θα έφθανε στην άκρη της αβύσσου.
Το ότι υλοποιείται από μια πιεζόμενη κυβέρνηση δεν θα έπρεπε να εμποδίσει τον πρωθυπουργό να την αξιοποιήσει πολιτικά. Άλλωστε, πολλές σοσιαλιστικές κυβερνήσεις έχουν κάνει σημαντικές ιδιωτικοποιήσεις, που ανοίγουν τον δρόμο της ανάπτυξης. Μάλιστα, ο ίδιος ο Τσίπρας δείχνει στο σημείο αυτό να γίνεται πιο ρεαλιστής. Όμως, ο υπουργός Πολιτισμού αποφάσισε στη Βουλή πως η συμφωνία για την επένδυση αποτελεί «ήττα στον δημοκρατικό δρόμο για τον σοσιαλισμό»! Η αποστροφή του αυτή είναι από ανόητη έως εξωφρενική.
Παράδειγμα τρίτο: Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας επένδυσε σε μια εποικοδομητική σχέση με την Εκκλησία και με τον πιο συνετό, μετριοπαθή και σοφό Αρχιεπίσκοπο των τελευταίων δεκαετιών.
Μάλιστα, ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος έχει απέναντί του τους δικούς του ακραίους ιεράρχες ακριβώς λόγω της μετριοπάθειάς του. Σε ώρες δύσκολες, η συναίνεση μεταξύ Πολιτείας και Εκκλησίας είναι ανεκτίμητη. Έρχεται λοιπόν ο υπουργός Παιδείας ως ταύρος εν υαλοπωλείω να τη δυναμιτίσει. Το κάνει αυτό όχι μόνο, διότι δεν δείχνει την αναγκαία ευελιξία στο να δίνει συναινετικές λύσεις. Αλλά κυρίως λόγω της συγκρουσιακής έως προκλητικής ρητορικής του. Δεν γνωρίζει να σιωπά όταν πρέπει. Ταυτόχρονα κραυγάζει όταν δεν πρέπει.
Κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο γ.γ. Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων (σε συνέντευξή του στα ΝΕΑ), αντιλαμβάνονται πως το πρόβλημα της κυβέρνησης είναι να πείσει ότι διαθέτει τη δύναμη για ένα νέο ξεκίνημα.
Στην ουσία καλεί την κυβέρνηση να συντονίζεται καλύτερα και να είναι αποτελεσματική. Η αποτελεσματικότητα όμως συμβαδίζει με υπουργούς που είναι λιγότερο ασυνάρτητοι στην πράξη, μιλούν λιγότερο όταν ασκούν τα καθήκοντά τους και καθόλου όταν τούτο δεν αφορά στο έργο τους.
Ποιο είναι λοιπόν το κεντρικό πρόβλημα της κυβέρνησης; Τούτο είναι πεντακάθαρο: Η αδυναμία της στο πεδίο της αποτελεσματικότητας. Λίγοι υπουργοί γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν και με ποιο τρόπο. Μάλιστα, όσο περισσότερο μιλούν ασυνάρτητα και ακατάπαυστα, χωρίς έρμα, τόσο πείθουν λιγότερο ότι μπορούν να διαχειριστούν μια πολύ δύσκολη συγκυρία.
Στην οικονομία ειδικά, παρά τη συγκροτημένη παρουσία Τσακαλώτου στον τομέα του, η συνολική εικόνα είναι εκείνη μιας ασταθούς και εύθραυστης πορείας. Αυτή η αίσθηση εντείνεται από το ότι οι περισσότεροι υπουργοί έχουν δική τους ιδεολογικό-πολιτική ατζέντα. Τούτο αποτελεί συνταγή χάους. Διότι ο καθένας βάζει κάποιο ανατρεπτικό λιθαράκι μόνο και μόνο για να αποδείξει την ιδεολογική καθαρότητά του.
Στο χάος πρέπει να μπει τάξη. Η ευθύνη ανήκει στον πρωθυπουργό. Ιδίως, διότι χωρίς τον Τσίπρα, δεν υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός οφείλει να συμμαζέψει τους Πολάκηδες, Φίληδες και Μπαλτάδες στο τι πράττουν και στο τι λένε.
Το ίδιο ισχύει και για πολλούς άλλους υπουργούς, που εκφράζουν μόνο τον κομματικό μικρόκοσμο και ένα «σοσιαλισμό» απόλυτου αναχρονισμού. Στον Τσίπρα εναπόκειται να ελέγξει το χάος αυτό. Να το πράξει γρήγορα, χωρίς δισταγμούς. Αλλιώς, το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο: Το χάος θα καταπιεί και τον ίδιο.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια