Τα παραπάνω είναι μια πρόκληση χωρίς προηγούμενο για τη Δύση, τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Οχι μόνο λόγω κάποιων δημοκρατικών ευαισθησιών που συνήθως εφαρμόζονται επιλεκτικά και υποκριτικά, αλλά γιατί ο Ερντογάν οικοδομεί εξ υπαρχής ένα προσωπικό καθεστώς πιο συγκεντρωτικό, προσωποπαγές και ανεξέλεγκτο και από αυτό των σουλτάνων της οθωμανικής περιόδου.
Ακόμη και τα προσωποπαγή καθεστώτα της Κεντρικής Ασίας βασίζονται σε μεγάλο βαθμό στους μηχανισμούς που διαμορφώθηκαν την εποχή της Σοβιετικής Ενωσης.
Το καθεστώς Ερντογάν που διαμορφώνεται αυτήν τη στιγμή θα είναι απρόβλεπτο και με μειωμένη φερεγγυότητα ως συνομιλητής και εταίρος με την Ευρώπη, είτε στη διαχείριση του Προσφυγικού είτε στην αντιμετώπιση της τρομοκρατίας των τζιχαντιστών.
Σε όλα τα κράτη, η συνέχεια και η εγγύηση ασφάλειας για τη φερεγγυότητα της δέσμευσης ενός πολιτικού ηγέτη στην εσωτερική αλλά και στη διεθνή σκηνή είναι οι θεσμικά συντεταγμένες εξουσίες και μηχανισμοί που λειτουργούν ως τροχοπέδη σε αποσταθεροποιητικές και ανεύθυνες εκτροπές οι οποίες δεν σπανίζουν στην κορυφή της εξουσίας.
Η υπερσυγκέντρωση της εξουσίας πρόσκαιρα δίνει επίφαση παντοδυναμίας στον Ερντογάν αλλά μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα τον υπονομεύει, καθώς τον παγιώνει ως παράγοντα εσωτερικής κα εξωτερικής αστάθειας.
Το επείγον πρόβλημα της ΕΕ είναι να διαγνώσει σε ποιο βαθμό οι συμφωνίες που συνήψε στο παρελθόν, με πιο πρόσφατη τη Συμφωνία του Μαρτίου με το Προσφυγικό, εξακολουθούν να είναι στο απυρόβλητο μιας αυταρχικής ανατροπής που δεν είναι απλά και μόνο μια αντιδημοκρατική εκτροπή, αλλά κυρίως μια θεσμική απορρύθμιση-κατεδάφιση χωρίς προηγούμενο.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια