 |
Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
|
Καναλάρχες που έδωσαν τα ρέστα τους για να καταπέσει ο βασικός μέτοχος στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο (δεν αναφέρομαι στους γνωστούς αλλά σε αυτούς που κινούσαν τα νήματα στο παρασκήνιο χωρίς να φαίνονται) έχουν θέμα.
Καναλάρχες οι οποίοι στο παρελθόν «διαολόστειλαν» υπουργούς που τόλμησαν να τους ζητήσουν να πληρώσουν το πρόστιμο για το χλιδάτο αυθαίρετό τους «τα έσκασαν» κανονικά.
Καναλάρχες που αποσταθεροποίησαν την πολιτική ζωή του τόπου επειδή υπήρξαν κυβερνήσεις που αρνήθηκαν να τακτοποιήσουν τις δικαστικές τους εκκρεμότητες αντιμετώπισαν πρόβλημα. Δυστυχώς η Ελλάδα μετά το 1997 και τη γιγάντωση της διαπλοκής σε ρόλο συγκυβερνήτη του εκάστοτε πρωθυπουργού δεν έμοιαζε με οργανωμένο κράτος αλλά με χαλαρή παρέα. Οποιος ήθελε έκανε ό,τι ήθελε. Κατά τούτο η απόπειρα του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα υπήρξε επιτυχής, όσο κι αν εμείς οι φιλελεύθεροι ενοχλούμαστε από την παραδοχή ότι το παιχνίδι τού βγήκε (μέχρι στιγμής). Μέσα σε 66 ώρες άρπαξε από τις τσέπες τεσσάρων τόσα όσα η πρώτη περικοπή που επέβαλε η τρόικα στις επικουρικές συντάξεις το 2012. Και από τις τσέπες των τεσσάρων αυτά θα πάνε στις τσέπες δύο εκατομμυρίων.
Η αποτίμηση του εγχειρήματος γίνεται πιο εντυπωσιακή, αν αναλογιστεί κανείς ότι οι τρεις από τους τέσσερις καναλάρχες που έλαβαν άδεια είναι μη φιλικοί προς την κυβέρνηση, άρα πάει περίπατο το επιχείρημα περί δημιουργίας καθεστώτος ΣΥΡΙΖΑ. Αν κάποιος υποστήριζε μάλιστα ότι στο μέλλον θα αποδειχθεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έβαλε μόνος του τα χεράκια του και έβγαλε τα ματάκια του και ότι μπορεί κάποτε να... νοσταλγήσει τον κυρ Γιώργη και τον κυρ Σταύρο, μπορεί και να πέφτει μέσα. Ωστόσο ας μη γελιόμαστε: Το ζήτημα αυτό δεν είναι εσωτερικό για να το αποτιμούμε με τους ρευστούς συσχετισμούς της συγκυρίας μόνον. Είναι πιο σύνθετο.
Ο Τσίπρας χρησιμοποίησε τον διαγωνισμό για να κάνει επίδειξη ισχύος στο εξωτερικό για το ποιος είναι το αφεντικό, ο capo, αυτό ήταν το διακύβευμα. Τώρα, από εκεί και πέρα, μη νομίζουν στο Μαξίμου ότι όλα καλά και ωραία για την κυβέρνηση. Οχι! Θα κάνει το κομμάτι του ο Τσίπρας στη ΔΕΘ με τα λεφτά των άλλων, αλλά μπροστά του έχει ανοιχτά ζητήματα. Ο πολύς κόσμος δεν καταλαβαίνει γιατί πρέπει να κλείσουν υγιείς ιδιωτικές επιχειρήσεις, ενώ το επερχόμενο μαύρο σε σταθμούς που δεν προκάλεσαν, όπως το Star και ο Alpha, θα ενεργοποιήσει δημοκρατικά ανακλαστικά, στα οποία θα πατήσει η αντιπολίτευση. Η θεωρία της κυβερνητικής εκπροσώπου για τις άδειες και η σύγκριση της ενημέρωσης με αυθαίρετα κτίσματα είναι τουλάχιστον ατυχής. Αν, μάλιστα, οι συγκεκριμένοι τηλεοπτικοί σταθμοί αντικατασταθούν από χαμηλότερης ποιότητας δίκτυα, ακόμη χειρότερα για την κυβέρνηση. Η τηλεόραση, εκτός από διαπλοκή, είναι και ένα από τα ελάχιστα δωρεάν μέσα ψυχαγωγίας για τον Ελληνα στους καιρούς του Μνημονίου.
Οι νοικοκυρές κουτσομπολεύουν με τη Μενεγάκη, οι άνδρες χορεύουν με τον Σπύρο Παπαδόπουλο, οι παππούδες δακρύζουν με το πακέτο της Χατζηβασιλείου, οι πιτσιρικάδες χαζεύουν το «Voice». Ολοι αυτοί είναι ειδικά κοινά. Αν από το δημόσιο μονοπώλιο του 1989 και την ανεξέλεγκτη διαπλοκή πάμε σε ολιγοπώλιο χειρίστης ποιότητας, τότε υπάρχει θέμα που θα χρεωθεί στον Τσίπρα. Και τέλος: Το μεγαλύτερο πρόβλημα που θα αντιμετωπίσει στρατηγικά ο πρωθυπουργός είναι η εναντίον του συσπείρωση δυνάμεων που βοήθησαν καταλυτικά στην κατίσχυσή του. Οσοι αισθάνονται «αδειασμένοι» θα τον χτυπήσουν από το παρασκήνιο όπως μόνο αυτοί γνωρίζουν. Δεν θα ξέρει από πού του έρχεται. Και τα φαντάσματα δύσκολα μπορεί να τα στοχοποιήσει κανείς. Ο τελικός γύρος μόλις τώρα αρχίζει.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια