Θα μπορούσε η μόνιμη τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα να αποτελέσουν το «φάρμακο» που θα οδηγήσει στην υπέρβαση της οικονομικής κρίσης και του απόλυτου αδιεξόδου στο οποίο έχει περιέλθει η χώρα μας;
ΝΑΙ είναι η – καταρχήν – απάντηση της γενικής διευθύντριας του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), η οποία βρήκε πολύ καλή σχετική ιδέα που κατατέθηκε με τη μορφή ερωτήματος που υπεβλήθη στο πλαίσιο του «Φεστιβάλ Ιδεών Άσπεν», που πραγματοποιείται αυτή την εβδομάδα στο Άσπεν του Κολοράντο!
«Η ελληνική οικονομία είναι κατεστραμμένη. Το χρέος είναι τεράστιο πρόβλημα. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι μια τεράστια καταστροφή για το Ρίο. Ο τρόπος με τον οποίο η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή λαμβάνει τις αποφάσεις είναι πράγματι περίπλοκος. Θα μπορούσαμε να εγκαταστήσουμε μόνιμα τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο σπίτι τους, στην Αθήνα, ενδυναμώνοντας την οικονομία της και τον τουρισμό, και προσφέροντας μια τοποθεσία περιβαλλοντικά ασφαλή»!
Η απάντηση της Κριστίν Λαγκάρντ ήταν αυτόματη… ούτε και να το γνώριζε από πριν και να ήταν… προετοιμασμένη! «Νομίζω είναι μια σπουδαία ιδέα για άμεση χρήση και σας ευχαριστώ. Ξέρετε, στο βαθμό που πρόκειται να δημιουργήσει ζήτηση, η οποία είναι αυτό που απολύτως χρειάζεται αυτή η οικονομία, θα ήταν πολύ σπουδαίο. Το πώς θα συνδυαστεί η μία (μόνιμη) έδρα με την πολυμερή και πολυεθνική ελκυστικότητα που έχουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες σε πολλές χώρες σε όλο τον κόσμο, είναι κάτι που πρέπει να μελετηθεί», είπε και συνέχισε κάνοντας σχεδόν… διάλεξη για τους λόγους που μια τέτοια ιδέα θα ήταν καλή!
Μπορεί να μην πρόκειται για μια νέα ιδέα, καθώς ο καλός συνάδελφος αναφέρει στο θέμα του ΚΥΠΕ ότι είχε υποβληθεί ξανά τη δεκαετία του 1990, ωστόσο, η συγκυρία στην οποία υποβάλλεται εκ νέου δείχνει να έχει κάποια διαφορετικά χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν στο τέλος να καθορίσουν ένα διαφορετικό αποτέλεσμα…
Το πρώτο ήδη αναφέρθηκε. Η Ελλάδα έχει πληγεί με σφοδρότητα από την οικονομική κρίση και ο «επαναπατρισμός» μιας κληρονομιάς που έρχεται από την αρχαιότητα θα μπορούσε να βοηθήσει στην αντιμετώπιση του προβλήματος, δίνοντας τρομακτική τουριστική -και όχι μόνο- ώθηση, κίνητρο για ορθολογική ανάπτυξη του τομέα με σημαντικές ξενοδοχειακές μονάδες υψηλών προδιαγραφών που θα συνεισφέρουν, μεταξύ άλλων και στην αντιμετώπιση του προβλήματος της ανεργίας.
Την ίδια στιγμή, η εμπειρία από τη διοργάνωση των Ολυμπιακών κάθε τέσσερα χρόνια και από άλλη χώρα, είναι μάλλον τραυματική. Οι τρομακτικές δαπάνες που συνεπάγονται αποδεικνύονται εφιάλτης για τις οικονομίες, αφού μετά από μια παροδική «έκρηξη» της ανάπτυξης έρχεται ο «πονοκέφαλος» της συντήρησης και αξιοποίησης των υποδομών που κατασκευάζονται, με αποτελέσματα όχι ιδιαιτέρως επιτυχημένα, με την μερική εξαίρεση της Ισπανίας και των Ολυμπιακών της Βαρκελώνης.
Το θέμα είναι ότι οι αναφορές στο συνέδριο ανοίγουν μια μεγάλη συζήτηση. Μήπως θα έπρεπε το υπουργείο Εξωτερικών να κινητοποιηθεί αρπάζοντας την ευκαιρία και με τη βοήθεια όποιων ειδικών κριθεί απαραίτητο, να επιχειρηθεί να διαμορφωθεί μια πρόταση που θα συνεισφέρει η ελληνική πλευρά αναζωπυρώνοντας τη συζήτηση σε όλο τον κόσμο, σε όλα τα φόρα, θέτοντας και άλλες παραμέτρους στη συζήτηση;
Μια ιδέα θα μπορούσε να είναι η διοργάνωση των Ολυμπιακών ακόμα και σε συνεργασία με άλλες χώρες, όπου άφησε το αποτύπωμά του ο Ελληνισμός στο διάβα των αιώνων; Μοναδική προϋπόθεση θα ήταν η αναγνώριση της ελληνικής κληρονομιάς και όχι η καπηλεία της.
Η ελληνική πλευρά, θεωρητικά πάντα μιλώντας και προ της επεξεργασίας των δεδομένων από ειδικούς, παρά τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει θα έστελνε το μήνυμα ότι δεν επιθυμεί μια «στυγνή οικονομική» εκμετάλλευση της πολιτιστικής κληρονομιάς της, αφού αυτή ανήκει σε όλη την ανθρωπότητα και βασικός στόχος θα είναι η αναβίωση του πνεύματος των Ολυμπιακών Αγώνων, με τη προώθηση της εκεχειρίας και όλων των πανανθρώπινων ιδεωδών που έλκουν την προέλευσή τους από εκείνη την εποχή.
Θα μπορούσε η ιδέα να προωθηθεί στο πλαίσιο ενός σκεπτικού μετατροπής της Μεσογείου σε παγκόσμιο κέντρο πολιτισμού και προσπάθειας συνάντησης των λαών, αφού έτσι κι αλλιώς η γεωγραφία συνηγορεί…
Αυτές είναι κάποιες σκέψεις που θα μπορούσαν να εμπλουτιστούν από τους υπευθύνους και το θέμα να αποκτήσει περαιτέρω υπόσταση, ενώ θα πρέπει να τεθεί στη συνέχεια και στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να προωθηθεί ενδεχομένως συλλογικά, αποκτώντας μεγαλύτερη δυναμική.
Εξάλλου, η ίδια η ΕΕ αποτελεί ένα ιστορικό πείραμα συνένωσης λαών που κάποτε ήταν βαθύτατα διαιρεμένοι και σήμερα αυτή η παρακαταθήκη απειλείται σοβαρά. Με αφορμή τις οικονομικές δυσκολίες έχουν αναβιώσει «φαντάσματα» του παρελθόντος που προωθούν τη μισαλλοδοξία και τον φανατισμό, τη διαίρεση αντί για την αλληλεγγύη και την κοινή δράση για την προστασία όσων θεωρούνταν -κυρίως στην λίγο αφελή Ελλάδα- κεκτημένων. Που όμως αποδείχθηκε ότι δεν ήταν…
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια