Η πορεία της κυβέρνησης Τσίπρα μοιάζει όλο και περισσότερο με εκείνη του Σαμαρά. Και τότε, από τις αρχές του 2014, ο Σαμαράς βλέποντας τα αδιέξοδα να πληθαίνουν, υιοθέτησε εξ' ανάγκης το διαβόητο success story, ώστε να εμψυχώσει το απελπισμένο στράτευμα.
Η μέθοδος είναι απλή: επιλέγεις ορισμένους δείκτες της οικονομίας που πάνε σχετικώς καλά και τους προβάλεις, ενώ ταυτόχρονα αποσιωπάς άλλους, πιο ουσιώδεις, αλλά αρνητικούς. Έτσι και τώρα, η κυβέρνηση Τσίπρα προβάλει την σχετικά καλή πορεία των εσόδων τον Σεπτέμβριο και το γεγονός πως το 2016 δεν θα κλείσει με ύφεση, αλλά αποφεύγει να αναφερθεί σε άλλους, πιο καθοριστικούς δείκτες, όπως είναι η συνολική ζήτηση, οι εξαγωγές, η βιομηχανική παραγωγή, η πτώση των τουριστικών εσόδων και - το κυριότερο- η αύξηση του χρέους.
Έχουμε λοιπόν ένα νέο success story, αυτή τη φορά αριστερής κοπής. Όμως, η αισιόδοξη αυτή αφήγηση της κυβέρνησης συνοδεύεται και από πράξεις που επιδεινώνουν την κατάσταση της οικονομίας, προσλήψεις μάλλον αδιαφανείς στο δημόσιο και όλο και πιο αυξημένη φορολόγιση του ιδιωτικού τομέα. Την ώρα, για παράδειγμα, που το 30% σχεδόν των αστικών λεωφορείων είναι καθηλωμένα λόγω βλάβης στα αμαξοστάσια, χωρίς ανταλλακτικά και αυτά που κυκλοφορούν μοιάζουν περισσότερο με λεωφορεία χώρας της Αφρικής, παρά της Ευρώπης, η κυβέρνηση δίνει κοντά στα 9 εκατομμύρια για να αγοράσει ηχοσυστήματα και να προσλάβει παραγωγό μουσικής, μέλος του Σύριζα! Το λεωφορείο δεν θα περνάει μεν, αλλά όταν θα εμφανίζεται, μετά από μία ώρα, ημικατεστραμμένο, θα μας παίζει Αλεξίου.
Τέτοιου είδους περιστατικά δείχνουν πως η κυβέρνηση έχει χάσει τον έλεγχο των πράξεών της. Επιπλέον, δείχνουν και κάτι χειρότερο: απουσία σχεδίου. Ο ανασχηματισμός που επέρχεται θα είναι εκλογικός ανασχηματισμός, κατά το πρότυπο του ανασχηματισμού Σαμαρά, τον Ιούλιο του 14, έξι μήνες περίπου προ των εκλογών. Και τώρα, όπως και τότε, οι δανειστές δεν έδιναν κανένα περιθώριο στην ελληνική κυβέρνηση, δεν έδειχναν ευελιξία και την οδηγούσαν σε απόλυτο αδιέξοδο.
Γιατί; Διότι όταν οι δανειστές γνωρίζουν πως η κυβέρνηση έχει χάσει την νομιμοποίησή της, πως δηλαδή εκφράζει πάνω- κάτω το 20-25% του λαού, τότε, φροντίζοντας πάντα να έχουν απέναντί τους μια κυβέρνηση που θα είναι σε θέση να υλοποιεί τα μέτρα που ψηφίζει και να έχει την ανοχή της κοινωνίας, οδηγούν τα πράγματα σε πολιτική αλλαγή. Το ερώτημα είναι: ο Σύριζα δεν υλοποιεί το πρόγραμμα που υπέγραψε; Το υλοποιεί, μέσες άκρες. Το ζήτημα είναι πως υλοποιώντας το έχασε την εμπιστοσύνη των πολιτών, καθώς εκλέχθηκε με εντελώς διαφορετικό πρόγραμμα.
Αυτή η πολιτική δυσαρμονία μπορεί για ένα διάστημα να αντιμετωπιστεί, αλλά όχι για πολύ. Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε ενώπιον ενός σχεδιασμού πολιτικής αλλαγής στην Ελλάδα, καθώς η κυβέρνηση Σύριζα- ΑΝΕΛ έχασε κάθε ίχνος αξιοπιστίας στο εσωτερικό και επομένως και στο εξωτερικό.
Το ίδιο έκαναν οι δανειστές και στον Σαμαρά: δεν τούδωσαν το παραμικρό και τον οδήγησαν δεμένο χειροπόδαρα στις προεδρικές εκλογές, ώστε να αντιμετωπίσουν σε καθαρό πολιτικό τοπίο την κυβέρνηση Σύριζα. Το ίδιο κάνουν και τώρα με τον Τσίπρα: στην αρχή τον στήριξαν και τώρα τον εγκαταλείπουν. Αυτό ένα έμπειρο πολιτικό σώμα, όπως η ηγεσία του Συριζα, με στελέχη μάλιστα που προέρχονται από το ΚΚΕ και έχουν μακρά πείρα, θα έπρεπε να το έχουν προβλέψει. 'Ήταν ποτέ δυνατόν μια κυβέρνηση Σύριζα να φέρει σε πέρας ένα οικονομικό πρόγραμμα που έχουν συντάξει στο eurgroup; Όχι.
Ο Σαμαράς έκανε τότε έναν εκλογικό ανασχηματισμό, τοποθετώντας τον Ντινόπουλο υπουργό εσωτερικών, απομακρύνοντας τον Αρβανιτόπουλο από το παιδείας, δίνοντας εν γένει μια νότα λαϊκής δεξιάς στο σχήμα, που στόχευε κατευθείαν στις εκλογές. Κάτι αντίστοιχο θα κάνει προφανώς και ο Τσίπρας, θα σκεφτεί ένα σχήμα εκλογικής μάχης. Η μόνη διαφορά μεταξύ τους είναι πως ο Σαμαράς είχε μπροστά του υποχρεωτικές εκλογές λόγω προέδρου δημοκρατίας.
Αλλά ούτε κι αυτό διαφέρει εν τέλει. Έχει και ο Τσίπρας μπροστά του υποχρεωτικές εκλογές: τον κόφτη.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια