Από τα τσάμικα της χούντας, στα τσάμικα της Αριστεράς

Γράφει ο Γιώργος Μαλούχος

Τελικά, το τσάμικο, χορός εντυπωσιακός και λεβέντικος όταν εκτελείται όπως του αξίζει, διαθέτει περίοπτη θέση στη σύγχρονη ελληνική ιστορία.

Τόσο πριν, όσο και, πολύ περισσότερο, μετά τον Πόλεμο, το τσάμικο κατέστη σε διάφορες φάσεις κύριος τρόπος έκφρασης της εξουσίας – αν μη τι άλλο πιο πολύ από κάθε άλλον χορό. Λίαν παραδόξως όμως, εκεί που πια έσπασε ταμεία ως χορός της εξουσίας, ήταν σε δύο εποχές: στη χούντα και σήμερα. Μόνον οι Παπανδρέου με τα ζειμπέκικα αμφισβήτησαν την ηγεμονία του.

Παρατηρείται ωστόσο ένα ιστορικό παράδοξο που χρήζει διερεύνησης από τους αρμόδιους επιστήμονες: πώς γίνεται και ανάλογα ποιος το χορεύει, το τσάμικο να είναι έκφραση του κιτς στον υπέρτατο βαθμό ή, το εντελώς αντίθετο, σεβαστή έκφραση γνήσιας λαικής δημοκρατικής ψυχής;

Όταν οι Παπαδόπουλοι και οι Μακαρέζοι το ρίχναν στο τσάμικο οι εικόνες τους γίνονταν αμέσως – και παρέμεναν επί δεκαετίες – (και όχι άδικα) σύμβολα της πιο γελοίας εκδοχής της παρακμασμένης μορφής της ελληνικότητας. Γυρνούσαν τις πόλεις και τα χωριά, πήγαιναν στα στάδια και του δίναν και καταλάβαινε, τροφοδοτώντας, τελικά, άδικη πολεμική κατά της ελληνικότητας που με κάτι τέτοια καραγκιοζιλίκια τέθηκε, στα χρόνια της Μεταπολίτευσης και υπό την ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς, στο πυρ το εξώτερο.

Τώρα όμως που η Αριστερά είναι κυβέρνηση, να σου πάλι που το τσάμικο επανέκαμψε και το βλέπουμε κάθε τρεις και λίγο και μάλιστα σε πολύ χειρότερη εκδοχή, καθώς δεν είναι μόνον από τα χωριά και τις πλατείες, αλλά και από τις πίστες της νύχτας που μας φτάνουν οι εικόνες ξεφαντώματος της εθνικά υπερήφανης αριστερής μας κυβέρνησης, με την εκπρόσωπό της Γεροβασίλη να κρατά με απόσταση τα σκήπτρα, καθώς συχνά πυκνά ξεφαντώνει και το ρίχνει στο χορό κι από κάτω παλαμάκια...

Πώς γίνεται λοιπόν και το πρώτο είναι γελοίο και αντιδραστικό τσάμικο και το δεύτερο όχι;

Ειδικά δε από τη στιγμή που οι χοροί πέφτουν σε μία εποχή που ο ελληνικός λαός υποφέρει άγρια και η χώρα δοκιμάζεται όσο ποτέ εδώ και δεκαετίες;

Ακόμα περισσότερο δε, όταν συνοδεύεται και από τις πιο ακραία λαικιστικές δηλώσεις, όπως αυτή στην Αρτα για το γιοφύρι που δήθεν λέει συμβολίζει την ανάκαμψη της Ηπείρου, της πιο φτωχής περιφέρειας όλης της Ε.Ε., και άλλες συναφείς τραγικές γελοιότητες, οι οποίες προκαλούν ασφαλώς το λαικό αίσθημα εξίσου με εκείνες των άλλων χορευταράδων, εκείνης της άλλης μαύρης εποχής…

Πηγή: TO BHMA

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.